Κατευθύνoντας το Cassini

Δέκα περίπου χρόνια πριν είχα την ευτυχία να έχω στα χέρια μου ένα κλειδί PHYS1 το οποίο έιχε την μοναδική ιδιότητα να ανοίγει όλες τις πόρτες του Physics Department. Όλες; όχι. Δύο μονάχα ήταν οι πόρτες που δεν μπορούσες να ανοίξεις με αυτό το κλειδί. Η πρώτη άνοιγε την πόρτα που συνέδεε το φυσικό τμήμα με το δίκτυο από τα βικτωριανά τούνελ που βρίσκονται κάτω από το Imperial College και το South Kensington.

Η δεύτερη σε ένα μικρό γραφείο του 6Μ ορόφου του Huxley building είχε τον υπολογιστή που ήταν ‘συνδεδεμένος’ με το σύστημα κατεύθυνσης του διαστημόπλοιου Cassini.

H αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να περιγράψω τι ένιωθα πρώτα πρώτα για το γεγονός πως είχα μια τόσο μεγάλη δύναμη μόλις τρείς ορόφους από κάτω από το γραφείο μου και ταυτόχρονα πως ενώ ήμουν τόσο κοντά είχα και μια τόσο μεγάλη αδυναμία. Κάπου ίσως αναδύονταν παιδικά όνειρα που άγγιζαν μεγαλομανίες και εγωισμούς που απέκτησα σαν μεγάλος. Πίσω από την πόρτα με την διπλή κλειδαριά, στο μοναχικό DEC Alpha κλείνονταν ένα πραγματικό ταξίδι για τα άστρα που θα μπορούσε να πάρει μαζί του όλα όσα δεν άντεχα να κρατήσω. Και γω ήμουν τόσο κοντά σ’ αυτό το ταξίδι που σαν παιδάκι είχα φανταστεί πως έκανα ο ίδιος αλλά συνάμα και τόσο μακριά.

Σήμερα το Cassini είναι στον Κρόνο, σε πολική τροχιά, κατευθυνόμενο ίσως κάποιες φορές από τον ίδιο εκείνο υπολογιστή, κι εγώ βρίσκομαι ακόμη πιο μακριά ψυχη τε και σώματι. Ίσως το μόνο που απομένει για να στηρίζει εκείνα τα όνειρα είναι το κλειδί που έχω ακόμη στην κατοχή μου που λειτουργεί ακόμα σαν ένα σύμβολο και της υπόλοιπης ζωής μου.

~ από basileios στο 6 Μαρτίου, 2007.