‘The Ebony Tower’, John Fowles

Αποφεύγω συνήθως τις short stories. Τις περισσότερες φορές νιώθω μια αίσθηση ‘πρόωρης εξπερμάτισης’ ακόμη και στις καλύτερες περιπτώσεις μια που πάνω που συνηθίζω την ιστορία και ξεκινούν να διαγράφονται οι σκιές των προσώπων το κείμενο τελειώνει, αφήνοντάς με σχεδόν κρεμασμένο πάνω στις λέξεις που πέρασαν και στην – πιθανή – κάθαρση που ήλθε μέσα σε λίγες σελίδες. Ίσως γι’ αυτό να φταέι η γνωστή ρήση ‘I ‘ve made this letter long because I did not have the time to make it short’ και το γεγονός πως μέσα στο πλαίσιο αυτών των λίγων σελίδων ο συγγραφέας πρέπει να είναι αληθινός μάστορας για να στήσει, να δέσει και τέλος να λύσει ένα έργο. Ίσως απλώς να φταίω και γω και οι συνήθειές μου… (Δύο εξαιρέσεις έχω σε αυτόν τον κανόνα των short stories: τον κλασικό Guy de Maupassant και τον σύγχρονο David Foster Wallace).

Αν πρόκειται όμως να μιλήσει κανείς για ‘μάστορες’ της τέχνης της ‘ιστορίας’, του λόγου και των προσώπων τότε σίγουρα ο Fowles πέφτει σε αυτήν την κατηγορία. Γι αυτό και σε αυτην την περίπτωση το αποτέλεσμα μέσα από τις σελίδες του The Ebony Tower είναι εκπληκτικό.

Το Ebony Tower είναι έξι ξεχωριστές ιστορίές δεμένες χαλαρά πίσω από έναν μεσαιωνικό ποίημα ενός ερωτικού τριγώνου το Eliduc της Marie de France. Μπορεί σαν ιστρίες από μόνες τους να μην έχουν την πιο έντονη ή ξεχωριστή πλοκή μα τα πρόσωπα ξεκοκαλίζονται σε κάθε παράγραφο τόσο έντονα που στο τέλος κάθε ιστορίας νιώθεις πως τα γνώρισες ένα ένα από κοντά. Παράλληλα κάποιες από τις αφηγήσεις είναι καθαρά προσωπικές και το αποτέλεσμα είναι να σκιαγραφείται και ο ίδιος ο Fowles με τον πιο άμεσο τρόπο μπροστά (και όχι πίσω όπως συνήθως) από τις λέξεις.

Για πολλούς John Fowles σημαίνει συνειρμικά The Magus. Αν και ποτέ δεν αμφέβαλα για την ποιότητα και την σημασία του The Magus διαβάζωντας το υπόλοιπο ώριμο έργο του Fowles δεν το θεωρώ υπερβολικό ότι τελικά το θεωρώ κατώτερό τους και με αρκετές αδυναμίες. Το Ebony Tower συμμορφώνεται σε αυτόν τον δικό μου κανόνα εντελώς φυσιολογικά.