‘Trespass’, Rose Tremain

Στην βιβλιοθήκη μου έχω (πλάι στην πρώτη έκδοση του Infinite Jest) ένα υπογεγραμμένο αντίτυπο από το Sacred Country της Rose Tremain. Ήταν ένα από τα πρώτα βιβλία που αγόρασα όταν μετακόμισα στο Λονδίνο το 1991 και ένα βιβλίο που 27 χρόνια μετά το θυμάμαι με λεπτομέρειες. Ταυτόχρονα ήταν και εξακολουθεί να είναι, πίσω από ένα έντονο κωμικό στοιχείο, απ’ τα πιο καταθλιπτικά βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. Ήταν τόσο αρνητική η επιρροή του ββλίου αυτού πάνω μου που δεν ξαναθέλησα να διαβάσω βιβλίο της Tremain. Ώσπου αποφάσισα να επιστρέψω με το Trespass.

Αντιμετωπίζοντας το Trespass σαν να επρόκειτο για κάτι επικίνδυνο που θα με οδηγούσε πέρα από όρια που θα ήθελα να αντέξω ξεκίνησα την ανάγνωση για να επιβεβαιωθεί κάτι που ήταν σίγουρο και από το προηγούμενο βιβλίο: Η Rose Tremain γράφει τόσο διεισδυτικά όσο λίγοι συγγραφείς και μπαίνει τόσο μέσα στην ψυχή των ηρώων της που ειλικρινά φτάνω να ζηλεύω την δικιά της πνευματική ισορροπία πίσω από την συγγραφική της ‘μέθοδο’.

Το Trespass είναι βιβλίο που θα ήθελες να κατατάξεις σαν βιβλίο μυστηρίου, μια που στο κέντρο του βρίσκεται ένας φόνος. Όμως πίσω από την τυπική αυτή πράξη του φόνου και την λύση του μυστηρίου βρίσκονται δεκάδες μικροιστορίες που λειτουργούν σαν διειδυτικές εμβαθύνσεις στον κάθε ήρωα, χωρίς να νιώθεις όμως πως είναι οτιδήποτε εκτός θέματος γιατί όλα τελικά έχουν την θέση τους στο παζλ της λύσης (μα ποιάς λύσης; ποιος ενδιαφέρεται για την λύση τελικά;).

Η ουσία είναι πως η Tremain ξέρει να γράφει τόσο καλά και τόσο στο πνεύμα αυτό που θα λέγαμε ‘παλιά καλή λογοτεχνία’, που δεν χρειάζεται κόλπα και ψέμματα για να μιλήσει για το τι είναι σημαντικό για την ανθρώπινη ψυχή σήμερα. Κι αυτό πράγματικά το ζηλεύω και σαν αναγνώστης και σαν συγγραφέας.

Μ’ αυτή την νέα γεύση βιβλίου της Tremain σίγουρα θα διαβάσω και άλλα. Όχι γιατί έπαψε να με τρομάζει το Sacred Country, αλλά γιατί υπάρχει μια νηφάλια ευχαρίστηση πίσω απ΄αυτήν της τη διεισδυτικότητα ακόμη κι όταν τρομάζει με την λεπτομέρεια και την ευστοχία της.