‘Only Revolutions’, Mark Danielewski

Όταν τέλειωσα το πρώτο βιβλίο του Mark Danielewski, το House of Leaves πριν κάποια χρόνια έμεινα με την αίσθηση του απόλυτου θαυμασμού για έναν νέο συγγραφέα που κατάφερε – στα μάτια μου τουλάχιστον – να σταθεί με έναν απόλυτα αυθεντικό τρόπο σε ίσο ύψος με πολλούς μεγάλους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το House of Leaves, μια μετα-μοντέρνα ιστορία τρόμου που είναι ικανή στην κατάλληλη ψυχοσύνθεση να προκαλέσει εφιάλτες για μήνες έγινε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία.

Τον Σεπτέμβριο εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο του το Only Revolutions και εδώ το αίσθημα της αυθεντικότητας και της διαφορετικότητας ξεκινά από την στιγμή που κάποιος αγγίζει το βιβλίο. Με την πρώτη ματιά αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να ετοιμαστείς για ένα διαφορετικό ταξίδι μέσα από τις σελίδες του. Το βιβλίο είναι η ιστορία δύο αιώνιων εφήβων (Always 16 είναι το μότο του βιβλίου και το αυτόγραφο του Danielewski) που περνούν μέσα από 200 χρόνια αμερικανικής ιστορίας προσπαθώντας να ξεπεράσουν τον χρόνο στηριγμένοι στον έρωτά τους. Η αυθεντικότητα και η διαφορά βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο φορμάρεται η ιστορία στην παρουσίασή της στον αν αγνώστη:

Κατ’ αρχήν το βιβλίο δεν έχει εμπρός και πίσω πλευρά. Οι ιστορίες και οι διηγήσεις των δύο εφήβων του Sam και της Hailey ξεκινούν από τις δύο αντίθετες πλευρές του βιβλίου έτσι ώστε το πάνω μέρος του βιβλίου έχει την διήγηση του ενός ενώ στο κάτω, ανάποδα, υπάρχει η διήγησ του άλλου. Στο πλαίσο και των δύο διηγήσεων στήνονται επιλεκτικά ιστορικά γεγονότα (μέ κέντρο την ‘αποφράδα μέρα’ στην Dealey Plaza) ενώ ολόκληρη η ιστορία είναι στημένη αυστηρά σε οκτασέλιδα ‘σκετσάκια’ στα οποία πρέπει να εναλλάσεις την διήγηση ανάμεσα στις σελίδες του Sam και της Hailey. Με αυτόν τον τρόπο καταλήγεις να περιστρέφεις το βιβλίο συνεχώς (only revoltions, get it?) μέχρι και που στο τέλος μπορείς να συνεχίσεις να περιστρέφεις το βιβλίο και να το πιάσεις από την αρχή.

Τα καλά νέα όμως τελειώνουν εδώ. Και το Only Revolutions είναι όντως ΜΟΝΟ Only Revolutions. Μπορεί από τεχνική άποψη να φαίνεται – και να είναι – σαν ένα πολύ δύσκολο βιβλίο για να γραφτεί μα το όλο στήσιμο μιας μορφής ποιητικής και ελεύθερης διήγησης αφήνει πολύ λίγα στον αναγνώστη στο τέλος. Η όλη διαδικασία των αλλαγών διήγησης από το ένα πρόσωπο στο άλλο κάθε οκτώ σελίδες, η συνεχόμενη περιστροφή του βιβλίου, οι εναλλαγές με τα ιστορικά γεγονότα που παρατίθενται κουράζουν αφάνταστα και αποσυντονίζουν ντην διήγηση τόσο πολύ που στο τέλος φτάνει κανείς να αναρρωτηθεί ‘που το πάει ο ποιητής’. Και δυστυχώς η λέξη που σούρχεται στο μυαλό σελίδα ύστερα από σελίδα για το βιβλίο είναι μόνο μία: pretentious.

Το σίγουρο είναι πως το βιβλίο ‘ακούγεται’ ευκολότερα από ότι διαβάζεται. Mια επίσκεψη στο site του βιβλίου είναι ικανή να σας πείσει). Όμως η απογοήτεσυη παραμένει έντονη και είναι φανερό πως ο Danielewski δεν κατάφερε να γράψει ένα βιβλίο που θα μπορούσε να σταθεί πλάι στο House of Leaves μα μόνο ένα sequel του video clip που έκανε για την αδερφή του στο Hey Pretty.

Advertisement

~ από basileios στο 21 Φεβρουαρίου, 2007.