And the Nobel goes to… Doris Lessing
Σε μια χρονιά που τα Νομπέλ Φυσικής και Χημείας με άφησαν εντελώς αδιάφορο (ποτε δεν τα πήγαινα καλά με την φυσική στερεάς κατάστασης) αναμένουμε σήμερα στις 2 την ανακοίνωση του Νομπέλ Λογοτεχνίας. Όπως και κάθε χρόνο θα κάνω την λίστα με τις προβλέψεις μου για φέτος…
1) Thomas Pynchon. Θα ήθελα να το σήκωνε μα δεν το πολυπιστεύω. Θα είχε πλάκα όμως…
2) Don de Lillo. Αν και δεν είμαι μεγάλος φαν του ανήκει στο στυλ που μπορεί να πάρει Nobel.
3) Haruki Murakami. Πρωτη φορα που μπαινει στην λίστα μου μια που μολις φέτος τον πρωτοδιάβασα.
4) Amos Oz. Με ίσως μεγαλύτερες πιθανότητες από όλους τους άλλους.
5) Carlos Fuentes. Its now or never…
6) Mario Vargas LLosa. Για μένα στο top ten των συγγραφέων εν ζωή. Σίγουρα το αξίζει…
7) Margaret Atwood. Πολύ θα τό ‘θελα, αλλά αμφιβάλω.
8) A.S. Byatt. και εδώ αμφιβάλω ακόμα περισσότερο…
9) Joyce Carol Oates. Κι αυτή με μεγάλες πιθανότητες… Δεν μπορώ να πω πως μου αρέσει…
10) Philip Roth. Προσωπική μου αντιπάθεια, μα το Ladbrokes τον δινει να παίζει πολύ στα στοιχήματα.
Bonus person) O Nanos Valaoritis. Σαν o μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να το πάρει σήμερα. (Παρεπιπτώντως το Bloomberg προσπαθωντας να αβαντάρει τον Philip Roth ρίχνει ένα χοντρό θάψιμο στον Ελύτη).
Νομίζω πως φέτος θα είναι γυναίκα και νομίζω πως μάλλον θα προέρχεται από τον ευρύτερο χώρο της αμερικής. Ίσως οι ισπανόφωνοι να έχουνε περισσότερες πιθανότητες (και με αυτή την λογική παίζει και η Isabelle Allente που δεν είναι καν στην λίστα μου…).
Υπομονή λίγη ώρα.
Update: Tο πηρε η Dorris Lessing. Not a bad choice στ’ αλήθεια. Eίχα γράψει για το Landlocked πριν από λίγους μήνες. Η τελευταία παράγραφος εκείνου του κειμένου ίσως να εξηγεί και τον λόγο για την απονομή του βραβείου:
Για μένα τελικά το σημαντικό που αναδύεται από την διήγηση είναι η ‘νέα γυναίκα΄που ξυπνά πίσω από το τέλος του πολέμου με μια απελευθέρωση εντελώς διαφορετική που θα οδηγήσει με σχετικά ευθύ τρόπο στο φεμινιστικό κίνημα των επόμενων δεκαετιών.
Τουλάχιστον πέτυχα πως φετος θα ητανε γυναίκα η νικήτρια 😉
Αλήθεια, η Lessing πρέπει να είναι η πρώτη Νομπελίστας που έχει γραψει και επιστημονική φαντασία. Αντε και στον Iain Banks!
Ficciones 
Καλά αντιπαθείς τον Ροθ; Θα βγάλουμε τα μαχαίρια μας τώρα…
annabooklover said this on 11 Οκτωβρίου, 2007 στις 12:04 μμ |
Μπράβο, πέσατε μέσα για το φύλο!! Μου είναι αδιάφορη η Λέσινγκ. Άννα, μου αρέσει και μένα η γραφή του αλλά μου είναι μάλλον αντιπαθής. Πολύ Εβραίος, βρε παιδί μου.
