‘Lunar Park’, Bret Easton Ellis

To έχω ξαναγράψει, δεν μ’ αρεσεουν τα βιβλία που μιλάνε για συγγραφείς. Η εσωστρέφεια αυτού του τύπου έχει κάτι απίστευτα ναρκισσιστικό επάνω της και πολλές φορές αναδεικνύει πως ο συγγραφέας ή έχει πάψει να κατεβάζει ιδέες ή απλώς ζει μια τόσο εσωτερική – και ρηχή ζωή – που δεν κλείνεται τίποτε άλλο στο μυαλό του πέρα από τον εαυτό του και τις καθημερινές του νευρώσεις.

Τα πράγματα είναι διαφορετικά με το Lunar Park όμως μόνο και μόνο από το γεγονός ότι ο Bret Easton Ellis δεν κρύβει την εσωστρέφειά του αυτή από την πρώτη κιόλας σελίδα όπου ορίζει τον εαυτό του σαν τον ήρωα του βιβλίου. Ότι ακολουθεί στις επόμενες σελίδες είναι μια αυτοβιογραφία ή τουλάχιστον μια διήγηση που στηρίζεται στον ίδιο και τα συναισθήματά του και προσπαθεί να κλείσει όσους ανοιχτούς λογαριασμούς είχε αφήσει με τον εαυτό του και με τον κόσμο.

Στην προκείμενη περίπτωση, το πολύ American Psycho, γραμμένο με γενικό πρότυπο τον πατέρα του Ellis, ύστερα από χρόνια στοιχειώνει την ζωή και την (αχεμ) ηρεμία της οικογένειας του Ellis με τρόπο που θυμίζει Stephen King στις καλύτερες κινηματογραφικές μεταφορές του (από το βιβλίο λείπει η φλυαρία του King και η ατμόσφαιρα του τρόμου φτιάχνεται αριστοτεχνικά και στιγμιαία σχεδόν από τον Ellis με τρόπο που σίγουρα και ο ίδιος ο King θα ζήλευε).

Ίσως τελικά να πέφτει σε κάποια κλισέ το Lunar Park, τόσο όσον αφορά στην ακατάσχετη ναρκωτικολογία – που σίγουρα φέρνει γέλιο πολλές φορές – όσο και στον τρόπο με τον οποίο γίνεται τελικά η συμφιλίωση του Ellis με τον πατέρα του, όμως είναι σημαντικό πως ένα τόσο εσωτερικό και προσωπικό βιβλίο γυρνάει στον αναγνώστη σαν ένα ευχάριστο – αν και τρομακτικό ίσως – ανάγνωσμα.