‘Norwegian Wood’, Haruki Murakami

Κάποτε είχα ένα κορίτσι, μα στ’ αλήθεια εκείνη είχε μένα… Ο Στίχος των Lennon-McCartney είναι κοντά στο παρελθόν σχεδόν όλων μας. Οι περισσότεροι ίσως εφηβικοί μου έρωτες θα μπορούσαν να είχαν περιγραφεί από τα λόγια αυτά, να ξυπνήσουν μνήμες από δυσάρεστες και ευχάριστες στιγμές που ανασύρω από την μνήμη μου με ένα χαμόγελο. Ο ήρωας του Murakami, περίπου στην ίδια ηλικία με μένα σήμερα, ξεκινά μια αναπόληση της ενηλικίωσής του με το τραγούδι των Beatles να ξεκινά αυτόν τον συνειρμό, κάπως σαν την μαντλέν του Προύστ.

Όμως αυτή είναι μια αναπόληση γεμάτη με πρόσωπα και χαρακτήρες, που αν και είναι πλήρως διαμορφωμένοι κάτω από την πένα του Murakami, δεν μπόρεσαν να με κάνουν να ταυτιστώ μαζί τους ούτε και στο ελάχιστο, ούτε στ’ αλήθεια να καταλάβω την σκέψη τους, τις πράξεις τους, και τον τρόπο που ενεργούσαν. Το γεγονός όμως πως το Norwegian Wood είναι ένα βιβλίο που είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρχει Ιάπωνας που να μην το έχει διαβάσει (πράγμα που εκτόξευσε την δημοτικότητα του Murakami με την έκδοσή του το 1987) σημαίνει πως η αδυναμία μου αυτή οφείλεται περισσότερο στο ότι ο Murakami καταγράφει με το βιβλίο αυτό τον πολιτισμό μιας γενιάς και μιας νεολαίας που λίγο έχει να κάνει με την ‘δυτική φιλοσοφία’.

Παρ’ όλα αυτά το βιβλίο έχει πολύ μεγάλη επιτυχία και στην δύση (και νομίζω και στην Ελλάδα μια που είδα πρόσφατα μια μετάφρασή του) μια που αν παρακάμψει κανείς αυτην την ‘δυσκολία’ (δεν είναι ακριβώς η σωστή λέξη) αντικρύζει μια γραφή άμεση, λιτή αλλά ταυτόχρονα περιεκτική που κάνει το βιβλίο εντελώς unputdownable. Εκτός από αυτό το μεγάλο προσόν του βιβλίου είναι πως είναι στηριγμένο πάνω σε αρχέτυπα χαρακτήρων και σχέσεων που σου κινούν το ενδιαφέρον. Και τελικά το κεντρικό θέμα του βιβλίου πίσω από τις ερωτικές σχέσεις του ήρωα που αφήνουν σημάδια για το υπόλοιπο της ζωής μέσα από την κάθαρσή τους δεν είναι καθόλου περιορισμένο στην Ιαπωνική φύση μα ίσως είναι ανθρώπινο ‘ελάττωμα’.

Για μένα το βιβλίο άφησε περισσότερα ερωτήματα τελικά ακόμη και από το Kafka on the Shore που θεωρείται γενικά πιο δύσκολο βιβλίο (ίσως αν διάβαζα το Norwegian Wood πρώτα όμως να έλεγα το ανάποδο). Αν και το Norwegian Wood δεν είναι αυτοβιογραφικό, τα κοινά σημεία του με το Kafka on the Shore, με έκαναν αναγκαστικά να ψάχνω τον Murakami μέσα στο βιβλίο. Είναι όμως πολύ δύσκολο να βρείς που τελειώνει ο Murakami, που ξεκινά ο ‘Ιάπωνας’ και τι βρίσκεται ανάμεσά τους. Ίσως το επόμενο, το Wind up Bird Chronicle να μου λύσει την απορία.

Advertisement

~ από basileios στο 7 Μαΐου, 2007.