Αθήναιος said this on 11 Οκτωβρίου, 2007 στις 12:49 μμ |
ε μα ειναι να μην προβλέψω εγω 😉 κληρονομικο χαρισμα…
basileios said this on 11 Οκτωβρίου, 2007 στις 12:52 μμ |
Εγώ πάλι γιατί είμαι φανατικός Ροθ. (τι να πεις…)
Αλλά Lessing τίποτα. Καμιά πρόταση?
anastassios said this on 12 Οκτωβρίου, 2007 στις 5:15 πμ |
ειχα διαβασει πριν πολλα χρονια την σειρα επιστημονικησ φαντασιας της (canopus in argos νομίζω) μα δεν μπορω ν ατην προτεινω ευκολα.
basileios said this on 12 Οκτωβρίου, 2007 στις 5:24 πμ |
με αφορμή τον Ελύτη ο οποίος μετά το Νόμπελ ‘has sank back into
obscurity’. Μας δουλεύει η συντάκτις του Bloomberg ή είναι απλώς άσχετη; όλοι ξέρουμε πως ο μόνος ελληνόφωνος ποιητής που on the surface της Εσπερίας διαχρονικά είναι ο Καβάφης. Ο ελύτης ήταν πάντα into obsurity στην Εσπερία αφού και μετά το Νομπέλ ελάχιστοι τον διάβαζαν (και αυτοί σε πανεπίστημια μόνο). Παρεμπιπτόντως, οι λέξεις Ελύτης και obscurity στην ίδια πρόταση συνιστούν μια εξόχως διασκεδαστική ειρωνεία…
catrame said this on 12 Οκτωβρίου, 2007 στις 10:12 πμ |
ειναι μεγαλη συζήτηση το συγκεκριμένο θέμα. Όχι μονο όσον αφορά στον Ελύτη μα και στο τι συμβαίνει με το αμερικανικό creative writing και πόσο έχει επηρεάσει γενικά τις απόψεις των μέσων αμερικάνων (όπως και η συγγραφέας του άρθρου).
basileios said this on 12 Οκτωβρίου, 2007 στις 10:34 πμ |
Δευτέρα πρωί ψάχνοντας κάποια πληροφορία για τον Νάνο Βαλαωρίτη, βρέθηκα εδώ και …. μου φτιάξατε τη μέρα: ναί,έχετε μεγάλο δίκιο, ο Βαλαωρίτης είναι ο μόνος εν ζωή έλληνας συγγραφέας που θα άξιζε να πάρει το Νόμπελ.
Και υποθέτω πως – αν δεν τόχετε ήδη διαβάσει – θα ευχαριστηθείτε να διαβάσετε το, Η μαθήτρια που έγινε αμύγδαλο» του Ευγένιου Αρανίτση.
Καλημέρα σε σας και στους καλούς φίλους σας – Αννούλα μικρός ο ηλεκτρονικός κόσμος ε;;
vicky said this on 15 Οκτωβρίου, 2007 στις 7:47 πμ |
δυστυχως ειμαι αδιαβαστος γενικα με την νεο-ελληνικη λογοτεχνια. εχω ακουσει τα απιστευτα καλα λογια για τον Αρανιτση και ειναι στους μελλοντικους στοχους μου.
ευχαριστω για το σχολιο και την επισκεψη.
basileios said this on 15 Οκτωβρίου, 2007 στις 11:03 πμ |
Την »κάναμε» πολύ στη σχολή τη Lessing, τα βιβλία της θεωρούνταν κατι σαν ευαγγέλιο από τους καθηγητες τότε (τελείωσα το 95, λες να είχε ήδη αρχίσει να προλειαίνεται το έδαφος για αυτήν; ) και οι αναλύσεις των έργων της »must» για την εξεταστική περίοδο αλλά και το κυνήγι καλών βαθμών με εργασίες σχετικές. Δε με τρέλλαινε ποτέ, μάλιστα εβρισκα κάτι το αδιόριστα εκνευριστικό στη γραφή της, χωρίς όμως ποτέ να μπορέσω -ή να θελήσω- να προσδιορίσω τι ακριβώς.Ισως να φταίει αυτός ο κότσος!
regina said this on 16 Οκτωβρίου, 2007 στις 10:27 μμ |
ή ο κότσος ή πως σε ανάγκαζαν να το κάνεις… και γω το ίδιο θα ένιωθα.
basileios said this on 17 Οκτωβρίου, 2007 στις 5:48 πμ |
Αν μου επιτρέπετε να πω κι εγώ τη γνώμη μου για την Lessing – τη θυμάμαι τη δεκαετία του 90 και το πόσο «σπρωχνόταν» σε πολλές χώρες η lessing. Ναί, όντως, και σε μένα που δεν φοιτούσα κάπου, ένιωθα πως μου την έβαζαν «μάθημα». Αυτό άλλωστε γίνεται – κατά τη γνώμη μου – κάθε φορά που ενορχηστρώνεται το «σπρώξιμο» κάποιου συγγραφέα. Το ζητούμενο είναι οι επιμελείς μαθητές και κατά τεκμήριο, οι αναγνώστες είναι «επιμελείς» άνθρωποι.
