‘The Life and Death of Peter Sellers’, Roger Lewis

Βιογραφίες δεν διαβάζω. Τις βαριέμαι. Δεν με ενδιαφέρουν τα γεγονότα πίσω από μια ‘προσωπικότητα’ απλά γιατί συνήθως οι καλλιτέχνες εκφράζονται με το έργο τους πολύ περισσότερο από ότι με την καθημερινότητά τους. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Όμως επέλεξα να διαβάσω την βιογραφία αυτή του Peter Sellers σαν διάβασμα μεταξύ υπερατλαντικών πτήσεων ξέροντας ότι θα αντιμετωπίσω κάτι εξαιρετικά σοκαριστικό.

Χωρίς αμφιβολία ο Peter Sellers ήταν μεγαλοφυία. Όμως ξεδιπλώνοντας λίγο τις πτυχές των μεταμφιέσεών του βρίσκεις μια τεράστια απουσία και έναν απόλυτα κακό και μοχθηρό άνθρωπο. Έναν – προφανώς διπολικό – χαρακτήρα που από μόνος του δε μπορούσε να σταθεί πουθενά και ουσιαστικά βολόδερνε ανάμεσα στις μιμήσεις και τις μεταμφιέσεις ψάχνοντας να βρει μια ταυτότητα τόσο ψεύτικη όσο και το σέλουλοιντ στο οποίο προβάλονταν οι ταινίες του.

Στη βιογραφία του διαδέχονται το ένα μετά το άλλο γεγονότα τα οποία σου σηκώνουν την τρίχα με την σκληρότητά και την αδιαφορία που έδειχνε στους άλλους ο Sellers. Και ταυτόχρονα δεν υπάρχει ουτε ψήγμα, ούτα μια απλή ιδέα που θα μπορούσε να κάνει τον αναγνώστη να νιώσει έστω λύπηση για την μοναξιά και την προφανή εσωτερική καταστροφή αυτού του ανθρώπου. Ακόμη και στο θάνατό του η περιγραφή της βιογραφίας είναι τόσο σκληρή που την κάνει κι αυτή ψεύτικη και τμήμα μιας κωμωδίας.

Προφανώς ο Roger Lewis δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για τον Peter Sellers. Προφανώς γράφει μια σκληρή, ανατριχιαστική βιογραφία χωρίς να μπορέσει να αγαπήσει το πρόσωπο για το οποί γράφει. Αλλά ούτε και να το δει εντελώς αντικειμενικά. Σκοπός του είναι να σπάσει κομμάτια από το είδωλο ‘Peter Sellers’ όχι όμως μόνο με στοιχεία αλλά και με την δικιά του οπτική και την δικιά του ανάλυση. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά κακό για την αντικειμενικότητα της βιογραφίας αλλά – κακά τα ψέμματα – καλό για τον αναγνώστη. Φτάνει βέβαια να του αρέσουν τα βιβλία τρόμου.

Η Hannah Arrendt τιτλοφορεί το βιβλιο για την δίκη του Adold Eichman: ‘Η κοινοτυπία του κακού’, συνειδειδητοποιώντας πως πίσω από τον μεσήλικα Eichmann βρίσκεται ο γείτονας της διπλανής πόρτας που είναι, τελικά, ικανός για το οτιδήποτε. Ο Peter Sellers όμως δεν ήταν κοινότυπος, ούτε μπανάλ, και ακόμη και οι εκφάνσεις του κακού πίσω απ΄τις πράξεις του εκφράζουν κάτι πολύ πιο περίπλοκο που μόνο μπανάλ δεν είναι. Ευτυχώς, όπως λέει και ο Roger Lewis, αυτός ο άνθρωπος έγινε μόνο ηθοποιός. Διαβάστε το βιβλίο για να μη μπορέσετε να ξαναδείτε ‘Το Πάρτι’με τον ίδιο τρόπο ξανά.