‘Mason & Dixon’, Thomas Pynchon

Το Mason & Dixon είχε μια μοναδική θέση στην βιβλιοθήκη μου σαν το μόνο βιβλίο του Pynchon που είχα διαβάσει μια και μοναδική φορά αμέσως μετά την έκδοσή του. Τούτη η δεύτερη ανάγνωση δέκα χρόνια μετά ήταν μια ανάγνωση προδιαγεγραμμένη από καιρό που υπό το πρίσμα του Against the Day έγινε πλέον αναγκαία.

Δεν θα σας κρύψω πως αισθάνθηκα μια σχετική ικανοποίηση από το γεγονός ότι οι απόψεις που είχα γράψει για την κριτική στο Βήμα πριν δέκα χρόνια στέκονται ακόμα. Αν δεν υπήρχε το Against the Day ίσως ίσως να μην χρειαζόταν να γράψω σχεδόν τίποτε παραπάνω από αυτά που είχα γράψει εκεί. Το Mason & Dixon είναι ένα βιβλίο ώριμης σκέψης, και γραφής που αρμόζει πολύ καλύτερα σε έναν άνθρωπο με μια εμπειρία 70 χρονών από ότι το Against the Day. Ίσως όπως στα δύο τελευταία alboum των Beatles άλλο να δημιουργήθηκε πρώτο και άλλο τελικά να εκδόθηκε πρώτο.

Το Mason & Dixon θα πρέπει να το αντιμετωπίσει κανείς – όπως και όλα τα άλλα βιβλία του Pynchon τελικά – σαν ένα βιβλίο γραμμένο in context. O Pynchon, ένας χαμελαίων της γραφής, εντάσσει το ύφος, την γλώσσα και τις ιδέες της εποχής στο χρονικό πλαίσιο που περιγράφεται μέσα από το βιβλίο σαν το κείμενο να αποτελεί ένα ιστορικό κειμήλιο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο ιστορικός για να αποτυπώσει την ιστορία του παρελθόντος. Αν όμως το Against the Day ασχολείται περισσότερο με μια ‘θεωρία ιστορίας΄του Pynchon που αφορά το μέλλον και την εξέλιξη της ιστορίας της ανθρωπότητας το Mason & Dixon φαντάζει σαν μια μελέτη πάνω στην ιστοριογραφία και στον πολλές φορές κίβδηλο τρόπο με τον οποίο ο ιστοριογράφος καταγράφει την ιστορία πίσω από τα ιστορικά έγγραφα της κάθε εποχής.

Με αυτήν ακριβώς την έννοια το Mason & Dixon μπορεί να παραλληλιστεί με την ιστορία του Ηρόδοτου όπου πέρα από την απλή καταγραφή των γεγονότων ο ξεχωρισμός του μύθου από την πραγματικότητα είναι η απόλυτη πρόκληση για τον ιστοριογράφο.

Πέρα από αυτά και πάνω από όλα το Mason & Dixon είναι μια ιστορία φιλίας που ουσιαστικά φτάνει να χαρακτηρίσει απόλυτα την ζωή των δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων που δέθηκαν όχι μόνο επειδή έτυχε να βρεθούν μαζί σε δύσκολες και για τους δυο συνθήκες. Τελικά ίσως τα πρόσωπα των Mason & Dixon να αποτελούν τους καλύτερα διαμορφωμένους χαρακτήρες από όλο το έργο του Pynchon συνολικά.

Advertisement

~ από basileios στο 30 Μαΐου, 2007.