‘The Wind-Up Bird Chronicle’, Haruki Murakami

Ξεκινώντας το The Wind-Up Bird Chronicle, τρίτο στην σειρά μετά το Kafka on the Shore και το Norwegian Wood ήταν σαν να έμπαινα σε ένα γνώριμο παραμύθι που ήξερα πως τα πάντα μπορούν να συμβούν. Το Σύμπαν του Murakami όπως στηνεται μέσα από τα τρία αυτά βιβλία είναι τόσο ξεχωριστό όσο και ευρύ στο περιεχόμενο και στις δυνατότητές του που πλέον μου φαντάζει σαν απόλυτα φυσιολογικό παρ’ όλα παράδοξα και τα περίεργα που συμβαίνουν μέσα από τις σελίδες του.

Ειδικά το Wind-Up Bird Chronicle θα μπορούσα να τοποθετηθεί στο κέντρο ενός τετραγώνου με πλευρές το House of Leaves του Danielewski, το Oldboy του Chan-wook Park, ένα τυπικό έργο Μαγικού Ρεαλισμού από κάποιον Νοτιο Αμερικάνο συγγραφέα, καθώς και το Twin Peaks του David Lynch. Το ότι τα τέσσερα αυτά είδη (γραφής και εικόνας) συνδέονται στο πλαίσιο ενός βιβλίου είναι μάλλον εκπληκτικό σαν εγχείρημα – φτάνει βέβαια το αποτέλεσμα να μην είναι εντελώς παράταιρο.

Εκεί ακριβώς φαίνεται πως αποτυχαίνει κατά ένα βαθμό ο Murakami στο Wind-Up Bird Chronicle. Η αφήγηση και η ροή της ιστορίας θυμίζει λίγο τυρβώδη ροή όπου στο φάσμα μεγέθους υπάρχει μια ποικιλία από στροβίλους/ιστορίες που εκτείνονται από πολύ μικρές έως πολύ μεγάλες προσπαθώντας να δέσουν κάτω από το πλέγμα του βιβλίου. Κάποιες από αυτές τις μικρο-ιστορίες φάινεται να συνεισφέρουν στην συνολική πλοκή και κάποιες όχι, ενώ από την άλλη η όλη πλοκή έχη δομή ελβετικού τυριού, γεμάτο από κενά που ποτέ δεν θα καλυφτούν μα είναι προορισμένα να αφήσουν ερωτηματικά και απορίες για όλους τους αναγνώστες. Για παράδειγμα, εύκολα θα μπορούσατε να δώσετε σε κάποιον το Wind-Up Bird Chronicle αφαιρώντας ολόκληρα κεφάλαια, χωρίς ο ίδιος να μπορεί να καταλάβει πώς κάτι λείπει από το βιβλίο.

Αν και αυτό το στήσιμο δεν είναι απαραίτητα κακό φαίνεται πώς ο Murakami πήγε ίσως λίγο απαραπάνω από ότι έπρεπε σε αυτην την δομή και ίσως να ‘έχασε την μπάλα’ σε κάποια σημεία στην τελική ολοκλήρωση του βιβλίου. Παρ΄ όλα αυτά το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου άσχημο και σίγουρα συγχωρούνται κάποια πράγματα σε έναν τόσο μεγάλο συγγραφέα.

Το καθαρά ονειρικό Wind-Up Bird Chronicle ανήκει στην περίοδο ανάμεσα στο ‘ρεαλιστικό / γραμμικό’ Norwegian Wood και στο ‘μαγικό / μη-γραμμικό’ Kafka on the Shore. Για μένα αποτελεί ένα πείραμα, μια δοκιμή του Murakami, που ψάχνει να τεντώσει με αυτό όσο περισσότερο γίνεται την μη-γραμμικότητα της αφήγησής του (τι πιο μη-γραμμικό από μια τυρβώδη ροή;). Η εμπειρία του όμως σε αυτό το πείραμα τον επαναφέρει σε ένα μέτρο που εκφράζεται τελικά με το αριστουργηματικό Kafka on the Shore.

Advertisement

~ από basileios στο 12 Οκτωβρίου, 2007.