Λοιπόν για την lessing, κι εμένα στην αρχή κάτι με ενοχλούσε στη γραφή της, ύστερα τη βρήκα αδύναμη, αμήχανη θα έλεγα σε χειρισμούς διάφορους και τελικά ναί, κι εγώ τη βρήκα αδιόρατα εκνευριστική. Για τη γραφή της πάντα μιλάω. Το τελευταίο βιβλίο της το διάβασα το 97 και δεν θυμάμαι τίποτε απο κανένα βιβλίο της – μόνο αυτή τη δυσφορία που μου προκαλούσε – υποθέτω – η καλή προαίρεση απέναντι στην επίσημη κριτική καθώς πάλευε με το προσωπικό μου κριτήριο.
vicky said this on 17 Οκτωβρίου, 2007 στις 7:50 πμ |
καλως η κακως ομως αυτο συμβαινει συχνα με νομπελιστες. δεν νομιζω πως ητανε θεμα προωθησης της. Και τελικα νομιζω πως ίσως θα πρεπει να δει κανεις το εργο της στο πλαισιο της εποχης που γραφτηκε.
basileios said this on 17 Οκτωβρίου, 2007 στις 8:14 πμ |
το δεύτερο το θεωρώ προυπόθεση για κάθε ανάγνωση ενώ για το δεύτερο θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου – τα νόμπελ κατά τη γνώμη μου προκύπτουν από περίπλοκους συνδιασμούς, καλώς η κακώς.
vicky said this on 17 Οκτωβρίου, 2007 στις 12:01 μμ |
Hello κι από μένα. Άναψε η συζήτηση βλέπω. Για τη Λέσινγκ δε λέω ακόμη τίποτε. Βασίλη θα το αποκαλύψουμε το σχέδιο ή όχι;
Δε βρήκα το fifth Child, πρέπει να το παραγγείλω απ’έξω.
Βίκυ, διάβαζα αυτά που έγραψες για το Αμύγδαλο και λέω μέσα μου, μπα ο τίτλος που μου είχε προτείνει η Βίκυ, και μετά είδα το όνομα…
annabooklover said this on 17 Οκτωβρίου, 2007 στις 1:28 μμ |
και συνωστισμος από οτι βλεπω… μυστηριο.
λεγαμε με την Αννα λοιπον να επαναλαμβαναμε οτι καναμε για το The Road διαβαζωντας ταυτόχρονα το The fifth child. καθως κανεις από τους δυο μας δεν το έχει αγοράσει ακόμα μάλλον θα αργήσουμε να το συζητήσουμε…
basileios said this on 17 Οκτωβρίου, 2007 στις 2:22 μμ |
μα κι εγώ όταν σε βρήκα εδώ Αννούλα χαμογέλασα ευχάριστα γιατί αν θυμάσαι μόλις πριν λίγες μέρες σου είχα σημειώσει και την Ελπινίκη του Νάνου Βαλαωρίτη.
καλησπέρα σας
vicky said this on 19 Οκτωβρίου, 2007 στις 5:10 μμ |
Thomas Pynchon. A.S. Byatt. Carlos Fuentes. Don de Lillo. Mario Vargas LLosa.
