40 Χρόνια Μοναξιάς

Οι δημόσιες σχέσεις της ΝΑΣΑ βρίσκονται τις τελευταίες μέρες σε εκτόξευση. Τα 40 χρόνια από το πάτημα στο φεγγάρι σήμερα ήταν μια ευκαιρία που δεν θα έπρεπε να χαθεί. Δόθηκαν στη δημοσιότητα τα audio tapes του Απόλλων 11, έγινε digital enhancement του τηλεοπτικού βίντεο της προσελήνωσης, μια που με χαριτωμενιά ΕΡΤ μας ανακοινώθηκε πως οι κασέτες υψηλής ευκρίνειας σβήστηκαν «κατα λάθος» (Ι mean WTF!?!) και το ίντερνετ σφύζει με άρθρα και φωτογραφίες από την αποστολή…

Τα σαράντα χρόνια που πέρασαν όμως αποδείχτηκαν μάλλον πιο δύσκολα για τους τρεις άντρες που έφτασαν στο φεγγάρι εκείνο το βράδυ (ώρα Ελλάδος) του Ιουλίου. Ο Neil Armstrong, ο αρχηγός της αποστολής είναι μάλλον ο πιο αινιγματικός από όλους. Αν και δεν είναι εξαφανισμένος από την δημοσιότητα, δεν δίνει συνεντεύξεις, και ενώ θα τον περίμενε κανείς να κάνει cash in από την φήμη του σαν ένας great american hero, ο ίδιος έφυγε από την ΝΑΣΑ το 1971 και ασχολήθηκε με… επιχειρήσεις (και ήταν στο board of directors κολοσών όπως η United Airlines, η Learjet, η Taft Broadcasting και αρκετών άλλων).

Ο Michael Collins, είναι ουσιαστικά εξαφανισμένος και εκτός των βιβλίων που έχει γράψει στο παρελθόν – όπως λένε μάλιστα έχει γράψει το καλύτερο βιβλίο που αφορά στην διαστημική εξερεύνηση – δεν έχει άλλη παρουσία. Πυντσονικά αρνείται να εμφανιστεί και για την επέπτειο των σαράντα ετών απλώς απάντησε σε μια σειρά ερωτήσεων που του στάλθηκαν με το ταχυδρομείο.

Τέλος ο Buzz Aldrin μπορεί να είναι μαϊντανός τηλεοπτικής παρουσίας μα στο τελευταίο του βιβλίο μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετώπισε με την κατάθλιψη και τον αλκοολίσμό. Enough said…

Εκ των υστέρων σαράντα χρόνια αργότερα ίσως αυτά να ακούγωνται φυσιολογικά. Τρεις σαραντάχρονοι άντρες που καταφέρνουν ένα τόσο σημαντικό επίτευγμα που γνωρίζουν και οι ίδιοι πως τίποτε στην υπόλοιπη ζωή τους δεν θα μπορέσει να συγκριθεί με αυτό. Η ζωή τους – όπως την γνώριζαν ως εκείνη την στιγμή τουλάχιστον – τέλειωσε εκείνο το βράδυ του Ιουλίου, αφήνωντας και τους τρεις πραγματικά μόνους να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους. Κι αυτό τελικά πάντα είναι το πιο δύσκολο.