‘Super Sad True Love Story’, Gary Shteyngart
Η πραγματικότητα για το Super Sad True Love Story είναι μονάχα μία: είναι μια ερωτική ιστορία με τον ίδιο τρόπο που το 1984 είναι ερωτική ιστορία. Είναι λίγο σαν να βλέπω το ιδιόμορφο πρόσωπο το Shteyngart να κρατά στο ένα χέρι τον Orwell και στο άλλο τα πλήκτρα από τον υπολογιστή του, και με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να σχεδιάζει μια μίμηση λίγο διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη που θα μπορούσε να γίνει στο 1984.
Μπορεί από την γραφή του Shteyngart να λείπει το πάθος και το βάθος της γραφής του Orwell, όμως έχει δυό άλλα χαρακτηριστικό που ο Orwell ίσως να ζήλευε: το χιούμορ και την σάτιρα που βγαίνουν απ΄το ‘στόμα’ του Shteyngart εντελώς φυσιολογικά. Γι’ αυτό ίσως και η dystopian κοινωνία της κατεστραμένης αμερικής όπως περιγράφεται στο Super Sad True Love Story σε τρομάζει περισσότερο. Γιατί το παρανοϊκό και το παράλογο – καθώς και η καθημερινη ζωή ενός damaged ζευγαριού με daddy issues – μπλέκονται με την παρούσα σημερινή κατάσταση με τέτοιο τρόπο που ενώ θες να χαμογελάσεις ο τρόπος σερβιρίσματος της προφητείας αυτής δε σ’ αφήνει…
Σκεφτόμουν καθώς το διάβαζα πως αυτή η όψη της μελλοντικής Αμερικής είναι ίσως το μόνο ‘κενό’ στην αμερικανική ‘ιστορία’ που έχει αφήσει έξω από τα βιβλία του ο Πύντσον. Αντί για το Inherent Vice – που όπως είχα γράψει παλιότερα με απογοήτευσε – θα προτιμούσα να είχα από Εκείνον ένα παρόμοιο προφητικό μυθιστόρημα για την πτώση της Αμερικής με τον δικό Του χαρακτηριστικό τρόπο. Ο Shteyngart αποδείχτηκε πιο γενναίος κι από τον Πύντσον για να γράψει αυτό το βιβλίο και είναι αυτό το γεγονός ένα χαρακτηριστικό που σβήνει όλες τις ελλείψεις και αδυναμίες του βιβλίου. Μπράβο στον Shteyngart που το τόλμησε και το έφερε εις πέρας με αριστοτεχνικό τρόπο.
Ficciones 
Θα ήθελα να συμφωνήσω πολυ μαζί σου αλλά δυστυχώς εγώ το είδα αρκετά διαφορετικά. Το 1984 ήταν ένα κοινωνικό πολιτικό μυθιστόρημα και αρκετά προφητικό για το τι θα συμβεί τριαντα χρόνια μετά, ο Steyngart με το ζόρι βρίσκεται μπροστά από τα γεγονότα, τις περισσότερες φορές δεν βρίσκεται, και απλώς σαρκάζει με κλισέ την πραγματικότητα που βιώνει.
Penelope said this on 3 Νοεμβρίου, 2010 στις 3:19 μμ |
οκ, όμως νομίζω πως βλέπουμε τα πράγματα εκτός πλαισίου στο 1984. Δηλαδή κι ο Οργουελ όταν το είχε γράψει το ’49 (και αφού είχε διαβάσει και το We και το Brave New World) έγραφε για κοντινά του πράγματα υπό το πρίσμα του Στάλιν και των ολοκληρωτικών καθεστώτων. σίγουρα προτιμώ την γραφή του Οργουελ από αυτή του Σταυνγκαρτ καθώς και την βαθύτατα φιλοσοφημένη άποψη περί newspeak όμως δεν νομίζω πως ειναι κλισέ η επέκταση της καθημερινότητας με αυτή τη μορφή; (ποιός άλλος συγγραφέας το τόλμησε;)
basileios said this on 3 Νοεμβρίου, 2010 στις 3:36 μμ |