‘Reclaiming History’, Vincent Bugliosi
Σε ένα συνέδριο συνομωσιολόγων για την δολοφονία του Kennedy γίνεται μια ξαφνική πυρκαγιά και σκοτώνονται μαζεμένοι καμιά εικοσαριά υποστηρικτές της συνομωσίας. Ανεβαίνουν λοιπόν στον παράδεισο και παρουσιάζονται στα πόδια του Θεού, και μαντέψτε τι είναι αυτό που θέλουν να τον ρωτήσουν; ‘Ποιος σκότωσε τον Κέννεντυ;’ Ο Θεός τους κοιτάζει και αποκρίνεται ‘Παιδία είναι απλά τα πράγματα, ο Oswald το έκανε μόνος του και δεν είχε συνεργάτες’. Οι συνομωσιολόγοι κοιτάζουν ο ένας τον άλλο και ψιθυρίζουν μεταξύ τους: ‘Μάγκες, η συκάλυψη είναι μεγαλύτερη από ότι πιστεύαμε’.
Τις απόψεις μου για την ολη συνομωσίολογία στην δολοφονία του Kennedy τις έχω γράψει και στο παρελθόν στο πλαίσιο του Libra του Don DeLillo. Η συνομωσία όμως γενικά συγχωρείται στην περίπτωση του DeLillo γιατί κακά τα ψέμματα έγραψε ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα (το οποίο αφορά περισσότερο τον Oswald και το τραγικό πλαίσιο της ζωής του) και όχι τόσο την ίδια την δολοφονία. Αυτό που δεν δικαιολογείται στην περίπτωση όλων των άλλων συνομωσιολόγων (με βασιλιά τους τον Oliver Stone στην συγκεκριμένη περίπτωση) είναι η στρέβλωση των γεγονότων, η απόρριψη στοιχείων, ο γιγαντισμός ασήμαντων λεπτομερειών, η παράλογη λογική και (κυρίως) η απόρριψη του τυχαίου και της σύμπτωσης.
Μέσα στα εκατοντάδες βιβλία που έχουν γραφτεί για την δολοφονία Kennedy και τις δεκάδες θεωρίες για το τι συνέβη στο Dallas εκείνο το μεσημέρι και τι ακολούθησε στις επόμενες ημέρες, ελάχιστα είναι αυτά που αναφέρονται στην πραγματικότητα χωρίς υποθέσεις και τραβηγμένες από τα μαλλιά θεωρίες. Το Reclaiming History του εισαγγελέα Vincent Bugliosi (ο οποίος αυτή τη στιγμή προωθεί το βιβλίο του The Prosecution of George Bush for Murder– και ότι αυτό συνεπάγεται – δείτε και αυτό) είναι ουσιαστικά το πρώτο αντι-συνομωσιολογικό βιβλίο για την δολοφονία. Στις 1500 σελίδες του (συν άλλες 1000 σελίδες με σημειώσεις και πηγές σε ένα CD που συνοδεύει το βιβλίο) θα βρεί κανείς όχι μόνο την απόλυτα τεκμηριωμένη σειρά των γεγονότων των τεσσάρων ημερών του Νοεμβρίου του 1963 (που αναδημοσιεύτηκε σαν νέο μικρότερο βιβλίο φέτος) και την καταγεγραμμένη με απίστευτη λεπτομέρεια ζωή του L.H. Oswald (το βάθος στο οποίο έχουν ελεγχθεί οι ημέρες της ζωής του από το 1961 έως το τέλος είναι απίστευτο) αλλά και μια ενδελεχή ανάλυση (και διάλυση) όλων των σημαντικών θεωριών συνομωσίας σχετικά με την δολοφονία. Σαν εισαγγελέας ο Bugliosi δεν έγραψε μα απήγγειλε το βιβλίο του και ο προφορικός του λόγος, (η δύναμη, το χιούμορ, η ένταση του δικαστηρίου πολλές φορές) είναι έντονα φανερός μέσα στις σελίδες και στην ουσία το όλο στήσιμο είναι σαν μια τεράστια αγόρευση ενός εισαγγελέα προς ενόρκους που προσπαθεί να πείσει για την ενοχή του κατηγορούμενου (και την απόρριψη της θεωρίας περί σύσταση συμμορίας με τρίτους).
