‘Jokerman 8’, Richard Melo

Όταν πρωτοβγήκε το The Joshua Tree των U2 την άνοιξη του 1987 ήμουν δεκαεπτά χρονών και ετοιμαζόμουν για πανελλήνιες (ή μήπως πανελλαδικές; ή μήπως εισαγωγικές;). Από τις 4 στις 5 διάβαζα με το ραδιοφωνάκι μπροστά μου, ακούγωντας τον Πετρίδη να παίζει τραγούδια από το Joshua Tree – κυρίως το With or Without You – και δεν θυμάμαι κανένα άλλο δίσκο που βγήκε εκείνη την εποχή (θυμάμαι όμως την εκπομπή της 1ης Ιουνίου για τα 20 χρόνια του Sgt Peppers Hearts Club Band). To μουσικό μου σύμπαν εκείνης της εποχής ήταν κλεισμένο σε κείνο το άλμπουμ των U2 και μαζί με τον ήχο τους όλη η υπόλοιπη ζωή μου.

Δεν είναι καθόλου περίεργο που το ίδιο άλμπουμ επηρέασε και άλλους συνομίλικούς μου με παρόμοιο τρόπο. Παιδιά της παγκοσμιοποίσης και του Mtv ήμασταν, παιδιά με κοινές εικόνες, ήχους και γεύσεις που μας ενώνουν τελικά πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Παρ’ όλο που ενώ κάποιοι διάβαζαν εκείνη την εποχή, κάποιοι συνομήλικοί τους αγωνίζονταν.

Το Jokerman 8 είναι μια ιστορία για μια ομάδα συνομήλικών μου οικολόγων ακτιβιστών που δρουν υπό τους ήχους του Joshua Tree προσπαθώντας να σώσουν τον πλανήτη κάνωντας μια σειρά από σαμποτάζ ανά την υφήλιο αλλά ταυτόχρονα ωριμάζωντας σε έναν κόσμο που προχωρά ανελέητα γύρω τους. Δεν θα κρύψω ότι αισθάνθηκα μια μεγάλη ενοχή διαβάζωντας αυτό το βιβλίο: την ενοχή της απάθειας.

Οι εικόνες του βιβλίου είναι εικόνες παιδιών που γεννήθηκαν στην δεκαετία του εξήντα επηρεασμένα ίσως από κάποια χίπικα ιδανικά, και μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που μοιάζει μεν ελεύθερος αλλά είναι τόσο δέσμιος των συνθηκών (και του χρήματος) που τελικά όλα φαίνονται να γίνονται μάταια παρ’ όλο τον ιδρώτα και το αίμα που χύθηκε και πλέον ξεχάστηκε. Όλα αποτελούν μια συννεφιασμένη ανάμνηση που ίσως να μην μπορούμε καν να περάσουμε στα παιδιά μας γιατί είναι όλα τόσο μακρινά. Όχι μόνο γι’ αυτά μα και για μας τους ίδιους.

Το Jokerman 8 είναι το πρώτο βιβλίο του Richard Melo και ελπίζω να μην είναι το τελευταίο του. Μπορεί το γράψιμο να είναι ασυνήθιστο και λίγο άτεχνο σε κάποια σημεία – και με το μειονέκτημα να είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω ακριβώς μετά το κολοσσιαίο Against the Day – αλλά είναι φανερό πως ο συγγραφέας έχει πολλά να πει. Αναμένουμε.

Live Happy

Advertisement

~ από basileios στο 12 Φεβρουαρίου, 2007.