And the Nobel goes to…
Σε μια χρονιά που τα Νομπέλ Φυσικής και Χημείας με άφησαν εντελώς αδιάφορο (ποτε δεν τα πήγαινα καλά με την φυσική στερεάς κατάστασης) αναμένουμε σήμερα στις 2 την ανακοίνωση του Νομπέλ Λογοτεχνίας. Όπως και κάθε χρόνο θα κάνω την λίστα με τις προβλέψεις μου για φέτος…
1) Thomas Pynchon. Θα ήθελα να το σήκωνε μα δεν το πολυπιστεύω. Θα είχε πλάκα όμως…
2) Don de Lillo. Αν και δεν είμαι μεγάλος φαν του ανήκει στο στυλ που μπορεί να πάρει Nobel.
3) Haruki Murakami. Πρωτη φορα που μπαινει στην λίστα μου μια που μολις φέτος τον πρωτοδιάβασα.
4) Amos Oz. Με ίσως μεγαλύτερες πιθανότητες από όλους τους άλλους.
5) Carlos Fuentes. Its now or never…
6) Mario Vargas LLosa. Για μένα στο top ten των συγγραφέων εν ζωή. Σίγουρα το αξίζει…
7) Margaret Atwood. Πολύ θα τό ‘θελα, αλλά αμφιβάλω.
8) A.S. Byatt. και εδώ αμφιβάλω ακόμα περισσότερο…
9) Joyce Carol Oates. Κι αυτή με μεγάλες πιθανότητες… Δεν μπορώ να πω πως μου αρέσει…
10) Philip Roth. Προσωπική μου αντιπάθεια, μα το Ladbrokes τον δινει να παίζει πολύ στα στοιχήματα.
Bonus person) O Nanos Valaoritis. Σαν o μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να το πάρει σήμερα. (Παρεπιπτώντως το Bloomberg προσπαθωντας να αβαντάρει τον Philip Roth ρίχνει ένα χοντρό θάψιμο στον Ελύτη).
Νομίζω πως φέτος θα είναι γυναίκα και νομίζω πως μάλλον θα προέρχεται από τον ευρύτερο χώρο της αμερικής. Ίσως οι ισπανόφωνοι να έχουνε περισσότερες πιθανότητες (και με αυτή την λογική παίζει και η Isabelle Allente που δεν είναι καν στην λίστα μου…).
Υπομονή λίγη ώρα.
Ficciones 
Αυτό το άρθρο στο bloomberg είναι τυπικά αμερικάνικο: του τύπου που δεν καταλαβαίνει οτι υπάρχουν κι άλλες χώρες στον κόσμο και επιπλέον δεν καταλαβαίνει γιατί οι άλλοι νομίζουν οτι υπάρχουν κι άλλες χώρες στον κόσμο. Αυτή η εσωστρεφής αμερική είναι για πέταμα…
Τόσο ο Philip Roth όσο και ο Pynchon (του οποίου έχω διαβάσει όπως ξέρεις γύρω στις 100 σελίδες, που ήταν όμως αρκετές για να με πείσουν οτι ο τύπος είναι πραγματικά ιδιοφυής) αλλά και ο DeLillo (του οποίου διάβασα κανα δυο), θα το άξιζαν το βραβείο.
Αλλά όταν δεν έχει πάρει νόμπελ ο Κούντερα, όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να περιμένουν (το αυτό ισχύει και για τον Φουέντες αλλά είναι πολύ αριστερός για τα γούστα της ακαδημίας νομίζω).
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε μου φαίνεται λίγη για την παράδοση της λατινικής αμερικής (δηλαδή εννοώ μετά τον Μπόρχες, τον Κορτάσαρ, τον Σάμπατο, τον Μάρκες, κλπ. κλπ., η Αλιέντε είναι λίγο σαν πέπσυ ντάιετ).
lazopolis said this on 11 Οκτωβρίου, 2007 στις 8:13 πμ |
συμφωνω απολυτα για το ‘ποιον του αρθρου’. Απλως είναι ενδεικτικό για κάποια πράγματα (αυτην την καημένη την jelinek την εχουνε σκισει … καλύτερα να μην το έπαιρνε τελικα.)
για τον Κούντερα έχω ‘προσωπική αντιπάθεια’ χειρότερη κι από αυτην που έχω για τον Ροθ.
οσο για την πέπσι νταιετ Αλλιέντε (φοβερη έκφραση!) δεν διαφωνώ καθόλου, μα μηπως και τα νομπελ δεν ειναι λίγο δαιετ κόλα ούτως ή άλλως;
basileios said this on 11 Οκτωβρίου, 2007 στις 8:31 πμ |
Καλά τίπάθανε τα υπόλοιπα σχόλια;
annabooklover said this on 17 Οκτωβρίου, 2007 στις 6:38 μμ |
ψιτ… ειναι στο πανω ποστ!
basileios said this on 17 Οκτωβρίου, 2007 στις 6:48 μμ |