Εγώ από όλους της δεκάδας υποψηφίων για το Nobel θα ψήφιζα μόνον κάποιον από τους παραπάνω και με αυτή τη σειρά. Aλλά πιστεύω, πως, με εξαίρεση τον τελευταίο κανείς τους δεν έχει πραγματικά πιθανότητα να το πάρει. Το ξέρουμε, στο Νobel τον πρώτο ρόλο ΔΕΝ παίζει η λογοτεχνικότητα… Ως συγγραφέας που έχει λάβει μέρος σε πολλές διεθνείς συναντήσεις με συγγραφείς, Ι surely know what I mean. Επειδή όμως, όπως κι εσύ, εκτός από συγγραφέας είμαι και μπιζνεσμαν, τη νουβέλα του Αρανίτση με το αμυγδαλένιο κορίτσι την εξέδωσα εγώ για την Ελευθεροτυπία το καλοκαίρι μαζί με άλλες εννέα νουβέλες (εξ ων μία δική μου). Κουίζ για σένα: Την εποχή που είχες γράψει την κριτική για τον Πίνσον στο Βήμα εγώ έγραφα σχεδόν κάθε Κυριακή κριτική (αν θυμάμαι καλά). Σε μια μάλιστα εκδήλωση για τη μετάφραση που αναφέρεται σ’ εκείνο το φύλλο της εφημερίδας συμμετείχα κι εγώ αλλά ο δαίμων του τυπογραφείου άφησε απέξω το όνομά μου. Οπωσδήποτε, ως σχετικά καινούργιος blogger, χαίρομαι για τις περισσότερες επιλογές σου. Α’ last but not least. Όχι δεν θεωρώ ότι ο Νάνος είναι ο Έλληνας κ.λπ. Περισσότερο από εκείνον, και ξέρω ότι θα ενοχλήσει πολλούς αυτό που θα πω, εκείνος που θα μπορούσε να το πάρει είναι ο Βασιλικός. Ξαναδιαβάζω εδώ και δύο χρόνια (για επαγγελματικούς λόγους) πολλά παλιά του βιβλία και βλέπω ότι πραγματικά υπήρξε πολύ σοβαρή περίπτωση (κατασπαταλημένη, μοιρασμένη απρόσεχτα εδώ κι εκεί κ.λπ. κ.λπ. τις ξέρω όλες τις σχετικές ενστάσεις) που πέρασε απλώς ως συγγραφέας του Ζ και τίποτε άλλο. Αλλά πέρα από την Τριλογία του υπάρχουν διαμάντια στο έργο του, τα οποία ακόμα και ο ίδιος αγνοεί. Τέλος πάντων, χάρηκα που βρήκα ένα μπλογκ στο οποίο έχω να προσθέσω μια γνώμη και, νομίζω, το παράκανα. Δεν θα επαναληφθεί…! Να είσαι καλά.
Αris M. said this on 19 Οκτωβρίου, 2007 στις 9:45 μμ |
α κακε μαθητη, ελπίζω να επαναληφθεί καθώς σε μια παράγραφο με αναγκάζεις να σχολιάσω τόσα πολλά!
παμε με την σειρα;
– Δυστυχως η ευτυχως το γνωριζω πολύ καλά πως δεν παιζει η λογοτεχνικότητα για το Νομπελ. Από την άλλη δεν φτάνει ούτε και το ευπώλητο. Γι αυτο έχουμε το παράδοξο να μην έχει πάρει Νόμπελ από την μια μεριά π.χ. ο Τζους, και από την άλλη ο Γκράχαμ Γκρην (αλλά να το έχει πάρει o obscure ελύτης 😉 ). Με την σειρα παντως συμφωνω και γω, αν και πλέον θα έβαζα και τον Μουρακάμι εκεί.
– Βασιλικός… Ξεκίνησα να τον διαβάζω στην πρώτη Λυκείου και έχω διαβάσει ΠΑΡΑ πολλά από τα έργα του. Παραδόξως και μένα μου αρέσουν όλα όσα δεν ακούγωνται (π.χ. Το Σφράτο).
– Ο Νανος… μα ακριβως αυτό το κοσμοπολίτικο είναι που δίνει το μεγάλο αβανταζ για το Νομπελ.
