‘The Gargoyle’, Andrew Davidson

Συνήθως στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις υπάρχει ένας δυνατός και ένας (σχετικά) αδύναμος, και συνήθως ο ένας χρειάζεται τον άλλο πολύ περισσότερο από ότι το αντίθετο. Αυτή η ανισσορροπία στην ζυγαριά των σχέσεων λειτουργεί με την λογική της θετικής ανάδρασης με αποτέλεσμα καθώς ο χρόνος περνάει προστίθενται όλο και περισσότερα βάρη από την μια πλευρά ώσπου το σύστημα να καταρρεύσει εντελώς. Το τι συμβαίνει όμως όταν συναντούνται δύο άνθρωποι που είναι παρόμοια ‘διαλυμένοι’ και που η ανάγκη του ενός για τον άλλο είναι τόσο αμφίδρομη είναι σαν μια συνάντηση της ύλης με την αντιύλη, αλλά με αποτελέσματα που δεν είναι εύκολο να προβλέψεις, λίγο σαν το σόφισμα των αρχαίων που αναρρωτιέται για το τί συμβαίνει όταν ένα αντικείμενο που δεν μπορεί να σταματήσει συγκρουστεί με ένα αντικείμενο που δεν μπορεί να κινηθεί…

Τα Δαιμόνια του Αντριου Νταιηβιντσον έχουν σαν κέντρο τους μια τέτοια σύγκρουση και έναν τέτοιον έρωτα που πλησιάζει τα όρια της true love σε μια ιστορία ανακάλυψης και μυστηρίου, όπου το μυστήριο είναι η ίδια η σχέση μεταξύ των ηρώων και ο έρωτας τους που ως την τελευταία σχεδόν σελίδα αναρρωτιέσαι σαν αναγνώστης την πορεία που θα πάρει τελικά. Αλλά μην φανταστείτε πως το The Gargoyle είναι απλώς μια ‘Αρλεκιν’ ιστορία έρωτα. Ακριβώς το αντίθετο. Τίποτε μεσα στα Δαιμόνιοα δεν είναι εύκολο και τίποτε δεν χαρίζεται εύκολα.

Ακόμη και ο ίδιος ο έρωτας περνάει 700 χρόνια ωρίμανσης – και εξελίσσεται σε μια σειρά ιστοριών από την μεσαιωνική κεντρική Ευρώπη ως το θάλαμο εγκαυμάτων ενός νοσοκομείου και από την Ισλανδία ώς την Ιαπωνία – ακόμη και η ανάγνωση του βιβλίου από τον αναγνώστη περνά διάφορα στάδια στην αναμονή της ώς την τελική κάθαρση του τέλους.

Το The Gargoyle είναι το πρώτο βιβλίο του Andrew Davidson και λογικό είναι να πάσχει σε κάποια σημεία από πλευράς ροής και δεσίματος των ιστοριών, μα αυτό επ ουδενί λόγω δεν μπορεί να στερήσει τον αναγνώστη από όλη την συνολική απόλαυση. Εκεί μάλλον θα βρίσκεται και η όλη κόντρα των κριτικών στο εξωτερικό που άλλοι το εκθειάζουν και άλλοι το θάβουν με άσχημο τρόπο.

Το σίγουρο είναι πως όποιος έχει ‘καεί’ από τον έρωτα (και κακά τα ψέμματα ποιος δεν έχει!) θα περιμένει με ανυπομονησία για την τελευταία σελίδα και η τελικά κάθαρση μπορεί ακόμη και να αποκτήσει και έναν πολύ προσωπικό χαρακτήρα.

Advertisement

~ από basileios στο 11 Νοεμβρίου, 2008.