Λογοτεχνικό Μανιφέστο (και όχι μόνο) από τον Kurt Vonnegut

Ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω διαβάσει ποτέ και που Κύριος οίδε μόνο πόσο συμφωνώ μαζί του.

«As I approached my fiftieth birthday, I had become more and more enraged and mystified by the idiot decisions made by my countrymen. And then I had come suddenly to pity them, for I understood how innocent and natural it was for them to behave so abominalbly and with such abominable results. They were doing their best to live like people invented in story books. This was the reason Americans shot each other so often: It was a convenient literary device for ending short stories and books.

Why were so many Americans treated by their goverment as though their lives were as disposable as paper facial tissue? Because that was the way authors customarily treated bit-part players in their made-up tales.

And so on.

Once I understood what was making America such a dangerous, unhappy nation of people who had nothing to do with real life, I resolved to shun storytelling. I would write about life. Every person would be exactly important as any other. All facts would also be given equal weightiness. Nothing would be left out. Let others bring order to chaos. I would bring chaos to order, instead, which I think I have done.

If all writers would do that, then perhaps citizens not in the literary trades will understand that there is no order in the world around us, that we must adapt ourselves to the requirements of chaos instead.

It is hard to adapt to chaos, but it can be done. I am living proof of that: It can be done.»

Kurt Vonnegut Jr. Breakfast of Champions. (και έμφαση δικιά μου).

~ από basileios στο 24 Απριλίου, 2007.

9 Σχόλια to “Λογοτεχνικό Μανιφέστο (και όχι μόνο) από τον Kurt Vonnegut”

  1. λες να φταίνε οι συγγραφείς για την κατάντια της αμερικής?

    δεν πολυσυμφωνώ

  2. μην το περιορίζεις έτσι. Σκέψου την επίδραση των ταινιών π.χ.

    Από την άλλη ο Vonnegut κριτικάρει περισσότερο το ‘ψεύτικο’ γράψιμο.

  3. ναι αλλά για όλα φταίει το ψεύτικο γράψιμο?

    πιστεύω πως για την αμερικάνικη αρρώστια φταίνε πολύ περισότερα πράγματα από την ψεύτικη γραφή

  4. σίγουρα φταίνε ΚΑΙ άλλα. Αλλά αυτή η άποψη είναι εκαιρετικά διαφορετική.

    Εμένα βασικά με ενδιέφερε το κομμάτι που έχει σχέση με το γράψιμο και το chaos to order.

  5. Η ψεύτικη πραγματικότητα μήπως δεν γεννάει από μόνη της μια ψεύτικη γραφή; Θέλει μεγάλη δύναμη για να μπορέσεις να ξεφύγεις από αυτό.

  6. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα την προσέγγιση του Vonnegut. Η πραγματιστική / ρεαλιστική γραφή μπορεί να έχει πολύ περισσότερες αρετές απ’ ότι νομίζουμε..

  7. Συγγνώμη παιδιά, αλλά ΔΕΝ ΛΕΕΙ αυτό. Δεν λέει ότι φταίνε οι συγγραφείς, ούτε καν οι «κακοί» συγγραφείς ή το «ψεύτικο» γράψι-
    μο. Μιλάει για την αδυναμία διάκρισης κυριολεξίας και μεταφοράς, μιλάει για τον *αναγνώστη*. Μιλάει για την ίδια εκείνη συλλογική ψύχωση που θα οδηγούσε επίσης σε κυριολεκτικές αναγνώσεις της Βίβλου (creationism και «έθνος του Θεού» κλπ. κλπ.). Για αυτό και αποφάσισε, μας λέει, να απέχει από το «storytelling» συνολικά (ξανά, δεν κάνει κανέναν διαχωρισμό, αξιακό ή άλλον). Σεβόμαστε φυσικά την άποψή και τις επιλογές του και τις τιμούμε κιόλας, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να απορρίψω το storytelling, ούτε βέβαια να μπω σε ανούσιες συγκρίσεις του ποια γραφή είναι «καλύτερη» ή «ωφελιμότερη» (για τ’ όνομα του Θεού!), η «ρεαλιστική» ή η άλλη…
    Όσο για το χάος και την τάξη, μ’ αρέσει πολύ όπως το έθεσε και συμφωνώ (με την εξαίρεση του «if all writers would do that» φυσικά), και μου θυμίζει έναν άλλο λογοτεχνικό μας ήρωα:

    He gets back to the Casino just as big globular raindrops, thick as honey, begin to splat into giant asterisks on the pavement, inviting him to look down at the bottom of the text of the day, where footnotes will explain all. He isn’t about to look. Nobody ever said a day has to be juggled into any kind of sense at day’s end.

  8. Στο μεταξύ, ρίξτε μια ματιά στο εξαίρετο άρθρο:

    http://www.prospect-magazine.co.uk/article_details.php?id=9276

  9. Χρηστο νομίζω δεν αφορά μόνο τον αναγνώστη (αν και σίγουρα αυτο που λες στέκει). Αφορά και τον ίδιο τον συγγραφλεα (και γι αυτό μιλάει άλλωστε και για τις εύκολες λύσεις του story telling).

    Αναμφισβήτητα εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σχέσης αλληλεπίδρασης μα το σχόλιο του πηγαίνει περισσότερο στο συγγραφικό κομμάτο και όχι στο αναγνωστικό.

    Εξαιρετικό αυτό το άρθρο μπαι δε γουάιη (και πολύ κοντά στον νου μου). Θα το διαβάσω ενδελεχώς και θα σου πω παραπάνω.

Σχολιάστε