Η εποχή του πλαστογράφου
Το Recognitions του Gaddis που διαβάζω αυτη την στιγμή είναι με διαφορά το πιο απαιτητικό βιβλίο που έχω διαβάσει τα τελευταία 5-10 χρόνια και καταφέρνει να ξεπεράσει σ’ αυτό ακόμη και το Against the Day του Pynchon. Στο επίκεντρο της ιστορίας των Recognitions βρίσκεται ένας ζωγράφος που ‘στρεβλώνει’ την τέχνη του φτιάχνωντας πιστά αντίγραφα (δηλ. πλαστογραφίες) έργων της Αναγέννησης. Η αντιγραφή μετατρέπεται σε αυτοσκοπό σαν φυσική εξέλιξη μιας ζωής που αδυνατεί να ζήσει αυθεντικά από μόνη της.
Το Recognitions εκδόθηκε το 1955, στο κέντρο της εποχής του Αμερικανικού Ονείρου όπου η βιομηχανοποιημένη αντιγραφή αποτέλεσε το κέντρο για την ψυχική εξέλιξη του αμερικανικού – και δυτικού γενικότερα – πολιτισμού.
Σκεφτόμουν, πόσο η κοινωνία μας σήμερα στηρίζεται στην καθημερινότητά της πάνω στην αντιγραφή και την ‘πλαστογραφία’. Ό,τι αγγίζουμε και ότι βλέπουμε αποτελεί ένα αντίγραφο – κακό πολλές φορές κάποιου ιδεατού αντικειμένου – ή προσώπου – που κρύβεται στην φαντασία ή στο απώτερο παρελθόν, και η έννοια του αυθεντικού είναι ακόμα κι αυτή περιορισμένη σε ένα πλαίσιο πλαστής αντιγραφής.
Η αναγνώριση της κιβδηλότητας των αντικειμένων των προσώπων και των σχέσεων που μας περιστοιχίζουν ίσως να αποτελεί μια νέα μορφή υπαρξισμού. Κίβδηλου μεν, υπαρξισμού δε.
Ficciones 
Ό,τι αγγίζουμε και ότι βλέπουμε αποτελεί ένα αντίγραφο – κακό πολλές φορές κάποιου ιδεατού αντικειμένου – ή προσώπου – που κρύβεται στην φαντασία ή στο απώτερο παρελθόν, και η έννοια του αυθεντικού είναι ακόμα κι αυτή περιορισμένη σε ένα πλαίσιο πλαστής αντιγραφής.
Δηλαδή; Μπορείς να το εξηγήσεις λίγο καλύτερα αυτό;
regina said this on 13 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:57 μμ |
οχι… 😉
διαβαζωντας το κειμενο αφου το εγραψα καταλαβα πως εχει πολλα κομματια που θελουν επεξηγηση εκτος από αυτο. η επεξηγηση ομως τελικα ειναι in the eye of the beholder ειδικα σε ενα θεμα όπως αυτο που ειναι 100% προσωπικο.
basileios said this on 14 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:52 πμ |
Άσχετο ίσως με το θέμα, ΣΧΕΤΙΚΟ όμως με την πολιτεία που ζούμε:
Δείτε τί έκανε ο κ. KILL-τίδης, ο υφυπουργός Αγρανάπτυξης καλέ: Μόλις το ΣτΕ ακύρωσε απόφασή του για το κυνήγι (με το σκεπτικό ότι φέτος χάθηκαν πολλά ζώα από τις πυρκαγιές, να μην σκοτώσουν οι κυνηγοί όσα διασώθηκαν) αυτός ο λαμπρός και πολλά υποσχόμενος (στους κομπλεξικούς και φασίστες) νέος έβγαλε «αστραπιαία» νέα διαταγή ξαναεπιτρέποντας το κυνήγι!
Γειά σας.
Εγώ πάω τώρα να «KILL» κι αλλού, τον κ. KILL-τίδη… Κι είναι και γιατρός, τρομάρα του…
Ατρεύς said this on 14 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:46 μμ |
A,εσύ δεν θα γινόσουν καλός καθηγητής! 😀 (πλάκα κανω)
regina said this on 14 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:14 μμ |
Πομπώδης ρελάνς: μέσα σε ένα κόσμο που υπερχειλίζει τόσο από ερεθίσματα, το ζήτημα της αυθεντικότητας ως τέτοιο με απασχολεί όλο και λιγότερο. Με ενδιαφέρει περισσότερο αν αυτό που λέγεται/γράφεται/εκφράζεται είναι ζωντανό/πραγματικό/δισταυρωμένο (ή εν πάσει περιπτώσει αν συντονίζεται με τις εμπειρίες μου) παρά αν ο φορέας του μηνύματος είναι original.
Βέβαια συνήθως οι αντιγραφές γίνονται για τους λάθος λόγους και επιφανειακά. «Το κόκκινο γιλέκο μιας εποχής, αντί για τη βαθιά της σκέψη: να δυστυχώς τί κατανοούν όλοι», όπως είπε κι ο Μπρετόν για το σουρεαλισμό. Συνήθως τρώς στη μάπα μόνο το κόκκινο γιλέκο (ο Τσέ είναι ένα πρόχειρο και τετριμένο παράδειγμα). Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις.
Αυτό με τον υπαρξισμό δεν το’ πιασα καθόλου, πάντως.
lazopolis said this on 15 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:05 πμ |
@regina. καλυτερα γιατι δεν πιστευω στους δασκάλους. Δες κι αυτο πουχα γραψει παλιοτερα εδω: http://www.sporadikos-logos.org/ficiones/archives/2006/04/iiieiiiii.html
@lazopolis. οπως ειπα no comment στο συγκεκριμενο ποστ.
basileios said this on 15 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:09 πμ |
Καλημέρα. Και εγώ δεν έτυχε να εχω κανέναν δάσκαλο με την ευρεία σημασία της λέξης αλλά αναφερόμουν περισσότερο στη στενή σημασία.Γιατι όπως και να το κάνουμε οι λέξεις έχουν διαφορετικές σημασίες και ερμηνείες. Με λίγα λόγια αναφερόμουν στον καθηγητή της τάξης που τον ρωτάς κύριε, κύριε, τι εννοείτε εδώ; Μπορείτε να μου εξηγήσετε; και ο καθηγητής σε κοιτά πλαγίως ή αφηρημένα λεγοντάς σου παιδί μου όχι δεν μπορώ να σου εξηγήσω και εσύ ως μαθητής μένεις μετέωρος ανάμεσα σε μια περίεργη έκπληξη και στις αρχές ενός χμ..αιμοβόρικου εκνευρισμού
😀
regina said this on 16 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:03 πμ |
εγω ειχα εναν καθηγητη (τρομαρα του) ο οποιος αντι τουλαχιστον να απαντησει ‘δεν γνωριζω’ απαντουσε: ‘μα δεν το γραφει το λυσαρι;’
απο κει και περα… αβσυσσος
basileios said this on 16 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:13 πμ |
[…] και στα κείμενά μου και στο παρελθόν (Αντι-κείμενο, Η εποχή του πλαστογράφου, The Recognitions, Fender Stratocaster Blackie) μια που για μένα είναι ίσως […]
‘England, England’, Julian Barnes « Ficciones said this on 12 Μαΐου, 2008 στις 9:09 πμ |