‘The Damned United (Καταραμένη Ομάδα)’, David Peace

Η σχέση μου με το ποδόσφαιρο είναι πλέον περίεργη. Στά γήπεδα από 3 χρονών, πέρασα δεκάδες Κυριακές φωνάζωντας στην σκεπαστή (πάνω και κάτω από αυτήν) ή απλώς όρθιος πάνω στα κάγκελα στην Θύρα 2 του Ηλυσιακού. Ώρες και ώρες, βροχές και ήλιοι, απογοητεύσεις, απογοητεύσεις, απογοητεύσεις. Τα πέτρινα χρόνια του Ζαφειρόπουλου στην ΑΕΚ άφησαν μια τόσο άσχημη γεύση επάνω μου που ουσιαστικά κατέστρεψαν όλη μου την αγάπη για το ποδόσφαιρο. Πλέον έχω να πατήσω σε γήπεδο από το 1989 και βλέπω μονάχα ένα παιχνίδι τον χρόνο (τον τελικό του Champions League) συν τα παιχνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου κάθε τέσσερα χρόνια.

Διαβάζωντας την Καταραμένη Ομάδα ήλθαν στον νου μου διάφορες αναμνήσεις. Αναμνήσεις από μεταδόσεις αγγλικού ποδοσφαίρου τα Σάββατα από την τηλεόραση, αναμνήσεις από πρόσωπα που άκουγα και έβλεπα να παίζουν τότε, αναμνήσεις όμως και από κάποιους από τους λόγους για τους οποίους τελικά σιχάθηκα το ποδόσφαιρο. Το βιβλίο είναι έτσι γραμμένο ώστε να μην υπάρχει περίπτωση ο αναγνώστης να βρει κάποιον ‘ήρωα’ με τον οποίο να ταυτιστεί ή να βρεί κάποιον που να είναι έστω ευχάριστος. Και όπως ακριβώς οι 44 μέρες του Μπράιαν Κλαφ στην Λίντς ήταν μέρες βροχής και συννεφιάς, έτσι βροχεροί΄, συννεφιασμένοι και βρόμικοι είναι όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου. Γιατί δυστυχώς έτσι είναι σε κάποια πράγματα και το ποδόσφαιρο. Κι ο κύριος ήρωας του βιβλίου ο πολύς Μπράιαν Κλαφ αν και εμφανίζεται να προωθεί το καθαρό παιχνίδι, βαθιά μέσα του είναι κι αυτός ίδιος με όλους τους άλλους.

Από κει και πέρα είναι όμως πολύ περιοριστικό να ονομάσει κανείς την Καταραμένη Ομάδα ένα βιβλίο για το ποδόσφάιρο. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για κάτι πολύ πιο ευρύ, για μια μελέτη ανθρώπινων χαρακτήρων, για μια πολύ όμορφα γραμμένη σειρά απο καταστάσεις που λειτουργούν ταυτόχρονα σε μια κλιμάκωση μα και σε μια αποκλιμάκωση του δράματος. Τώρα είμαι απλώς περίεργος να δω την ταινία που βγαίνει σε λίγο καιρό στους κινηματογράφους.