‘Black Swan Green’, David Mitchell

Όταν σκέφτομαι την δεκαετία του 80 έρχονται στο νου με σειρά προτεραιότητας τα παρακάτω: α) υπερτιμημένα τραγούδια (ξέρω πως αυτό σηκώνει συχνά θύελλες αντιδράσεων, μα η δεκαετία του 80 ήταν η πιο φτωχή μουσικά δεκαετία των τελευταίων 60 ετών) β) ηλεκτρονικά παιχνίδια με ‘τετράγωνα’ γραφικά, γ) σχολικά χρόνια γεμάτα με βαρβαρότητα που έπρεπε να την ξεπεράσω με έξυπνους τρόπους δ) έρωτες, όσο δυνατοί όσο και χαμένοι.

Στο Black Swan Green παρελαύνουν όλα τα παραπάνω σε σωστές αναλογίες για να κάνουν το βιβλίο εντελώς ξεχωριστό για μένα ή και γενικότερα για ανθρώπους της ηλικίας μου. Όμως παρόλο που για μια άλλη φορά η γραφή του είναι εντελώς ξεχωριστή, μια που χρησιμοποιεί με εντελώς φυσικό τρόπο την τοπική αργκώ μα και τους ιδιωμαtισμούς της εποχής, θεώρώ το Black Swan Green κατώτερο σαν βιβλίο σε σχέση και με το Cloud Atlas και με το Ghostwritten (που εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου).

Ο David Mitchell τυχαίνει να έχει την ίδια ακριβώς ηλικία με εμένα. Δεν ξέρω κατά πόσο το Black Swan Green είναι αυτοβιογραφικό, και η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει αν είναι, αλλά έχει σημασία πως η αναγνωσή του με οδήγησε σε ένα ταξίδι στο δικό μου παρελθόν, από το οποίο έχω πλέον λυτρωθεί εντελώς. Έχω την εντύπωση πως ο David Mitchell προσπάθησε να λυτρωθεί από το δικό του γράφωντας το Black Swan Green. Μόνο ο ίδιος το ξέρει αν πέτυχε ή όχι.

~ από basileios στο 20 Αυγούστου, 2009.