‘By Night in Chile’, Roberto Bolaño
Από την στιγμή που διάβασα τους Savage Detectives πριν δύο χρόνια απέκτησα μια σχεδόν ακατανικητη λαχτάρα να διαβάσω κάθε κείμενο του Roberto Bolaño με μια μανία που συγκρίνεται μοναχά με την μανία μου για τα έργα του Pynchon. Το αστείο είναι πως οι δυο συγγραφείς έχουν τόσο πολλές διαφορές που είναι στον νου μου σαν να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο σε ένα μεταμοντέρνο Pastiche.
Αν και ξεκίνησα το By Night in Chile με τεράστιες προσδοκίες και οι πρώτες σελίδες του με μαγνήτισαν κυριολεκτικά σύντομα κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το βιβλίο. Μπορεί η ιστορία να ήταν σύντομη σε σχέση και με τα άλλα βιβλία του Bolaño, όμως φαινόταν σαν η γραφή να είναι κουρασμένη, δοκιμαστική σε σημεία, και σε πολλά άλλα σχεδόν υποχρεωτική. Οι πρωτες πενήντα σελίδες του βιβλίου θα μπορούσαν και να μην υπήρχαν και σε ένα βιβλίο που είναι μόλις 130 σελίδες αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτό είναι ένα τεράστιο ποσοστό.
Όμως καθώς μπαίνει κανείς στο τέλος του βιβλίου συναντά τον γνώριμο Bolaño, που μπορεί να χρειάστηκε 50 σελίδες για να αναπτυξει ταχύτητα μα από ένα σημείο και μετά είναι σαν να ανάβει το ‘τούρμπο’ και να είναι αξεπέραστος. Δεν ξέρω αν είναι ζήτημα editing, πιστέυω πως όχι. Η εντύπωσή μου είναι πως ο Bolaño προσπάθησε να συνδυάσει διάφορα στυλ γραφής κάτω από ένα σχετικά μικρό πλαίσιο και ευτυχώς ή δυστυχώς κάποια από αυτά δεν του πέτυχαν ακριβώς στο οργανικό σύνολο. Αν και δεν θα πρότεινα το βιβλίο σε κάποιον αμύητο στον Bolaño ακόμη και με τις αδυναμίες του σαν σύνολο το βιβλίο έχει κομμάτια μεγαλοφυή που σου κρατούν την ανάσα. Κι αυτό είναι κάτι που λίγοι συγγραφείς μπορούν να κάνουν.
Ficciones 
αυτά τα διάφορα στυλ, που λες, βρίσκουν το κατ’ εξοχήν πεδίο εφαρμογής τους στο διήγημα, νομίζω, όπου ‘οργανικό σύνολο’ εξ ορισμού δεν υπάρχει. θα πρότεινα, επομένως, το ‘πουτάνες φόνισσες’, εξαίσια διηγήματα σε καλή μετάφραση από εκδόσεις Άγρα – αν και δεν σε βλέπω να είσαι πολύ του διηγήματος. Στα Αγγλικά νομίζω ο τίτλος είναι ‘last evenings on earth’, όρκο δεν παίρνω. Να πω πως ανησυχώ που στο ‘διαβάζω τώρα’ δεν βλέπω το εξώφυλλο του ‘inherent vice’,το λέω.
catrame said this on 4 Αυγούστου, 2009 στις 8:01 πμ |
όμως το έχω ήδη πλάι μου το last evening on earth, και έτσι πρόκειται να το δω πολύ συντομα.
όσο για το Inherent vice δυστυχως ζητημα συγκυριων. δεν θα το ευχαριστιομουν αν το ξεκινουσα τωρα γιατι α) προσπαθω να τελειωσω αυτο που γραφω φετος το καλοκαιρι και β) φευγω για διακοπες σε 4 μερες. αρα θα ήτανε ‘μισαδακι’
κι ετσι απλως αναμενω υπομονετικα (λεμε τωρα!)
basileios said this on 4 Αυγούστου, 2009 στις 8:08 πμ |
Είμαι κι εγώ ένας φανατικός αναγνώστης του Μπολάνιο. Φέτος το καλοκαίρι διάβασα το αριστουργηματικό, επικό «2666». Προηγουμένως είχα διαβάσει όλα τα διηγήματα (στα γαλλικά), το «τελευταίο βράδυ στη Χιλή», «το μακρινό αστέρι». Το βιβλίο που αναφέρετε είχε εκδοθεί από το Μεταίχμιο, εξαντλήθηκε και δεν κυκλοφόρισε ξανά. Μάλλον ο εκδότης δεν συνειδητοποίησε ποτέ τι εξέδωσε. Το τέλος του βιβλίου και ο τρόπος που θέτει , το κρισιμότερο πρόβλημα της εποχής μας, τη βία και κατ’ επέκταση το κακό, νομίζω ότι το κατατάσσει στα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας. Αυτό το θέμα είναι κι ο κεντρικός του άξονας σε ό,τι δικό του έχω διαβάσει, με την μια ή την άλλη μορφή. «Ποια η θέση του ατόμου και κυρίως της τέχνης και της λογοτεχνίας απέναντι στο κακό». Να δείτε οπωσδήποτε τη συλλογή «The Insufferable Gaucho». Η συλλογή διηγημάτων συμπληρώνεται με δυο πεζά, στο μεταίχμιο μεταξύ δοκιμίου και διηγήματος, το ένα σχολιάζει και καυτηριάζει την κατάσταση της λατινοαμερικάνικής λογοτεχνίας και το άλλο είναι ένα μοναδικό σχόλιο στην αρρώστια και στον πόνο (μορφές του ανεξήγητου κακού).
Ποετάστρος said this on 17 Αυγούστου, 2009 στις 1:00 μμ |