6/10 του Δευτερολέπτου
Κάποια χρονικά διαστήματα γεμίζουν από τις πράξεις που τα προσδιορίζουν και κάποια από την κενότητα του διαστήματος και των γεγονότων. Όμως, σαν να είναι μια ανθρώπινη επέκταση της αρχής της αβεβαιότητας στο ενδιάμεσο του ‘κενού’ δημιουργούνται ζεύγη καταστάσεων και αντι-καταστάσεων που τελικά εξαυλώνονται αφήνωντας όμως το τελικό σημάδι σε όλους του παρόντες.
Εξι δέκατα του δευτερολέπτου χωρίζουν τις δυο φωτογραφίες. Έξι δέκατα στα οποία ο χρόνος διογκώθηκε τόσο ώστε να συμπεριλάβει όλες τις εξαυλώσεις που συνέβησαν σε κείνο το χρονικό διάστημα με τρόπο που δεν μπορεί να εξηγηθεί με την απλή καταγραφη των γεγονότων.
Γιατί μπορεί αυτά τα έξι δευτερόλεπτα να ξεχώρισαν και να σύνδεσαν μαζί την ζωή και το θάνατο, την ελευθερία και την σκλαβιά, την περηφάνεια και την ντροπή που εξαυλώθηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη μα άφησαν τα σημάδια της αποτυχίας και της επιτυχίας στις ζωές δύο ανθρώπων με έναν μοιραίο και απόλυτο τρόπο που δεν επιδέχεται εξήγηση. Η δεύτερη φωτογραφία του Robert Jackson βραβευμένη με το βραβείο Pulitzer είναι ίσως η πιο διάσημη φωτογραφία όλων των εποχών, ενώ η πρώτη του Jack Beers, παρμένη μόλις έξι δέκατα του δευτερολέπτου νωρίτερα είναι η πιο άσημη και ξεχασμένη ανάμνηση περιγράφωντας κάτι που δεν έχει ακόμη συμβεί.
O Jack Beers ήξερε that he had his chance and lost it. Την έχασε με τον αδυσώπητο τρόπο με τον οποίο λειτορυγεί μερικές φορές η τύχη, που δεν σε αφήνει να κατηγορήσεις κανέναν, ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό γι αυτό που συνέβη. Τα πράγματα έγιναν έτσι όπως έγιναν… τελεία και πάυλα. Μπορεί η ζωή να τρέχει προς τα μπρος και να μπορείς να την αντιληφθείς μόνο προς τα πίσω, αλλά για τον Beers αυτό το ‘προς τα πίσω’ δεν θα έκλεινε μέσα του τίποτε που θα μπορούσε να κατανοήσει. Πόσες φορές χωράνει τα 6/10 του δευτερολέπτου μέσα στα επόμενα δώδεκα χρόνια ζωής του Beers;
Μπορεί να ακούγεται περίεργη σαν μονάδα χρόνου μα όπως το ένα δευτερόλεπτο είναι 9 192 631 770 περίοδοι μετάπτωσης μεταξύ δύο καταστάσεων του Cs 133, to 1 beers, ισοδύναμο με τα 6/10 του δευτερολέπτου θα μπορούσε να οριστεί σαν το ελάχιστο διάστημα ανάμεσα στην τύχη και την ατυχία.
Ficciones 
και ολόκληρη η ιστορία εδώ http://www.dallasnews.com/s/dws/spe/2003/jfk/stories/063002dnmetshot.378ed.html
Ενω στα σχόλια εδώ http://www.nexistepas.com/enthuse/index.php/2002/09/01/80989582/ η κόρη του Jack Beers συνεχίζει την ιστορία ακόμη και σήμερα.
basileios said this on 3 Απριλίου, 2008 στις 7:06 πμ |
Η ανάρτηση θα μπορούσε να έχει και τίτλο «Μικρό Δοκίμιο για το Χρόνο»
annabooklover said this on 3 Απριλίου, 2008 στις 5:58 μμ |
η ‘μικρο δοκιμιο για την ατυχια’…
basileios said this on 3 Απριλίου, 2008 στις 8:46 μμ |
Ο πιό «ωραίος» πάντως είν’ αυτός με το μικρόφωνο, εντελώς απαθής (και) στη 2η φωτογραφία, ενώ ήδη είχε ακούσει τον πυροβολισμό…
Άρα ήταν ενήμερος…
Άρα αυτά τα 6/10 του (») καμμιά «τύχη» δεν εμπεριέχουν, αλλά πολύ σχεδιασμό, μέρες, βδομάδες, μήνες πριν…
Άρα …βράσε το βραβείο για τον έναν, την ατυχία για τον άλλον…
Αν πάντως θέλεις μιά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ κι όχι σκηνοθετημένη απίθανη ιστορία θανατερής ατυχίας ενός πατέρα 5 τέκνων για λιγότερο από 5 (πέντε) ΧΙΛΙΟΣΤΑ του (»), γράψε μου.
α-α-ε
Ν.
Ναπολέων Παπαδόπουλος said this on 28 Απριλίου, 2008 στις 7:16 πμ |
Y.Γ.
Το χαμογελαστό προσωπάκι μετά το σύμβολο του δευτερόλεπτου, βγήκε «μόνο του»… Δεν ξέρω πώς.
Ναπολέων Παπαδόπουλος said this on 28 Απριλίου, 2008 στις 7:19 πμ |
με βρισκεις εντελως αντίθετο όσον αφορά στον ‘σχεδιασμό’. Τα πράγματα σε εκείνες τις 3 μέρες του Νοεμβρίου εξελίχθηκαν τόσο άναρχα που δεν θα μπορούσε κανείς να σχεδιάσει τίποτε. όσο για τον τύπο με το μικρόφωνο, μόνο και μόνο η απάθεια του δείχνει πόσο αποίστευτα ήταν αυτο που έζησαν μέσα σε κείνο το υπόγειο εκείνη την στιγμή (και το ανθρώπινο response/reflex είναι γύρω στο 0.5 με 1 δευτερόλεπτο. (πάντως και οι δύο φωτογράφοι έχουν πει πως αντέδρασαν στην κίνηση του Ρούμπυ τραβώντας την φωτογραφία).
αναμένω την ιστορία των 5/1000.
basileios said this on 28 Απριλίου, 2008 στις 9:15 πμ |