σχόλιο περί συγγραφής

Πως επιλέγει αλήθεια κάποιος σήμερα να γίνει συγγραφέας; Είναι μια συνειδητή διαδικασία που προέρχεται από μια μορφή ‘επαγγελματικού προσανατολισμού’ που σχετίζεται με συγκεκριμένες προσδοκίες; Είναι μια μορφή ‘στάτους’ και ‘λάιφστάιλ’ για να εντυπωσιάσει τους γύρω; Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό για το οποίο δεν έχεις καμιά προσωπική επιλογή;

Η αλήθεια είναι πως αν θα υπήρχε αγγελία για μια θέση συγγραφέα θα θύμιζε σε πολλά την γνωστή αγγελία του Shackleton για την εξερεύνηση του Νότιου Πόλου:

«Men wanted for hazardous journey. Small wages. Bitter cold. Long months of complete darkness. Constant danger. Safe return doubtful. Honour and recognition in case of success.»

Κι όσο για την τιμή και την επιτυχία, την επόμενη φορά που θα μπείτε σε ένα βιβλιoπωλείο ρίξτε μια ματιά στον αριθμό των βιβλίων, διαιρέστε με μια εκτίμηση των επιτυχημένων συγγραφέων που κλείνονται εκεί μέσα και θα βρείτε πως η εξερεύνηση του Νότιου Πόλου είχε μάλλον καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.

Αφορμή για το κείμενο αυτό είναι το κείμενο του Άρη Μαραγκόπουλου στις είδήσεις των εκδόσεων Τόπος, που η δικιά του αφορμή ήταν η συνέντευξη του Αλέξη Πανσέληνου στην Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, στην οποία ξεχωρίζονται ουσιαστικά οι πεζογράφοι σε αυτούς «που είναι ευτυχείς επειδή γράφουν βιβλία και σ’ εκείνους που γράφουν βιβλία επειδή βιώνουν πράγματα λιγότερο ή περισσότερο ευτυχή, λιγότερο ή περισσότερο δυσάρεστα…»

Ίσως εγώ να το ξεχώριζα διαφορετικά, σε αυτούς που βλέπουν την έννοια του συγγραφέα σαν ένα επάγγελμα, μια καριέρα, μια πρόσθεση στο βιογραφικό τους και μια λέξη στην επαγγελματική τους κάρτα και σε εκείνους που ανυποψίαστοι για όλες τις συνέπειες νιώθουν τα σωθικά τους να σχίζονται για να βγουν πέντε δέκα ή δεκαπέντε λέξεις που αν κρατηθούν μέσα τους θα τους πνίξουν. Ίσως να ξεχώριζα πάλι αυτούς που όταν τελειώνουν ένα κείμενο κάθονται και το καμαρώνουν και αισθάνονται καλά μαζί του και εκείνους που όταν ένα κείμενο βγει από μέσα τους συνοδεύεται από την απόλυτη κατάθλιψη της λοχείας γιατί με κάποιους τρόπους αισθάνονται την ματαιότητά του να συνθλίβεται με την δικιά τους.

Η ουσία είναι τελικά πως και οι τρεις αυτοί διαχωρισμοί αφήνουν μάλλον τους ίδιους ανθρώπους στα ίδια στρατόπεδα. Και όπως λεει και ο Μαραγκόπουλος είναι τελικά μια σχέση που αφορά «στο βαθμό που το υποκείμενο την αντιλαμβάνεται ως μικρότερης σημασίας από την ίδια τη ζωή».

Όμως δεν μπορώ να μην έχω μια αντίρρηση προς τον Πανσέληνο για την αντιμετώπιση του μέλλοντος. Για μένα, σήμερα που οι εποχές είναι τόσο κρίσιμες, και που για πρώτη ίσως φορά εδώ και πολύ καιρό, νιώθω την ιδέα της ‘αλλαγής’ να ποτίζει όλο και περισσότερες ψυχές, παρόλες τις δυσκολίες, παρόλη την φρίκη μερικές φορές, τώρα, σε αυτές τις συνθήκες θα έπρεπε να σκίζει τα σωθικά του ένας συγγραφέας για να μιλήσει. Και να μην σιωπαίνει με την απορία για την οποιαδήποτε κατάσταση.

Ναι, ξέρω τι θα μου έλεγε κανείς: ‘Τι χρειάζονται οι ποιητές σε έναν μικρόψυχο καιρό;’ Μπορεί να είμαι ακόμη πολύ ρομαντικός μα τελικά πιστεύω πως μόνο οι ‘ποιητές’ μπορούν να αλλάξουν τους μικρόψυχους καιρούς. Ή τουλάχιστον να είναι οι μόνοι που προσπάθησαν.

Advertisement

~ από basileios στο 3 Φεβρουαρίου, 2009.