Διαβάζω αυτό το βιβλίο από τον Ιανουάριο, λίγες σελίδες κάθε μέρα, και τώρα που τελείωσε το σίγουρο είναι πως θα μου λείψει. Το βιβλίο δεν χρειάστηκε καμιά στιγμή να με πείσει για την άποψή του μια που και η δικιά μου είναι εδώ και χρόνια ίδια με αυτή του Bugliosi. Αν και είναι κυρίως ένα βιβλίο επιχειρημάτων που βαδίζει στα όρια της ψυχρής λογικής εκτός όλων των άλλων κατάφερε να μου δώσει μια διαφορετική οπτική γωνία για τα 25 δευτερόλεπτα του φιλμ του Zapruder. Τελικά, είναι η πιο σύντομη ‘αρχαία τραγωδία’ (με τρία μέρη) που έχει παιχθεί ποτέ:
Ficciones 
Άφησε βαθιά πληγή η δολοφονία του JFK και γι’ αυτό ακόμα και η θεϊκή διαβεβαίωση δύσκολα γίνεται πιστευτή. Σκέψου μόνο ότι γράφτηκαν τουλάχιστον δυο λαϊκά τραγούδια για τον Κένεντι στην Ελλάδα εκείνη την εποχή (από τον Κλουβάτο και -φυσικά- τον Μπάμπη Μπακάλη). Και είναι τόσο συναρπαστική η ιστορία των αδελφών Κένεντι, αλλά και η εποχή που όλα συνέβησαν, που πολλά θα γράφονται και θα κινηματογραφούνται. Και μόνο αν αναλογιστεί κανείς ότι και ο Κλίντον και ο Ομπάμα προβάλλουν τις ομοιότητές τους με τον Κένεντι, καταλαβαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια αρχετυπική ιστορία ανόδου και πτώσης, όχι μόνο ενός (ή δύο) ανθρώπων, αλλά ενός έθνους.
Επί της ουσίας, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω τίποτα να προσφέρω. Διαβάζω και παρακολουθώ ταινίες σχετικά με τα συμβάντα αυτά, αλλά δεν μπαίνω στη διαδικασία να ξεδιαλύνω την αλήθεια από το ψέμα ή να διαπιστώσω τις αποσιωπήσεις. Καθώς περνάνε τα χρόνια η αφήγηση καθεαυτή έχει μεγαλύτερη σημασία από τα πραγματικά γεγονότα.
fvasileiou said this on 6 Αυγούστου, 2008 στις 6:04 μμ |
είναι ‘κάπως’ έτσι (και μια πουπες για μουσική να μη ξεχάσουμε και το Elegy toy JFK από τον γίγαντα Στραβίνσκυ). όμως….
η αφήγηση καθεαυτή έχει μεγαλύτερη σημασία από τα πραγματικά γεγονότα
είναι έτσι; καλή μένη η αφαιρετική καλλιτεχνική δημιουργία και η αφήγηση (όπως αυτή του delillo) όμως η διήγηση έχει σχέση τόσο πολύ με την ιστορία (που συνέβηκε σε ‘ζωντανή μετάδοση’ μπροστά μας στην περίπτωση Κέννεντυ όπως και στους δίδιυμους πύργους) που δεν το βρίσκω τόσο απλό. Το Reclaiming History, ο τίτλος ως τίτλος ήταν το πρώτο που με τράβηξε στο βιβλίο γιατί Bugliosi είχε/έχει μια βαθιά συνείδηση για την φύση της Ιστορίας που δεν συναντά κανείς εύκολα και που στην ουσία η Ιστορία ορίζει με την διήγηση του παρελθόντος και το μέλλον. δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός σε αυτό που λέω και μάλλον θα το αφήσω εδώ τώρα (γιατί ειναι και κεντρικό θέμα του νέου βιβλίου που προσπαθώ να γράψω). Θα επανέλθω όμως σίγουρα…
basileios said this on 6 Αυγούστου, 2008 στις 6:15 μμ |
Θα τα ξαναπούμε αναλυτικότερα τότε όταν επανέλθεις.
Όμως και του Bugliosi το βιβλίο, πέρα από όλα τα άλλα που μπορεί να σημειώσει κανείς υπέρ του (ή κατά του), δεν παύει να είναι μια αφήγηση. Μια αφήγηση με αρχή, μέση και τέλος και με συγκεκριμένες στοχεύσεις.
fvasileiou said this on 6 Αυγούστου, 2008 στις 11:43 μμ |
σίγουρα είναι αφήγηση, και όπως είπα είναι κατι παραπάνω: αγόρευση. Αλλά αφήγηση είναι και η απόδειξη του πυθαγορείου θεωρήματος όπως και ότι ο κύβος της υποτείνουσας ισούτε με το άθροισμα των κύβων των δύο κάθετων πλευρών. ΟΚ σίγουρα ακραίο το παράδειγμα, και σίγουρα αυτό που μετράει δεν είναι τα πραγματικά γεγονότα΄(τα οποία έγιναν τέλειωσαν και δεν επανέρχονται σε live μετάδοση) μα η όποια αποδοχή της κάποιας ‘αφήγησης’ απ’ την μάζα της κοινωνίας. Το ‘παράδειγμα’ στην δολοφονία Κέννεντυ είναι πως δεν τον σκότωσε ο Oswald και άν τον σκότωσε ήταν μέλος μιας μεγαλύτερης συνομωσίας. Το περίεργο στην αποδοχή αυτής της αφήγησης είναι πως δεν στέκεται με βάση τα καταγεγραμμένα στοιχεία. Η αντίρρησή μου παραπάνω δεν είναι στο ότι και αυτό το βιβλίο είναι μια αφήγηση μα στο ότι οι αφηγήσεις αυτές όποιες και να είναι έχουν ‘μεγαλύτερη σημασία από τα πραγματικά γεγονότα’.
basileios said this on 7 Αυγούστου, 2008 στις 7:28 πμ |