‘Skippy Dies’, Paul Murray
Είναι δύσκολο να μιλήσεις για ένα βιβλίο όταν δεν βρίσκεις σχεδόν τίποτε λάθος γι’ αυτό αλλά ταυτόχρονα αφού έχεις τελειώσει το διάβασμα αναρρωτιέσαι so whats the point? Ίσως ανήκω στην σχολή των ανθρώπων που το storytelling για χάρη του storytelling δε τους καλύπτει, αλλά ίσως στην προκείμενη περίπτωση το πρόβλημα να ήταν πως δεν κατάφερα να ανασύρρω τίποτε διαφορετικό σ’ αυτήν την ιστορία που να μπορεί να την κάνει να ξεχωρίσει.
Και η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι ενοχές γράφωντας κάτι τέτοιο μια που και η ιστορία ήταν καλή, και το γράψιμο καλό – με κομμάτια εξαιρετικά – και οι χαρακτήρες πλήρως διαμορφωμένοι αλλά… δεν. Θα μπορούσα να το συγκρίνω μόνο με το να συναντάς μια πανέμορεφη γυναίκα αλλά παρόλα αυτά να μην νιώθεις ούτε ίχνος ερωτικής διάθεσης για εκείνη.
Ποιανού είναι το λάθος; δικό μου; του ίδιου του βιβλίου; Δεν θα μπορούσα να απαντήσω αντικειμενικά σ’ αυτό. Διαβάστε το κι αποφασίστε…
Γιατί ενοχές; Δεν σου συμβαίνει αρκετά συχνά; Εμένα μου συμβαίνει. Βιβλία που ενώ δεν μπορείς να τους προσάψεις τίποτα κι ενώ αναγνωρίζεις τις αρετές τους, εντούτοις, για κάποιο λόγο δεν σου λένε και πολλά. Τέλος πάντων. Το βιβλίο μας έρχεται, θα το διαβάσουμε (αν αντέξουμε τις 670 τόσες σελίδες) και θα σου πούμε αν στραβός ειν’ ο γυαλός.
catrame said this on Απρίλιος 6, 2011 στις 4:09 μμ |