‘Austerlitz’, W.G. Sebald

Η ανθρώπινη Ιστορία λειτουργεί λίγο σαν την εξελικτική θεωρία των punctuated equilibria: Εκτεταμένες περίοδοι (σχετικής) ισορροπίας που διαταρράσονται από έντονες περιόδους αλλαγής που διαρκούν σχετικά λίγο. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σ’ αυτούς τους ‘ενδιαφέροντες καιρούς’ φαίνονται να παρασύρρονται από την δίνη των γεγονότων που δρουν καταιγιστικά, χωρίς ουσιαστική αίσθηση των δικών τους πράξεων ή των καταστάσεων που συμβαίνουν γύρω τους – είτε γιατί πρέπει απλώς να δράσουν αυτόματα για να σωθούν, είτε γιατί πρέπει να διαγράψουν την οποιαδήποτε συνείδηση για πράξεις που υπό άλλες συνθήκες θα θεωρούνταν απόλυτα απάνθρωπες (ακόμη κι απ’ τους ίδιους). Αυτή η έλλειψη αίσθησης και συνείδησης φαίνεται σε εκείνες τις περιπτώσεις να καταργεί εντελώς την ανθρώπινη βούληση και να μετατρέπει τις ανθρώπινες κοινωνίες σε ένα ρευστό που μπορείς να το κατευθύνεις σχετικά εύκολα – αλλά δύσκολα να το τιθασεύσεις και να το περιορίσεις.

Χρόνια μετά, όταν έχει περάσει η περίδος αναταραχής και έχει επανέλθει η ισορροπία οι συμμετέχοντες επιλέγουν ή την απόλυτη λήθη για όλα όσα έχουν συμβεί, πολλές φορές – όπως έδειξαν οι συμμετέχοντες στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο – όχι από ντροπή για τις καθαρά δικές τους πράξεις μα για την πτώση του ανθρώπου ως σύνολο – ενώ κάποιοι επιλέγουν την προσωπική τους ‘αυτοψυχανάλυση’ που προσπαθώντας να τοποθετήσουν τον εαυτό τους σαν σκεπτόμενα όντα στο πλαίσιο της Ιστορίας και των γεγονότων που έζησαν από κοντά. Αλλά φυσικά αυτή η ενόραση δεν είναι πάντα πετυχημένη και πολλές φορές έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, όχι της λύτρωσης μα της απόλυτης καταστροφής.

La condition humaine…

“Κι η Ιστορία φτιάχνεται από προσχηματισμένες εικόνες που είναι τυπωμένες στο μυαλό μας, εικόνες που κοιτάζουμε και ξανακοιτάζουμε, ενώ η αλήθεια βρίσκεται αλλού, μακριά απ’ όλα, κάπου που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει.”

Advertisement

~ από basileios στο 11 Απριλίου, 2011.