‘A Dead Man in Deptford’, Anthony Burgess

Συμβαίνει κάτι το εντυπωσιακό με τον Christopher Marlowe. Παρόλο που σκοτώθηκε / δολοφονήθηκε νωρίς, παρόλο που παρήγαγε μόλις έξι θεατρικά έργα και – κυρίως – παρόλο που ήταν σύγχρονος με το ‘θαύμα της φύσης’ William Shakespeare κατάφερε να διατηρεί σχεδόν άσβεστη την φήμη του τετρακόσια χρόνια μετά, πράγμα τουλάχιστον εντυπωσιακό. Ίσως γι’ αυτό το λόγο να υπάρχει και η θεωρία πως στην πραγματικότητα ο ίδιος σκηνοθέτησε την δολοφονία του και επανήλθε στο προσκήνιο με διαφορετικό όνομα, αυτό του William Shakespeare. Η αλήθεια της εικασίας αυτής δεν με αφορά στ’ αλήθεια, και τα ελισσαβετιανά χρόνια είναι τόσο καλά βυθισμένα στο σκοτάδι της ιστορίας που είναι μάλλον δύσκολο να ξεχωρίσεις το μύθο και τον ρομαντισμό από την πραγματικότητα, μα μόνο και μόνο η ύπαρξη του μύθου μαρτυρά το πόσο ξεχωριστός φαίνεται να είναι ο Marlowe μπροστά στην πλειάδα των υπόλοιπων ελισσαβετιανών δραματουργών.

Το τελευταίο – εν ζωή – βιβλίο του Anthony Burgess αφορά στην ζωή και το θάνατο του Marlowe περασμένα από την πολύ ιδιότυπη πένα και σκέψη του Burgess. Τούτη ήταν η δεύτερη φορά ποθ διαβάζω το A Dead Man in Deptford μια που το βιβλίο δεν είναι απλώς δύσκολο γλωσσικά, μα και προϋποθέτει πάρα πολλά πράγματα. Δεν είναι ένα βιβλίο που το διαβάζεις για να μάθεις για τον Marlowe, την ελισσαβετιανή εποχή και τους σύγχρονούς του, μα το διαβάζεις αφού γνωρίσεις τον Marlowe, αφού ανατρέξεις στα έργα του Thomas Kyd, αφού καταλάβεις την μπερδεμένη θρησκευτικά και πολιτικά κατάσταση στην Αγγλία της εποχής. Και αφού κάνεις όλη αυτήν την προεργασία, θα δεις στο A Dead Man in Deptford τις λεπτομέρειες που τελικά βγάζουν την ανθρώπινη ζωή από τα ξερά κιτάπια της ιστορίας.

Ο Burgess εκτός από τις λεπτομέρειες, στέκεται στις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του Marlowe στηρίζοντας την πνευματική του παραγωγή πάνω σε αυτές. Δεν είμαι σίγουρος αν και κατά πόσο αυτό μπορεί να ισχύει μα υπο μια έννοια με το A Dead Man in Deptford ο μανιώδης καπνιστής Burgess έγραψε ταυτόχρονα και έναν παράλληλο ύμνο για την διαστροφή του καπνίσματος.

Το γεγονός είναι πως μετά από δύο αναγνώσεις το βιβλίο παραμένει ακόμη ανοικτό για μένα. Με την σειρά του είναι κι αυτό εντυπωσιακό μα και ταιριαστό στο αίνιγμα που λέγεται Christopher Marlowe. Ή μήπως William Shakespeare;

Advertisement

~ από basileios στο 27 Μαρτίου, 2008.