‘Kafka on the Shore’, Haruki Murakami
Σκόπευα από καιρό να διαβάσω Murakami μα είχα διάφορους δισταγμούς που με σταματούσαν συνεχώς στους τελευταίους οκτώ μήνες που είχα στην βιβλιοθηκη μου, στην θέση των αδιάβαστων, το Kafka on the Shore και το Norwegian Wood. Κατ’ αρχήν φοβόμουν τον Murakami λόφω των προτέρων εμπειριών μου με γιαπωνέζους συγγραφείς που δεν μου άφησαν στο τέλος παρά την απορία για το αν θα μπορούσα πραγματικά να καταλάβω έναν τρόπο γραφής και μια φιλοσοφία τόσο διαφορετική από την δική μου (μας).
Ξεκίνησα το Kafka on the Shore μόνο και μόνο από προτροπή του μανιφέστου και η έκπληξή μου δεν θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη. Απέναντί μου στις σελίδες του πυκνογραμμένου βιβλίου δεν υπάρχει ένας Ιάπωνας συγγραφέας μα ένας ‘δυτικός’ (ότι και αν αυτό σημαίνει). Κι ακόμη περισσότερο μπροστά μου είχα έναν συγγραφέα του μαγικού ρεαλισμού στα καλύτερά του, έναν κορυφαίο Salman Rushdie στα καλύτερά του (μια που πλέον ο Salman έχει πέσει πολύ).
Το Kafka on the Shore είναι ένα βιβλίο αντιθέσων. Εύκολα το βιαβάζεις, δύσκολα το καταλαβείνεις. Γρήγορα το διαβάζεις, αργά το καταλαβαίνεις. Σήμερα το τελειώνεις, χτες το ξεκινάς. Γιατί μέσα από την εύκολη πρόζα του Murakami κρύβεται ένας εσωτερικός λαβύρινθος από γεγονότα και ιδέες πάνω σε εύκολους (σχετικά) χαρακτήρες που λειτουργούν περισσότερο σαν σύμβολα παρά σαν πρόσωπα.
Και συνάμα ο Murakami κατάφερε να με ‘τρομάξει’ και να αγγίξει το εσωτερικό μου (λόγω συγγένειας γραφής; ιδεών; ουσίας; απουσίας;) με τρόπο που λίγοι συγγραφείς έχουν καταφέρει να κάνουν (με τελευταίον τον Mark Danielewski στο House of leaves).
Παρ’ όλα αυτά καθώς προχωρούσα προς το τέλος του βιβλίου ξεκίνησα σιγά σιγά να έχω και μια αρνητική άποψη γι’ αυτό. Όχι τόσο γιατί έβρισκα κάτι λάθος ή στραβό, μα γιατί καταλάβαινα που με πήγαινε ο Murakami και έβλεπα την απορία και την σκέψη να έρχεται σαν τοίχος στο τέλος του βιβλίου σε αντίθεση με μια καλογραμμένη κάθαρση.
Το Kafka on the Shore είναι ένα βιβλίο που είναι γραμμένο για να ξαναδιαβαστεί πολλές φορές. Η πρώτη είναι μονάχα μια αρχή, το άνοιγμα μιας ειδόδου για μια χώρα που αν μπει κανείς δύσκολα μπορεί να βγεί.
Ficciones 
αν και δεν το έχω τελειώσει ακόμα το βιβλίο συμφωνώ μαζί σου
πάντως μέχρι στιγμής μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον
newmanifesto said this on 2 Μαρτίου, 2007 στις 11:58 πμ |
Είδες τι παθαίνεις άμα γράφεις για βιβλία; Κάνα δυο σχόλια και αν. Ενώ αν γράφεις για τη θέση σου στη παγκόσμια κατάταξη των άχρηστων πραγμάτων…
Χαρτοπόντικας said this on 2 Μαρτίου, 2007 στις 9:08 μμ |
συγνώμη από τον κόσμο των σχολιαστών. Προτιμώ τα βιβλία…
basileios said this on 2 Μαρτίου, 2007 στις 9:11 μμ |
Εγώ Βασίλη έχω διαβάσει μόνο το κουρδιστό πουλί και είχα το λιγότερο ενθουσιαστεί. Πάντως για την νοοτροπία (ιαπωνική ή δυτική) πιστεύω ότι είναι στο όριο. Λεπτό αλλά καθοριστικό.
anastassios said this on 5 Μαρτίου, 2007 στις 7:20 πμ |
μάλλον έχεις δίκαιο… από ότι είδα στο βιοηταφικό του πάντως τον περίμενα πιο.. Ιάπωνα από αυτό που αντίκρυσα.
Μετά το Norwegian Wood που περιμένω πως και πως θα πιάσω και γω το Wind up bird chronicle.
basileios said this on 5 Μαρτίου, 2007 στις 4:23 μμ |
Θα συμφωνησω. Και μενα ενω δεν μ’αρεσουν οι Ιαπωνες λογοτέχνες, το Norwegian Wood με έχει απορροφήσει εντελώς.Επιφυλάσσομαι για σχόλια μόλις το τελειώσω.Και επιτελους βρίσκω κάποιον που του άρεσε το House of Leaves..νόμιζα ότι ήμουν η μόνη..!!!
Νίνα said this on 7 Μαρτίου, 2007 στις 11:38 πμ |
το Norwegian Wood θα διαβαστεί αμέσως μετά αυτό που ξεκίνησα τώρα… ταιριάζει και στην ηλικία μου μάλλον 😉
Το House of Leaves είναι φοβερό! Είχα γράψει και παλιότερα γι αυθτό εδώ: https://ficciones.wordpress.com/2007/02/21/only-revolutions-mark-danielewski/
basileios said this on 9 Μαρτίου, 2007 στις 7:51 πμ |
έπαθα μια ψυχοσούλα με το Νορβηγικό Δάσος, το οποίο με οδήγησε στο Κουρδιστο Πουλί, για να καταλήξω σημερα στο Kafka on the shore.
Βάζει κάτω πολλούς δυτικούς ο Μουρακάμι, ξεφεύγοντας απο το φολκλορ υφος πολλών συμπατριωτων του.
DeliriumTremens said this on 10 Απριλίου, 2007 στις 3:15 μμ |
[…] άφησε περισσότερα ερωτήματα τελικά ακόμη και από το Kafka on the Shore που θεωρείται γενικά πιο δύσκολο βιβλίο (ίσως αν […]
'Norwegian Wood', Haruki Murakami « Ficciones said this on 7 Μαΐου, 2007 στις 6:36 πμ |
molis xthes elega na agorasw auto to vivlio kai apoteleses to kinitro mou me ton enthousiasmo sou…molis teleiwsw tha sou pw entupwseis!
lavou said this on 25 Ιουνίου, 2007 στις 7:03 μμ |
καλή ανάγνωση! αναμένω
basileios said this on 26 Ιουνίου, 2007 στις 5:42 πμ |
[…] Ξεκινώντας το The Wind-Up Bird Chronicle, τρίτο στην σειρά μετά το Kafka on the Shore και το Norwegian Wood ήταν σαν να έμπαινα σε ένα γνώριμο […]
‘The Wind-Up Bird Chronicle’, Haruki Murakami « Ficciones said this on 12 Οκτωβρίου, 2007 στις 6:26 πμ |