Τα παλιόπαιδα των Nobel (τ’ ατίθασα).

Την περασμένη χρονιά κάτω από τον τίτλο ‘Μια Υπεράσπιση της Αμερικανικής Λογοτεχνίας‘ είχα γράψει μια άποψη σχετικά με την περσινή δήλωση του Horace Engdahl, γραμματέα της Σουηδικής Ακαδημίας, που ουσιαστικά απέκλειε την αμερικανική λογοτεχνία από τα Nobel για το επόμενο χρονικό διάστημα κάποιων ετών.

Φέτος, παρατηρώντας τις λίστες των book για το Nobel λογοτεχνίας του 2009 παρατηρώ πως εξακολουθούν να παίζωνται αμερικανοί, μεταξύ των οποίων ο Pynchon (με καλά ποσοστά) μα και ο Bob Dylan. Σκεφτόμουν πως και οι δύο, καθώς εν μέρει και ο DeLillo που είναι κι αυτός στην λίστα ξεφεύγουν σχεδόν εντελώς από το αυστηρό πρόσωπο του ‘νομπελίστα’, ενός λόγιου προσώπου σοβαρού (ή σοβαροφανή) που έχει και άλλο ένα ‘αξιοπρεπές’ επάγγελμα (με κλασικό αυτό του διπλωμάτη) και που είναι γενικότερα αυτό που λέμε ‘κοσμοπολίτης’. Αντί αυτών, πρόσωπα όπως ο Pynchon κι o Dylan, είναι αυτό που θέλω να ονομάζω ‘παλιόπαιδα’.

Ρίχνωντας όμως μια ματιά στα προηγούμενα Νομπέλ παρατηρεί κανείς εύκολα πως τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα των Νομπέλ είναι ελάχιστα (απαγγελω από μνήμης):

• Hemingway
• Faulkner
• O’ Neil
• Churchill
• Shaw
• Gide
• Camus
• Fo
• Feynman (ναι το ξέρω πως δεν είναι Νομπέλ λογοτεχνίας, απλώς δεν μπορώ να μην τον έχω σε μια λίστα με παλιόπαιδα!)

(και ω τι σύμπτωση, αυτά πολλά απ’ αυτά τα παλιόπαιδα είναι και αμερικανάκια).

Ο ‘διάλογος’ με την λογοτεχνία στον οποίο συμμετείχε καθένα από τα παραπάνω παλιόπαιδα είναι μάλλον τόσο ξεχωριστός που να μπορούσε να δώθει μια άφεση αμαρτιών από την Σουηδική Ακαδημία ‘για όλα τα υπόλοιπα’ και να τους εντάξει στην λίστα των σοβαροφανών (και ίσως ίσως βαρετών κάποιες φορές) συναδέλφων τους. Η ουσία είναι όμως πως όσο πιο παλιόπαιδο είναι κάποιος, τόσο πιο δύσκολα μπαίνει σε αυτή την ελίτ. Υπάρχει περίπτωση να βρεθεί σ’ αυτήν φέτος ο Pynchon; Δυστυχώς πολύ αμφιβάλω…

Advertisement

~ από basileios στο 6 Οκτωβρίου, 2009.