‘Geek Love’, Katherine Dunn

Τα πράγματα κάποιες φορές είναι απλά: Η τύχη φέρνει στον δρόμο μας εκπληκτικά βιβλία που κανένας σχεδόν δε θα μας τα πρότεινε (καθότι η μόδα στο χώρο του βιβλίου λειτουργεί με ισοπεδωτικό τρόπο). Παρόλο που έχω πει στον εαυτό μου δεκάδες φορές ότι δεν θέλω να ρισκάρω στα βιβλία που επιλέγω να διαβάσω, παρόλο που έχω πιαστεί βλάκας δεκάδες φορές παρασυρμένος από ευκαιριακές σαχλαμάρες που για χι και ψι λόγους πλασάρονται ως ‘αριστουργήματα’, ‘διαμαντάκια’, κλπ, η τύχη που φέρνει βιβλία σαν το Geek Love στις αναγνώσεις μου με κάνει να ξεχνάω όλες τις αποτυχίες και να με κάνει να συνεχίζω να ρισκάρω.

Τίποτε δεν είναι συνηθισμένο στο Geek Love, όπως τίποτε δεν είναι συνηθισμένο και στην ίδια την Katherine Dunn, και μια απλή επίσκεψη στην Wikipedia που αναγράφεται το βιογραφικό της είναι αρκετή να σας πείσει. Στο Geek Love το στόρυ περιστρέφεται ανάμεσα σε μια ομάδα ‘φρικιών’ ενός τσίρκου τα οποία έχουν δημιουργηθεί με τεχνητό τρόπο. Όμως η συμπεριφορά και οι σχέσεις των ‘φρικιών’ μεταξύ τους θυμίζει την καθημερινότητα μιας ‘τυχαίας μέρας στο γραφείο’ με έναν συμβολικό και εξαιρετικά ειρωνικό τρόπο. Παράλληλα η Dunn εξετάζει με έναν βαθύ τρόπο το αν οι συμπεριφορές των ανθρώπων είναι γονιδιακές ή ορίζονται από τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν ενώ η μίνι μελέτη της για την δημιουργία καλτ πληθυσμών, αν και λίγο απλουστετική σε σημεία, περιέχει αλήθειες που δύσκολα μπορείς να αρνηθείς.

Απο εκεί και πέρα το ίδιο το στυλ του βιβλίου είναι τόσο ξεχωριστό στην ανάπτυξή του που απέχει πολύ από το να πέσει στην λογική του βαρετού και του τετριμμένου. Ίσως να είναι ελαφρώς υπερβολή, όμως την ίδια έκπληξη που γνώρισα στα 23 μου όταν διάβασα το Gravity’s Rainbow, θεωρώ πως θα είχα γνωρίσει αν διάβαζα το Geek Love απλά γιατί θα άνοιγε τους ορίζοντές μου για το τι ακριβώς μπορεί να κάνει ένα μυθιστόρημα.

Γιατί όμως ένα τέτοιο βιβλίο είναι ξεχασμένο σχεδόν ή τουλάχιστον δεν ακούγεται με τους ίδιους διθυράμβους που ακούγονται άλλα πολύ πιο μέτρια; Θεωρώ πως δυο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της λήθης: πρώτα απ΄όλα πως ο συγγραφέας είναι γυναίκα και δεύτερον πως πρόκειται για συγγραφέα βρίσκεται στο γενικότερο περιθώριο και όχι στο κέντρο του λογοτεχνικού κατεστημένου. Το Geek Love μπορεί να έχει παγκοσμίως τους οπαδούς του και να ανήκει στην κάλτ λογοτεχνία όμως η ιδιότητα αυτή του βιβλίου είναι εσωτερική και πηγάζει από την δύναμη του κειμένου και όχι από τις οποιεσδήποτε δημόσιες σχέσεις και παρουσία της Dunn. (Νομίζω αντίστοιχο είναι το παράδειγμα του Jim Dodge).

Τέλος να επαναλάβω πως ευτυχώς που υπάρχουν βιβλία σαν το Geek Love που ξεπλένουν λίγο την πίστη μας στη λογοτεχνία και τη δύναμή της. Ευτυχώς που η τύχη τα ρίχνει στα μάτια μας. Ευτυχώς που μας κάνουν να πιστεύουμε ακόμη ότι δεν είναι όλα βαρετά και τετριμμένα και πως στο επόμενο βιβλίο θα βρούμε άλλο ένα αριστούργημα που μπορεί να είναι ξεχασχμένο όμως κρύβει όση ενέργεια συμπεριλαμβάνουν όλες οι ΄εκδοτικές διαφημίσεις’ που πηγαινοέρχονται στο διαδίκτυο.