‘Libra’, Don DeLillo

Η δολοφονία του John Kennedy στο Dallas εκείνο το μεσημέρι του Νοεμβρίου του 1963 και η συνέχειά της με την δολοφονία του Lee Harvey Oswald δυο μέρες αργότερα αποτελεί για την προηγούμενη γενιά το γεγονός που αντιστοιχεί με την επίθεση στους δίδυμους πύργους για την δικιά μας. Είναι δύο γεγονότα που έγιναν σε ‘ζωντανή μετάδοση’ δίπλα μας για να μας δείξουν με έντονο και βίαιο τρόπο πως η ιστορία εξελίσσεται και πως το ανθρώπινο γένος δεν ζει σε μια steady state κατάσταση.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο έγκειται και η δημιουργία όλων των τεραστίων θεωριών συνομωσίας που αυτοδημιουργήθηκαν γυρω από αυτά (και όχι μόνο αυτά) τα γεγονότα: Είναι απλόυστερα η άρνηση του ανθρώπου να αποδεχτεί την κύλιση της ιστορίας, την εξέλιξη, την ίδια την αλλαγή σε αυτήν την steady state κατάσταση στην οποία κινούνται τα πράγματα δίπλα μας. Γι αυτό και είναι σχεδόν απαραίτητο να δημιουργηθούν κρυφοί βαθμοί ελευθερίας στο σύστημα που κινούν τα νήματα και τις καταστάσεις που οδηγούν στο απλό φαινόμενο που ζούμε σε τηλεοπτικά live. Κι αν αλήθεια αυτή η συνομωσιολογία και το παράδοξο που σχετίζεται με αυτήν δημιουργούνται ακόμη και για γεγονότα που ζούμε σήμερα στην εποχή της καταγραφής και του video τι στ’ αλήθεια να σημαίνει αυτό για την ιστορία ως επιστήμη σαν δημιουργημα όντων τόσο επιρρεπών στην συνομωσία;

Μπορεί ο DeLillo να μην ανήκει στους αγαπημένους μου αμερικανούς συγγραφείς μα έχει τύχει να διαβάσω σχεδόν όλα του τα βιβλία. Το μεγάλο μου παράπονο είναι πως πιστεύω πως η μεγαλύτερη αδυναμία του ειναι το τέλος των βιβλίων του. Πιστεύω πως δεν μπορεί να τελειώσει τα βιβλία του και τα κλείνει με τρόπους που με αφήνουν ‘ανεκπλήρωτο’. Το Libra είναι η βιογραφία του δολοφόνου – κατά άλλους αποδιοπομπαίου τράγου – του John Kennedy, Lee Harvey Oswald όπου το τέλος για τον συγγραφέα και για τον αναγνώστη είναι απο την αρχή γνωστό και γι αυτό το λόγο το τέλος απέφυγε να με απογοητεύσει αυτην την φορά.

Ο Lee Harvey Oswald αποθανατίζεται σαν ένα τραγικό πρόσωπο που μπλέκει στην δίνη των εξελίξεων που τον παρασύρουν ως το τέλος – του Kennedy και το δικό του, που και τα δύο είναι ενωμένα τόσο άρρηκτα που δεν μπορεί πλεον να ξεχωρίσει κανείς μεσα στην ιστορία. Και τελικά το μεγαλύτερο προσόν του βιβλίου είναι πως φεύγει κανείς αναπόφευκτα με μια ανείπωτη συμπάθεια για το πρόσωπο του Oswald και για την υπόλοιπη οικογένειά του.

Η απογοήτευση όμως είναι πως ακόμη και ο DeLillo δεν αποφεύγει την συνομωσία και έτσι η δολοφονία δεν γίνεται από τον Oswald μα όπως και ο ίδιος είχε ισχυριστεί he was just a patsy. Αυτό κάνει τα πράγματα ακόμη πιο τραγικά για το πρόσωπό του.

Η αλήθεια είναι πως η ιστορία κυλάει δίπλα μας με τους πιο βίαιους και ανεξήγητους τρόπους. Είναι σίγουρο πως ποτέ δεν θα μάθουμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο ο Oswald σκότωσε τον Kennedy – ή αν χρησιμοποιήθηκε από μυστικές υπηρεσίες ή την μαφία γι’ αυτό το λόγο – αλλά μερικές φορές τα πράγματα συμβαίνουν γιατί απλώς συμβαίνουν, πίσω από δεκάδες συμπτώσεις και καταστάσεις που μοιάζουν απίστευτες εκ των υστέρων. The rest is history.

Advertisement

~ από basileios στο 29 Δεκεμβρίου, 2007.