– Νομίζω πως βρήκα την απάντηση στο κουιζ
– Τελος για την ώρα δεν είμαι συγγραφέας. Μονο μπιζνεσμαν (και αστροφυσικος). όταν με το καλο καταφέρω να εκδόσω το βιβλίο θα το βάλω και αυτο στις business cards μου 😉
basileios said this on 20 Οκτωβρίου, 2007 στις 6:37 πμ |
Απολύτως σωστή η παρατήρηση για Τζόις. Πώς θα μπορούσα να πω κάτι αντίθετο! Αν έχεις βρει την απάντηση στο κουίζ, καταλαβαίνεις γιατί συμφωνώ τόσο κάθετα με τη θέση σου. Σωστή και ως προς τον Ελύτη κι αυτό με κάνει να σκεφτώ ότι κι ο Νάνος, εξίσου minor, εξίσου άνισος στο έργο του, εξίσου …με άκρες στο εξωτερικό κ.λπ. Αλλά όχι, παραείναι. Το Σφράτο είναι έξοχο, αλλά κι η Μυθολογία της Αμερικής, κι άλλα πολλά… Αν αντί 100 είχε γράψει 15 το πολύ ο κόσμος θα είχε άλη ιδέα γι’ αυτόν. Αλλά έξω, που έχουν μεταφραστεί πολύ λιγότερα, τα καλύτερά του, έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια πόσο τον υπολογίζουν, τον σέβονται κ.λπ. Αnyhow αυτό δεν είναι το αγαπημένο μου θέμα! Αλλά διαπίστωσα τη ευαισθησία και τη σοβαρότητά σου και χάρηκα! Με την ευκαιρία:έχεις διαβάσει David Mitchell? To Cloud Atlas ή το Ghostwritten? Ali Smith? Στους αναφέρω επειδή αυτή η σχετικά νέα γενιά συγγραφέων κάνει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Έχουν αφομοιώσει τα καλύτερα από τον μοντερνισμό και προχωράνε ακάθεκτοι σε αυτό που εγώ συνηθίζω να αποκαλώ Ρεαλισμό μετά τον Ρεαλισμό! Όχι δεν είναι μεταμοντέρνοι! Πάλι φλυάρησα! Καλή σου μέρα κι ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
Grandman said this on 20 Οκτωβρίου, 2007 στις 8:18 πμ |
A! Ξέχασα να σου πω και το άλλο. Διάβασα το post σου Don’t let me down και συγκινήθηκα. Έκανα λοιπόν embedded το βίντεο στο αγγλικό μου μπλογκ (ideawild.blogspot.com)και πρόσθεσα σχόλιο κατά κάποιο τρόπο επηρεασμένο από το πολύ ωραίο δικό σου. Απλώς το δικό μου, λόγω του χαρακτήρα μου, είναι λίγο πιο ενθουσιώδες…!
Grandman said this on 20 Οκτωβρίου, 2007 στις 8:30 πμ |
ευχαριστώ για το σχολιο και τα καλά λόγια. Δεν εχω διαβασει ούτε David Mitchell ούτε Ali Smith, αλλά ο αντίστοιχης γενιάς αμερικανος ο david foster wallace, με παρόμοια από ότι καταλαβαίνω φιλοσοφία γραφής, είναι από τους αγαπημένους μου. Ευχαριστώ για το τιπ, θα τους προσθέσω στην λίστα αναγνώσεών μου σίγουρα.
basileios said this on 20 Οκτωβρίου, 2007 στις 2:02 μμ |
A-R-A-N-I-T-S-I-S for Nobel!!!!
Άσε που στο Μαθήτρια που έγινε Αμύγδαλο υπάρχει αναφορά στο… Imipolex G!! (Ανακάλυψα τελικά ότι τρέφει βαθύ σεβασμό για τον commander)…
Τα δύο προαναφερθέντα του David Mitchell είναι ήδη στη στίβα προς ανάγνωση, το Cloud Atlas μάλιστα κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά (με τον ατυχή τίτλο Ο Άτλας του Ουρανού 😦 )
Δε θυμάμαι εκδόσεις…
ctsats said this on 22 Οκτωβρίου, 2007 στις 12:44 πμ |
…συγγνώμη, εννούσα στοίβα…
ctsats said this on 22 Οκτωβρίου, 2007 στις 12:47 πμ |
θα με βάλετε να ψάξω τον David Mitchell σημερα κιολας…
λυστε μου μια αλλη απορια: γιατι δεν υπαρχουν βιβλία του Αρανιτση ούτε στον Ελεφτερουδάκη ούτε στον Παπασωτηρίου;
basileios said this on 22 Οκτωβρίου, 2007 στις 5:25 πμ |
