‘Survival Of The Fittest’, Michael Stroud

To παλιό τραγούδι του Noel Coward εκφράζει με έναν χιουμοριστικό τρόπο ένα από τα βαθύτερα ένστικτα της αγγλικής (καθαρά βικτωριανής ίσως) ιδιοσυγκρασίας. Η σκληρότητα με την οποία κάποιοι εγγλέζοι αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους υποβάλλοντάς τον σε απίστευτες κακουχίες – με μόνο λόγο το «because its there» – πιστεύω πως θα μπορούσε να συγκριθεί μονάχα με θρησκευτικές τελετές κάθαρασης με βάση την αυτοτιμωρία και την αυτοταπείνωση.

Ο Michael Stroud – μόνο και μόνο σαν σύντροφος του Mad Dog Ranulph Fiennes στην διάσχιση της Ανταρκτικής το 1992 – ανήκει στην τελευταία ίσως φουρνιά αυτών των ριψοκίνδυνων εγγλέζων ‘εξερευνητών’, ο οποίος όμως σαν γιατρός είχε και την μοναδική ευκαιρία να μελετήσει την φυσιολογία του οργανισμού κάτω από ακραίες συνθήκες.

Με βάση αυτές της μελέτες και αυτή την εμπειρία το Survival of the fittest είναι μια σειρά από σκέψεις, αναλύσεις και εμπειρίες που αφορούν στην καταπόνηση του οργανισμού κάτω από υπερβολικά ακραίες συνθήκες (ζέστης, κρύου, πείνας, ή απλώς καταπόνησης σε μεγάλη ηλικία). Η βασική θέση όμως του βιβλίου είναι πως ο Homo Sapiens στα εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ύπαρξής του σαν τροφοσυλλέκτης ήταν αναγκασμένος (και γονιδιακά προετοιμασμένος) για να επιζήσει να αντέχει τόσο στις μεγάλες αποστάσεις όσο και στις ακραίες καιρικές και περιβαλλοντικές γενικότερα συνθήκες. Η αλλαγή στον σημερινό ‘άνετο’ τρόπο ζωής (που στην ουσία είναι αποτέλεσμα μόλις λίγων δεκάδων ετών) έχει βάλει τους ανθρώπινους οργανισμούς σε ένα χώρο για τον οποίο δεν είναι γονιδιακά φτιαγμένοι, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερο να είμαστε ‘μηχανικά και φαρμακευτικά υποστηριζόμενοι’ σαν αποτέλεσμα ασθενειών οι οποίες παλιότερα δεν υπήρχαν (και φυσικά περνώντας αυτά τα ‘άρρωστα’ γονίδια και στις επόμενες γενιές μας, αλλά φυσικά αυτό δεν αναφέρεται στο βιβλίο). Η άποψη του Stroud είναι πως δεν φτάνει η απλή χαλαρή άσκηση για να σώσει τους φύσει αδύναμους στην μαλθακότητα οργανισμούς μας, αλλά χρειάζεται έντονη άσκηση και καταπόνηση που θα βγάλει σε όλους μας τον δυνατό πρωτόγονο Homo Sapiens που κρύβουμε μέσα μας.

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν η άποψή του είναι σωστή. Το βιβλίο έχει όμως κάποιες πληροφορίες τις οποίες δεν γνώριζα και μου έκαναν μεγάλη εντύπωση (όπως π.χ. το ότι στο τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων ό άνθρωπος τρέχει κατά μέσο όρο πιο γρήγορα από ένα άλογο). Για μένα αυτό που είναι σημαντικό είναι πως τελικά όλοι (σχεδόν) έχουμε έναν μαραθωνοδρόμο, έναν ορειβάτη, έναν εξερευνητή μέσα μας, ο οποίος όμως για κάποιο λόγο – και θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να ψάξει κανείς βαθύτερα αυτό – είναι εντελώς κρυμμένος πίσω από μια ψεύτικη αδυναμία και από έναν εθισμό στην μαλθακότητα. Η καθαρά ψυχολογική και πολιτισμική υπέρβαση από έναν θεατή ποδοσφαίρου στην τηλεόραση, στον ‘mad dog and englishman’ του τραγουδιού ίσως να είναι το απλούστερο φάρμακο για την υγεία και την ευεξία μας. Φτάνει βέβαια να ανήκουμε σ’ αυτούς που τα γονίδιά τους το αντέχουν…

Advertisement

~ από basileios στο 12 Φεβρουαρίου, 2010.