‘Ghostwritten’, David Mitchell

Επέλεξα να διαβάσω κάτι του David Mitchell ύστερα από πρόταση του κακού μαθητή σε ένα προηγούμενο πόστ. Συγκεκριμένα τα λόγια του ήταν:

…η σχετικά νέα γενιά συγγραφέων κάνει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Έχουν αφομοιώσει τα καλύτερα από τον μοντερνισμό και προχωράνε ακάθεκτοι σε αυτό που εγώ συνηθίζω να αποκαλώ Ρεαλισμό μετά τον Ρεαλισμό! Όχι δεν είναι μεταμοντέρνοι!

Αυτός ο ρεαλισμός μετά τον ρεαλισμό στην περίπτωση του Ghostwritten συγκεντρώνει με χαρισματικό τρόπο δέκα φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες στο πλαίσιο μιας κοινής διήγησης με συνδέσεις και ‘φαινόμενα ντόμινο’ από την μια διήγηση στην άλλη με σκοπό να στηθεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο ένα εννιαίο βιβλίο. Και λέω ‘ένιαίο βιβλίο΄και όχι ‘ένιαία ιστορία’ γιατί δεν υπάρχει καμιά κοινή και συνεχιζόμενη ιστορία στο βιβλίο μα μόνο η εναλλαγή προσώπων και μίνι-χαρακτήρων που οδηγούν ο ένας τον άλλο σε ένα ‘τέλος’.

Όμως στ’ αλήθεια τέλος δεν υπάρχει πουθενά στο βιβλίο. Καμία ιστορία δεν τελειώνει ουσιαστικά – αν και κάποιες έχουν σαφή χαρακτηριστικά κάθαρσης – και το ίδιο το βιβλίο σε αφήνει λίγο σαν να έχεις τελειώσει ένα πολύ καλό γεύμα χωρίς να καταφέρεις να φας το σουφλέ σοκολάτας στο τέλος.

Με άλλα λόγια αν και υπήρχαν στιγμές που με ευχαρίστησαν πάρα πολύ στο βιβλίο και ίσως ο Mitchell να είναι ο πιο κοντινός στον Murakami συγγραφέας που έχω διαβάσει (και όχι γιατί κάποιες από τις ιστορίες εξελίσσονται στην Άπω Ανατολή) αλλά παρ’ όλα αυτά υπήρχαν αρκετά θέματα που δεν μπόρεσα να χωνέψω καλά στο Ghostwritten. Μου άρεσε όμως αρκετά ώστε να θέλω να διαβάσω και άλλο του David Mitchell. Και γι’ αυτό σίγουρα πρέπει να ευχαριστήσω τον κακό μαθητή.

Advertisement

~ από basileios στο 29 Ιανουαρίου, 2008.