‘The Amazing Adventures of Kavalier and Clay’, Michael Chabon

Φαίνεται πως κάθε γενιά ‘παιδιών’ μεγαλώνει με την δική της μυθολογία ηρώων. Οι ήρωες, οι άνθρωποι με απίστευτες ικανότητες και δυνάμεις, ή οι θεοί που με την μια ή με την άλλη μορφή κατεβαίνουν στο πλάι των ανθρώπων για να τους βοηθήσουν στον καθημερινό αγώνα τους ενάντια στο κακό που τους περιβάλλει είναι κομμάτι σχεδόν κάθε κοινωνίας και κάθε ανθρώπινης ομάδας, αντίδραση στο ‘προπατορικό αμάρτημα’ της έλλειψης εμπιστοσύνης που έχει ο άνθρωπος στον εαυτό του.

Η σημερινή γενιά παιδιών βρίσκεται στην μοναδική ίσως θέση να κατέχει η ίδια την θέση των υπερηρώων. Τα σημερινά παιδιά των video-games στηνουν την μυθολογία του υπερήρωα μονάχα τους στην οθόνη του playstation αποκτώντας τα ίδια για πρώτη φορά υπερφυσικές ικανότητες που καλύπτουν όλα όσα οι προηγούμενες γενιές δεν θα μπορούσαν. Το τι κοινωνικό αποτέλεσμα θα έχει αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να προβλέψω. Οδηγός αυτής της γενιάς ήταν οι δυό γενιές των υπερηρώων μέσα από τα κόμικς τα οποία στα τελευταία 80 χρόνια γνώρισαν αρκετές περιόδους από ανόδους και πτώσεις (για να αποτελούν σήμερα τροφή για τα special effects των blockbusters του Hollywood).

Το The Amazing Adventures of Kavalier and Clay λειτουργεί σαν ένας φόρος τιμής στην χρυσή εποχή της δημιουργίας των κόμικς στην δεκαετία του 30 προσπαθώντας να δώσει μια ατμόσφαιρα που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η προσπάθεια του Michael Chabon με αυτόν τον τρόπο είναι να φτιάξει ένα εντελώς ιδιαίτερο Great American Novel που αφορά την προπολεμική Αμερική σε ένα πολύ συγκεκριμένο φάσμα ανθρώπων της Νέας Υόρκης.

Δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα με άφησε πολύ ‘κρύο’. Ύστερα από τις 638 σελίδες του βιβλίου, ενός βιβλίου που μιλάει για την δημιουργία εικόνων, δεν έχει μείνει στον νου μου ούτε μία εικόνα που να μπορώ να κρατήσω ως συνταρρακτική ή μοναδική στην όλη διήγηση. Ένιωθα σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης πως το πρόβλημα στο βιβλίο είναι πως ο Chabon προσπαθούσε too hard να στήσει κάτι ξεχωριστό με αποτέλεσμα να είναι πιο έντονη και εμφανής η προσπάθεια παρά η συναισθηματική φόρτιση πάνω στον αναγνώστη.

Το βιβλίο είναι μεν πολύ καλοδουλεμένο και κάθε του κομμάτι είναι σαν σκηνή από ένα blockbuster από σκηνοθέτη της λεπτομέρειας, μα ακριβώς αυτό τελικά να είναι το κέντρο της αποτυχίας του για μένα. Το βιβλίο κέρδισε πριν λίγα χρόνια το βραβείο Pulitzer και μπορώ εύκολα να καταλάβω γιατι. Δυστυχώς όμως για μένα απέτυχε σε όλα τα επίπεδα να μου κινήσει το θυμικό μου, ακόμη και για τα χιλιάδες τεύχη υπερήρωων που διάβαζα μικρός. Από όλα τα βιβλία που διάβασα τελευταία, αυτό θα είναι το πρωτο που θα ξεχάσω.

Advertisement

~ από basileios στο 1 Ιουλίου, 2008.