‘Hard-boiled Wonderland and The End of the World’, Haruki Murakami

Έχω την εντύπωση πως το πιο cyberpunk χριστιανικό βιβλίο πρέπει να ειναι το το The Physics of Immortality του Frank Tippler, μια που η έννοια του παραδείσου και της αθανασίας λύνεται μέσα από την ‘συνείδηση’ θεών/μηχανών/γουοτεβερ που δημιουργούν έναν ατέλειωτο κόσμο στο εσωτερικό ενός σύμπαντος που λειτουργεί σαν ηλεκτρονικός υπολογιστής.

Εχω σκεφτεί κάποιες φορές πως ο παράδεισος αν υπήρχε με αυτόν ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο θα είχε ένα σοβαρό πρόβλημα να καλύψει: την διαφορετικότητα του καθενός μας που θα ανάγκαζε τον δημιουργό να στήσει διαφορετικούς κόσμους ανάλογα με την συνείδηση (ή το υποσυνείδητο) του καθενός μας. Κι οι κόσμοι αυτοί είναι φυσικά incommensurable και χωρίς πολλές τομές – αν και ίσως πολλές τομές του παραδείσου κάποιων ίσως να είναι με την κόλαση κάποιων άλλων.

Το Hard-boiled Wonderland and The End of the World είναι μια διπλή κυβερνοπάνκ ιστορία η οποία συνδέει έναν ‘καθημερινό’ κόσμο με έναν κόσμο ‘αθανασίας΄με έναν τρόπο που θεωρητικά σπρώχνει τον αναγνώστη να σκεφτεί την δικιά του ύπαρξη και λειτουργία του εγκεφάλου και της σκέψης σε πολλά επίπεδα. Το βιβλίο είναι γραμμένο το 1984, πέντε μόλις χρόνια μετά την απόφαση του Murakami να στραφεί στο γράψιμο και μπορεί να μην είναι το τέλειο και το αψέγάδιαστο βιβλίο, όμως περιέχει στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Murakami στα πιο ώριμα και μοναδικά βιβλία των επόμενων χρόνων, όπως η απίστευτη φαντασία που καταφέρνει να συνδέσει με φαινομενικά απλό τρόπο καταστάσεις λογικά εντελώς ασύνδετες, αλλά και η ενόραση του Murakami για τα μικρά καθημερινά πράγματα που δημιουργεί σκηνές που μένουν στο μυαλό του αναγνώστη.

Από όλα τα βιβλία του Murakami που έχω διαβάσει αυτό είναι σίγουρα το πιο δυτικό. Εκτός από την – τυχαία – παρουσία του Τόκυο τίποτε δεν είναι Ιαπωνικό σε αυτό το το βιβλίο. Οι επιρροές του είναι καθαρά δυτικές (Chandler και Kafka) η μουσική καθαρά δυτική, η γραφή καθαρά δυτική, η ζωή οι καταστάσεις και οι χαρακτήρες (ή τουλάχιστον τα περιγράμματα αυτών) καθαρά δυτικοί. Ταυτόχρονα είναι και το λιγότερο ‘προσωπικό’ δικό του βιβλίο από όλα όσα έχω διαβάσει και προσωπικά αυτή την έλλειψη την αποδίδω μονάχα στην νεότητά του.

Τελικά όμως φοβάμαι πως αυτή η τεράστια δύναμη της φαντασίας του ίσως να λειτουργεί αρνητικά πάνω στο βιβλίο και τον αναγνώστη: δεν μπορώ να φανταστώ κατά πόσο ο αναγνώστης του Hard-boiled Wonderland and The End of the World θα μπει σε προβληματισμούς για την σκέψη και την συνείδησή του ή απλώς αν θα ξεπεράσει τις εμφανείς απορίες πίσω από τον φανταστικό κόσμο του Murakami σαν να διαβάζει ένα κυβερνοπάνκ παραμύθι. Η ανάγνωση τελικά είναι κι αυτή τόσο προσωπική όσο ο παράδεισος.