‘Ultramarathon Man’, Dean Karnazes

Πολλές φορές όταν τρέχω τα πρωινά απορώ λίγο με την έλλειψη άλλων συνδρομέων και με το γεγονός πως ενώ η Ελλάδα έχει τόσο ιδανικό καιρό γι’ αυτό, το penetration των δρόμων μεγάλων αποστάσεων είναι πολύ μικρό. Ίσως έχει σχέση με την έλλειψη περιοχών στις οποίες θα μπορούσε να τρέξει κάποιος, ή απλώς με την ζέστη τους τρεις καλοκαιρινόύς μήνες. Ίσως όμως να είναι και αποτέλεσμα της έμφυτης καλοπέρασης του Έλληνα. Το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων απαιτεί το ξεπέρασμα ενός εμποδίου. Το εμπόδιο είναι απλώς ο εαυτός σου. Και είναι τελικά το δυσκολότερο από τα εμπόδια που μπορεί να συναντήσει κανείς μπροστά του.

Το τρέξιμο για μένα είναι μια μορφή κάθαρσης. Ίσως με την καθαρά χριστιανική έννοια καταλαβαίνω την έννοια της υπέρβασης του φυσικού και του ψυχικού πόνου που πρέπει να τελεστεί γα να μπορέσει να συνεχίσει κανείς την απόσταση (και την ζωή του). Ίσως ακόμη και να καταλαβαίνω την καθαρά μαζοχιστική συνιστώσα του σε συνδυασμό και με την έκκριση των ενδορφινών από τον οργανισμό. Δυσκολεύομαι όμως να καταλάβω γιατί αυτή η κάθαρση κι αυτή η υπέρβαση είναι πια τόσο δύσκολη στην Ελλάδα…

Ξεκινώντας κανείς να διαβάζει το ‘Ultramarathon Man’ του ελληνοαμερικάνου Dean (Κωνσταντίνου) Karnazes δεν μπορεί παρά να νιώσει πως ο άνθρωπος είναι απλά μουρλός! Γιατί άλλο κάποιος να έτρεχε 160 χιλιόμετρα σε ορεινό δρόμο μέσα σε 24 ώρες σε έναν αγώνα που η περιγραφή του μοιάζει με το χειρότερο βασανιστήριο; Γιατί άλλο κάποιος θα έτρεχε 320 χιλιόμετρα σε 46 ώρες συνεχόμενου τρεξίματος μέσα σε ένα σαββατοκύριακο ενώ την Δευτέρα θα πρέπει να πάει κανονικά στην δουλειά του; Για ποιό άλλο λόγο αποφασίζει κάποιος να τρέξει έναν μαραθώνιο στην Ανταρκτική; Ή να τρέξει 220 χιλιόμετρα μέσα στην Death Valley σε θερμοκρασίες που φτάνουν να λιώσουν τα παπούτσια σου…

Όμως φαίνεται πως ακόμη και η ‘τρέλα’ δεν φτάνει για να σπρώξει κάποιον να κάνει όλα αυτά. Υπάρχει κάτι βαθύτερο που αφορά στον άνθρωπο σαν μια μηχανή επιβίωσης πάνω σε έναν δύσκολο εχθρικό πλανήτη και που δείχνει τις δυνατότητες υπέρβασης που έχουμε όλοι μέσα μας αλλά τις έχουμε ξεχάσει λόγω της μαλθακότητας της δυτικής ζωής μας. Υπάρχει επίσης ένα έμφυτο αίσθημα ανάγκης να ανακαλύψει κανείς πόσο μακριά μπορεί να πάει που απαιτεί να ικανοποιηθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και το οποίο ο Karnazes από ότι φαίνεται το νιώθει σαν τμήμα της δικής του κάθαρσης. Ίσως έτσι να λειτουργούσε πάντα η εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, η επέκταση του ανθρώπου πανω στην Γη, η κατάκτηση καινούριων πραγμάτων, εκτάσεων μα και ιδεών: σαν ένα μείγμα της κάθαρσης και της υπέρβασης που μπορεί να ξεκινά ατομικά αλλά έχει τελικά συλλογικά αποτελέσματα (και ίσως και αυτό ακόμα ως έλλειψη να έχει κάποιο παράλληλο με την σημερινή γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα).

Το Ultramarathon Man μπορεί να είναι απλώς η ιστορία ενός ανθρώπου που τρέχει μα σίγουρα έχει προσφέρει στο σύνολο πολλά περισσότερα σαν motivation χιλιάδων άλλων ανθρώπων. Αν ο Karnazes στα σαρανταεπτά του χρόνια σήμερα τρέχει όλα αυτά τα χιλιόμετρα σαν ερασιτέχνης και όχι σαν επαγγελματίας έχοντας κανονικά την δουλειά του τις υπόλοιπες ημέρες, τότε δεν είναι αυτό ένα κίνητρο για όλους να σηκωθούν από τον καναπέ; Έστω και για 3 χιλιόμετρα κάθε λίγες μέρες;

Advertisement

~ από basileios στο 5 Νοεμβρίου, 2009.