’54’, Wu Ming

Αν το ’54’ δεν υπήρχε τότε η Ευρωπαϊκή λογοτεχνία θα ήταν αναγκασμένη να το εφεύρει. Μόνο και μόνο γιατί φαντάζει σαν το πιο συγγενικό έργο στο αμερικανικό Gravity’s Rainbow αλλά ταυτόχρονα – μέσα από την Ευρωπαική σκέψη και κουλτούρα – λιγότερο σκοτεινό, λιγότερο ‘μπερδεμένο’, και – φυσικά – περισσότερο Ευρωπαϊκο.

Όμως οι ομοιότητες δεν σταματούν εκεί: Οι Wu Ming δεν είναι ένα άτομο αλλά μια ομάδα 5 Ιταλών συγγραφέων που έχουν ένα ‘κακό’: να μην φωτογραφίζονται. Και όσοι θυμούνται την φήμη πως ο Pynchon δεν είναι ένα πρόσωπο μα μια ομάδα νοτιοαμερικανών μαγικών ρεαλιστών ασφαλώς θα νιώσουν μια ανατριχίλα να σηκώνεται στην πλάτη τους.

Μ΄αυτήν και μόνο την λογική είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλήσει κανείς στα γρήγορα για το 54, ακριβώς επειδή μέσα στις 550 σελίδες του κλείνονται τόσα πολλά που δεν εξαντλούνται σε μια μονάχα ανάγνωση. Η απλή ανάφορά θα κάλυπτε πράγματα όπως την πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη μετά το τέλος του πολέμου, την σχέση Αμερικής Ευρώπης στην αρχή του ψυχρού πολέμου, την τζουσιανή και καθαρά φρουδική σχέση ενός από τους ήρωες με τον πατέρα του, την περίπλοκη ερωτική σχέση με μια παντρεμένη γυναίκα (Roger και Jessica για άλλη μια φορά), την μαφιόζικη διακίνηση ναρκωτικών στην Ευρώπη και από κει στην Αμερική στα χέρια του Λάκυ Λουτσιάνο, κλπ κλπ κλπ.

Όμως εκτός από όλα αυτά εκφράζεται με έναν διαφορετικό τρόπο – τουλάχιστον από όλους τους άλλους που γνωρίζω εγώ – η σχέση της εικόνας, του ειδώλου και της πραγματικότητας, πίσω από τον χαρακτήρα του Cary Grant ο οποίος λειτουργούσε για χρόνια σαν το απόλυτο είδωλο, κρύβοντας πίσω από την λαμπερή στυλιστικά όψη το παρελθόν ενός κάποιου Archie Leach και ένα στόμα που έπασχε από halitosis). Με αυτόν τον τρόπο, που ο Πύντσον δεν μπόρεσε ποτέ να καταφέρει να το εκφράσει – παρά μονάχα εκφράζει την προσωπική ιδιαιτερότητά του να μην εμφανίζεται δημόσια – οι Wu Ming εκφράζουν κάτι πολύ βαθύτερο που σχετίζεται με το κανιβαλιστικό υπόβαθρο της εικόνας η οποία είναι τόσο μα τόσο εθιστική (τα ναρκωτικά στο 54 άλλωστε μεταφέρονται στο εσωτερικό μιας αμερικανικής τηλεόρασης, που λειτουργεί σαν η κατ εξοχήν μέθοδος μεταφοράς της εικόνας).

Τελειώνοντας το 54, το μόνο που νιώθω είναι την ανάγκη να το ξαναδιαβάσω ακριβώς όπως στα ‘νιάτα’ μου είχα νιώσει την ανάγκη να διαβάσω ξανά το Gravity’s Rainbow μόλις το τελείωσα. Ειλικρινά χαίρομαι πολύ που έπεσα τυχαία σε ‘αυτόν’ τον συγγραφέα και το σίγουρο είναι πως σύντομα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα έργα του. Stay Tuned…

~ από basileios στο 15 Μαρτίου, 2010.