‘The Recognitions’, William Gaddis

Όταν ξεκίνησα το ‘The Recognitions’ στις αρχές του Νοεμβρίου δεν περίμενα πως θα αντιμετώπιζα έναν ‘αντίπαλο’ τοσο τεραστίου μεγέθους. Η έννοια του ‘μεγάλου’ είναι κάτι που σε αγγίζει σε κάθε στιγμή της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου. Το ‘The Recognitions’ είναι μεγάλο σε μέγεθος, μεγάλο σε πρόσωπα, μεγάλο σε γραφή, μεγάλο σε χρόνο που χρειάζεται να αφιερώσεις, μεγάλο σε ιδέες. Κι όπως όλα τα μεγάλα πράγματα είναι δύσκολο να το χωνέψεις εύκολα και να μπορέσεις να γράψεις λίγες παραγράφους γι’ αυτό σαν ένα γενικό συμπέρασμα ή αίσθημα.

Το ‘The Recognitions’ είναι το πιο απαιτητικό βιβλίο που διάβασα τα τελευταία χρόνια και ουτε καν το ‘Against the Day‘ δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του – πράγμα που σημαίνει πάρα πολλά. Όλη σχεδόν η ζωή μου (τα πόστ εδώ σίγουρα) ήταν αναγκαστικά ενωμένη με τα πρόσωπα και την ιστορία του Recognitions αφήνωντας λίγα περιθώρια για οτιδήποτε άλλο.

Τίποτε μέσα στο Recognitions δεν είναι προφανές, τίποτε δεν είναι τυχαίο τίποτε δεν είναι αναμενόμενο. Τίποτε όμως δεν είναι και εύκολο συνάμα. Η τυρβώδης γραφή του Gaddis στήνει μια ιστορία που ενώ στην ουσία της είναι απλή, οι μικρο-εκφράσεις της περιπλέκονται τόσο πολύ που στο τέλος αντιλαμβάνεσαι πως ‘διαβάζεις για να διαβάζεις’. Και θα ήταν κρίμα σε αυτό το πλαίσιο να μην αναφερθώ με ένα παράδειγμα στην γλώσσα του Gaddis που είναι ο συνδετικός κρίκος για την τρικυμία όλων όσων εκτυλίσσονται στις σελίδες του.

Day did not dawn. The night withdrew to expose it evenly pallid from one end to the other as a treated corpse, where the hair grown on unaware of the futility of the adornment, the moment of the brown spot past, is shaved away like those earthly hours stubbled into being and were gone, and the day laid out, shreds of its first reluctance to appear still blown across its face where dark was no longer privation of light but the other way round as good, exposed passive and foolish at the lifting of chaos, is the absence of evil. The day existed sunless, its light without apparent source, its passage without continuity, not following as life does but co-existent with itself, and getting through it was no blunder upon its familiar features, its ribs and hollows, impotent parts and still extensions, with neither surprise, nor hope, like the blind man identifying with a memory-sensitized hand the body of a familiar in what they had both called life.

Παράγραφοι που σε κάνουν να κρατάς την αναπνοή σου μόνο και μόνο λόγο της χρήσης τους διαδέχονται η μια την άλλη μέσα στο βιβλίο στήνοντας ένα σύνολο που είναι φτιαγμένο γι αυτό που θα ονόμαζα ‘επαγγελματία αναγνώστη’ ο οποίος παρ’ όλη την προσπάθεια και την αφοσίωση ζήτημα θα είναι αν φύγει από τις σελίδες του με το 60% αυτών που έχει το βιβλίο να δώσει. Και μπορεί τελικά να ξεχαστούν πολλά πράγματα, αλλά το αίσθημα της ανάγνωσής του δεν είναι κάτι που φεύγει εύκολα.

Advertisement

~ από basileios στο 13 Δεκεμβρίου, 2007.