Αναρωτιέμαι γιατί αναρωτιέσαι… Μα, οι άνθρωποι είναι Μ%#@*ες!! Δοκίμασε Πολιτεία και Πρωτοπορία. Συνιστώ τα «Ιστορίες που άρεσαν σε μερικούς ανθρώπους που ξέρω» και «Σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα;» (και τα δύο από τη Νεφέλη). Διαβάζονται και παράλληλα, το πρώτο είναι «διηγήματα» (τρόπος του λέγειν) και το δεύτερο υπεριμπρεσιονιστικά «»»»δοκίμια»»»» (τα πολλά εισαγωγικά δεν οφείλονται σε πάρκινσον). Υπάρχει και το θαυμάσιο «Ιψ ο Τυπογράφος – Ο Ελύτης για παιδιά και ερωτευμένους» (Πατάκης), αν και δεν ξέρω σε τι κατηγορία κατατάσσεται (μάλλον είναι από μόνο του κατηγορία). Δεν πρέπει βέβαια να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο να είναι προσωρινά εξαντλημένα (ειδικά της Νεφέλης) – συμβαίνει κατά καιρούς…
ctsats said this on 22 Οκτωβρίου, 2007 στις 2:55 μμ |
… καλα ρητορικο ητανε κιολας το ερωτημα… μην το παιρνεις τοις μετρητοις…
basileios said this on 22 Οκτωβρίου, 2007 στις 3:35 μμ |
Ο Ελύτης πάντα βρισκόταν in obscurity για τους εσπερίους…
obscure μάτια, obscure…τα βλέπουν όλα…
😉
ειδικά στην Αμερική τον θεωρούν πολύ πομπώδη και επιφανειακό. αν λίγο θελήσω να τους δικαιολογήσω, θα πω ότι ίσως να φταίνε οι μεταφράσεις (για να μην επικαλεστώ για μιαν ακόμη φορά το χιλιοειπωμένο, αλλά βαθιά αληθινό του Frost…).
από την άλλη νομίζω ότι πολλές φορές (για να μην πω πάντα) η ποίηση είναι σαν τις…γεύσεις. τις βρίσκεις παντού, αλλά τις απολαμβάνεις μόνο στον τόπο τους…
😉
ioeu said this on 22 Οκτωβρίου, 2007 στις 6:33 μμ |
αυτο το λενε καλύτερα για την guinness. it doesnt travel well…
έτσι δεν ειναι κακε μαθητη?
😉
basileios said this on 22 Οκτωβρίου, 2007 στις 6:35 μμ |
ο πατέρας μου το λέει για…την τσικουδιά!!!
😉
ioeu said this on 22 Οκτωβρίου, 2007 στις 6:37 μμ |
το ιδιο μαλλον ειναι…
basileios said this on 22 Οκτωβρίου, 2007 στις 6:40 μμ |
συμφωνώ για τη guiness… στην Ιρλανδία την ΗΘΕΛΑ από τις 11 το πρωί περίπου… εκτός Ιρλανδίας, τζίφος
Για τι άλλο θέμα, φυσικό είναι λόγω ιδιότητας να τα παίρνω τοις μετρητοίς 🙂
ctsats said this on 23 Οκτωβρίου, 2007 στις 12:22 πμ |
11 το πρωι; τοσο αργά; καλα και για πρωινό τι έπινες;
ένας φίλος είχε υπλογίσει πως για να παρεις όλα τα συστατικα που ειναι αναγκάια για τον άνθρωπο φτάνει να πίνεις 52 ποτήρια guinness την μέρα (και ένα ποτηρι γάλα).
basileios said this on 23 Οκτωβρίου, 2007 στις 7:31 πμ |
Eida oti andipa8eis ton philip roth kai xarika,giati poli apla ton diavasa gia na dw pros ti h megali fasaria, kai itan sa na diavazw ena senario mias adiaforis amerikanikis tainias,xwris kamia idiaiteri logotexniki grafi. Den ekplisomai,giati oi amerikanoi genika den exoun logotexnia kai logiko einai na 8ewroun fovero logotexni opoion grafei ligo kalitera. Alla ekei pou gelasa poli einai pou o roth exei parei vraveio gia to kalitero istoriko mi8istorima tou 2003-2004 me amerikaniko 8ema!!!!!!!!!!! Nomizw oti o titlos apo monos tou einai ena anekdoto!! E re ti ftiaxnoun oi an8rwpoi gia na allilosigxairondai…
mariloo said this on 29 Οκτωβρίου, 2008 στις 7:06 μμ |