‘Inherent Vice’, Thomas Pynchon

Ας υποθέσουμε πως ένας ελλάσων νοβελίστας αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα-μίμηση των βιβλίων του Thomas Pynchon. Η συνταγή της ‘παραχάραξης’ είναι φαινομενικά απλή: Λίγο από παράνοια, πολύ από ναρκωτικά, πολύ από λίστες, πολύ από σίξτις, μια κούπα σέξ, λίγο από ανάμνηση, μια κουταλιά του γλυκού φιλία, μια κουταλιά της σούπας μυστικισμό. Τα βάζουμε όλα σε μια κατσαρόλα μυστηρίου, βράζουμε για έναν περίπου χρόνο και σερβίρουμε ζεστό, συνοδεύοντας από ένα βίντεο στο γιουτιούμπ που απαγγέλει μια φωνή που είναι ή δεν είναι ο ίδιος ο Πυντσον.

Αυτό ακριβώς είναι το Inherent Vice: μια συλλογή από μικρο-ιστορίες που περιέχουν τα παραπάνω οι οποίες δένονται σχετικά χαλαρά γύρω από έναν ντετέκτιβ, μια εξαφάνιση και ένα μυστήριο. Όμως για μένα, και ομολογώ είναι η πρώτη φορά που το συναντώ αυτό σε ένα βιβλίο του, τίποτε δεν έδεσε σωστά. Μπορεί επι μέρους κομμάτια του βιβλίου να αναδύουν το ταλέντο του Πυντσον, αλλά το σύνολο ήταν για μένα τουλάχιστον απογοητευτικό. Αν θα μου πρότεινε κάποιος άλλος συνομωσιολόγος την παραπάνω περίπτωση της ‘παραχάραξης’ – όμοια με τα εικοσαδόλαρα μέσα στο Inherent Vice που έχουν την φάτσα του Νίξον – πολύ φοβάμαι πως θα ήμουν πολύ κοντά στο να το πιστέψω.

Το σίγουρο είναι πως το Inherent Vice εκφράζει μια ανάμνηση μιας εποχής με την οποία ο Πύντσον είναι φανερό πως είναι σημαδεμένος. Όμως όλες οι αναμνήσεις έχουν μέσα τους ένα ιδιαίτερο Inherent Vice. Όλες τους είναι θολές, θαμπές, μεταλλαγμένες, και δεν εκφράζουν την πραγματικότητα του παρελθόντος αλλά μια γκρίζα προσαρμογή πάνω στην στιγμή που γίνεται η ανάμνηση. Ο εβδομηντάχρονος σήμερα Πύντσον είναι λογικό να αναπολεί την γκρούβυ, χίπικη ζωή του σαράντα χρόνια πριν, βλέπωντας τα πάντα με τα έντονα χρώματα ενός LSD trip: όλα τότε ήταν καλύτερα, οι άνθρωποι πιο αθώοι – ακόμη και οι κακοί, τα αισθήματα πιο ουσιαστικά, το σεξ καλύτερο, τα ναρκωτικά πιο ‘νόστιμα’, τα αστεία πιο καλά. Ίσως να έχει δίκαιο, ίσως να ήταν όντως καλύτερα τότε όλα. Αλλά και να μην ήταν η ομίχλη της μνήμης του δεν θα μπορούσε να τα δει διαφορετικά σήμερα. Γιατί αυτό είναι το inherent vice του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί.

Σύμφωνα με αυτά λοιπόν, το βιβλίο παρά την παράπλευρη ιστορία ίσως να είναι πολύ προσωπικό και έτσι να εξηγείται και η παρουσία του(;) στον ρόλο του αφηγητή στο βίντεο. Μέσα σε αυτό το ‘προσωπικό’ επίπεδο αναδεικνύεται όμως και ένας Πϋντσον ο οποίος φαίνεται να έχει αλλάξει γνώμη για την δικτύωση των ανθρώπων και το Ίντερνετ, και για πρώτη φορά φαίνεται καθαρά η αισιοδοξία του για την συνέχεια. (ίσως ακόμη και το facebook να εμφανίζεται σαν προφητεία στις τελευταίες σελίδες).

Ένας αναγνώστης με καλή θέληση θα έλεγε πως όλο αυτό το φαινομενικά ‘πλαστό’ αίσθημα που είναι διάχυτο στο βιβλίο να οφείλεται καθαρά σε αυτή την θάμπή μνήμη στην οποία μετέχουμε όλοι μας. Ίσως να είναι κοινό γνώρισμα όλων μας να ζούμε τα τελευταία χρόνια της ζωής μας γεμάτα από το θολό παρελθόν μας και η πορεία μας προς το τέλος να είναι σαν μια οδήγηση μέσα στην ομίχλη, στην ομίχλη όλων των προηγούμενών μας χρόνων, αλλά και στην ομίχλη της προσμονής του τέλους.

Advertisement

~ από basileios στο 11 Σεπτεμβρίου, 2009.