‘What I Talk About When I Talk About Running’, Haruki Murakami

Κυριαρχεί συνήθως μια άποψη που θέλει την εικόνα ενός συγγραφέα να είναι γενικά περιθωριακή. Ανήλιαγα δωμάτια, τσιγάρα ποτά και άλλες ουσίες που διευκολύνουν την έμπνευση, περίεργες σχέσεις με γυναίκες (ή άντρες) αμφιλεγομένων ηθών, και όλα όσα αυτά συνεπάγονται. Η ιδέα ενός συγγραφέα που είναι παντρεμένος με την ίδια γυναίκα σαράντα χρόνια, που κρατά μια υγεινή διατροφή παίρνωντας τις πρωτεϊνες του μόνο από ψάρι και που η ιδέα του για διασκέδαση είναι να τρέχει δέκα χιλιόμετρα κάθε μέρα φαντάζει κάπως περίεργη. Μέχρι τουλάχιστον να το ψάξει κανείς λίγο παραπάνω…

Αν και είναι δύσκολο να το δώσω σε κάποιον να το καταλάβει, το τρέξιμο όπως και το γράψιμο είναι δύο καθαρά μαζοχιστικές συνήθειες. Και οι δύο έχουν επίσης στενά δεμένη μέσα τους την έννοια της υπέρβασης – του εαυτού – και οι δύο έχουν στενά δεμένη μέσα τους την έννοια της μοναξιάς και οι δύο έχουν την ένοια του μακρινού στόχου που πρέπει να επιτευχθεί. Και όι δύο έχουν έναν τεράστιο ψυχικό μα και φυσικό πόνο που πρέπει να παραμεριστεί για χάρη του τελικού σκοπού.

Όποιος πιστεύει πως η σύγκριση είναι υπερβολική μάλλον δεν έχει προσπαθήσει ποτέ να γράψει ένα (μεγάλου μεγέθους) μυθιστόρημα, ή δεν έχει προσπαθήσει ποτέ σοβαρά να τρέξει δρόμους μεγάλων αποστάσεων. Μπορώ όμως να επιβεβαιώσω και για τα δύο – μια που η τύχη τα έχει φέρει να κάνω πλέον σε μόνιμη βάση και τα δύο – πως οι ενδορφίνες που αφήνονται στον οργανισμό από ένα σημείο και μετά λειτοργούν σαν ένα φυσικό ναρκωτικό που αν δεν σταματά ακριβώς τον πόνο τον μετατρέπει σε μορφές που δεν διαφέρουν πολύ από την πιο βασική ηδονή. Ναι, είναι μαζοχιστικό να είναι κανείς συγγραφέας – ειδικά στην Ελλάδα του 2009 – αλλά όλη η υπέρβαση του γραψίματος εμπνέει από ένα σημείο και έπειτα μια φυσική και πνευματική ευεξία που είναι ακριβώς ίδια με αυτή που νιώθει κανείς ύστερα από μία ώρα τρέξιμο.

Ο Haruki Murakami είναι αφοσιωμένος στο τρέξιμο όπως είναι αφοσιωμένος και στο γράψιμο. Γυμνάζεται καθημερινά τα τελευταία τριάντα χρόνια τρέχοντας κατά μέσο όρο δέκα χιλιόμετρα την μέρα, τρέχει έναν μαραθώνιο τον χρόνο, και έχει τρέξει και έναν υπερμαραθώνιο εκατό χιλιομέτρων (έντεκα ώρες συνεχόμενο τρέξιμο). Η προπόνησή του, ο ρυθμός του στο τρέξιμο, όπως και το γράψιμό του δεν είναι απλά. Είναι σύνθετα και περίπλοκα και μια μορφή της ανάλυσής τους βρίσκεται μέσα στο What I Talk About When I Talk About Running. Το βιβλίο είναι μια συλλογή από δοκίμια που με συνεκτικό τρόπο αφορούν στο τρέξιμο και το γράψιμο σαν στάσεις ζωής και που για μένα αποτελούν μια διαφορετική μορφή των Essays in Idleness του Yoshida Kenko. Στις λίγες σελίδες – δυστυχώς – του βιβλίου δεν αναδεικνύεται μόνάχα το τρέξιμο και το γράψιμο, αλλά και η μοναδική προσωπικότητα του Murakami που είναι τόσο goal oriented και self-motivated όσο σπάνια συναντά κανείς.

Υπάρχει άλλο ένα κοινό ανάμεσα στο τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων και το γράψιμο. Κανένα από τα δύο δεν είναι ανταγωνιστικά ‘σπορ’. Στους δρόμους ο ανταγωνιστής είναι μονάχα ο εαυτός σου και βασικός σκοπός δεν είναι να προσπεράσεις τον συν-δρομέα σου, αλλά να πιέσεις τον εαυτό σου, να κάνεις καλύτερο χρόνο ή μεγαλύτερη απόσταση. Ο αντίπαλος είναι η διαδρομή. Αυτήν πρέπει να νικήσεις. Στο γράψιμο κανένας άλλος συγγραφέας δεν είναι αντίπαλός σου. Αντίπαλός σου είναι η μεταφορά της σκέψης από το μυαλό στο χαρτί – που λειτουργεί συνήθως σαν σπασμένο τηλέφωνο. Ανίπαλός σου, εκτός φυσικά από τον εαυτό σου, είναι μονάχα το λευκό χαρτί που απλώνεται μπροστά σου στον δρόμο προς τον τερματισμό.

Advertisement

~ από basileios στο 19 Σεπτεμβρίου, 2009.