‘Ο Δικτυωμένος Εαυτός’, Ντέιβι Γουάιντερ

«The feelings that hurt the most, the emotions that sting most, are those that are absurd; the longing for the impossible things, precisely because they are impossible; nostalgia for what never was; the desire for what could have been; regret over not being someone else; dissatisfaction with thw world’s existence. All these half-tones of the soul’s consciousness create in us a painful landscape, an eternal sunset of what we are»

Fernando Pessoa, The Books of Disquiet

Η παραπάνω φράση γραμμένη εκατό περίπου χρόνια πριν δεν θα μπορούσε να έρθει σε μεγαλύτερη αντίθεση με την πραγματικότητα που προσφέρεται μέσα από τον εικονικό κόσμο του διαδυκτύου που – ακόμη και αν δεν το έχουμε όλοι συνειδητοποιήσει – μας επιτρέπει να γίνουμε ‘το πρόσωπο των πιο τρελών ονείρων μας’.

Όμως, μπορεί αυτήν την στιγμή η πραγματικότητά μας να μπορεί εύκολα να διαχωριστεί σε ‘κανονική’ και εικονική (με το ενδιάμεσο της επαυξημένης πραγματικότητας να γίνεται καθημερινά όλο και πιο μοδάτο), όμως ο εαυτός μας, η προσωπικότητά μας δεν παύει να είναι η ίδια είτε αλληλεπιδρούμε στον πραγματικό κόσμο είτε στο διαδίκτυο. Τι ακριβώς όμως ορίζουν οι διάφορες ‘περσόνες’ που ακολουθούμε, όλοι σχεδόν, στο διαδίκτυο για το σύνολο της ‘πραγματικής’ μας προσωπικότητας και πια η επιρροή και η ανάδραση των εικονικών ανώνυμων (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;) προσωπικοτήτων πάνω στην πραγματική μας ζωή την καθημερινότητά μας και την ψυχοσύνθεσή μας;

Αυτά ακριβώς είναι τα ερωτήματα που προσπαθεί να απαντήσει ο Ντέιβι Γουάιντερ μέσα από τον ‘Δικτυωμένο Εαυτό’ προβάλωντας τόσο την δικιά του προσωπική – και άκρως σοκαριστική – ιστορία όσο και δεκάδες άλλες ‘καθημερινές’ ιστορίες του διαδικτύου, στήνουν ένα μωσαϊκό για να καταλήξουν σε μια σειρά απαντήσεων που μπορεί αρχικά να μοιάζουν προφανείς όμως η καθεμία τους απαιτεί ουσιαστική σκέψη και συνειδητοποίηση για το τι συμβαίνει με τον προσωπικό μας εαυτό κάθε φορά που μπαινοβγαίνουμε στο διαδίκτυο αλλάζωντας πρόσωπο σαν να αλλάζουμε πουκάμισο. Η συνειδητοποίηση αυτή μοιάζει με μια περίεργη εικονική ψυχανάλυση που πιστεύω πως θα μπορούσε να ανατρέψει αρκετά πράγματα στις σκέψεις του αναγνώστη με τρόπους που δεν είναι καθόλου προφανείς.

Το μόνο που με ενόχλησε στο βιβλίο ήταν πως ο Ντέιβι Γουάιντερ, σαν άνθρωπος των άκρων, επιλέγει ακραία παραδείγματα για την υποστήριξη των θέσεών του αγνοώντας τα πολύ περισσότερα παραδείγματα της καθημερινής δύναμης του διαδικτύου στο να επικοινωνεί ιδέες και συναισθήματα και να συνδέει ανθρώπους με τρόπους που χωρίς να το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι πολλές φορές είναι σωτήριοι για την καθημερινή τους ισορροπία στην προσωπικότητα του πραγματικού τους κόσμου. Άλλωστε τα στεγανά μεταξύ του πραγματικού και του εικονικού κόσμου σιγά σιγά εξαφανίζονται (όπως και η ανωνυμία στο διαδίκτυο – ή ποιά;).

Μετέφρασα αυτό το βιβλίο με μεγάλη χαρά πριν δυο χρόνια την ίδια περίπου στιγμή που έγραφα το δεύτερο βιβλίο μου που (όπως κάποια στιγμή θα δείτε) σχετίζεται με την αλληλεπίδραση αυτή του πραγματικού κόσμου με τον κόσμο του ίντερνετ. Αν και οι δικές μου απόψεις για το θέμα ήταν ξεκαθαρισμένες από πριν δεν μπορώ να κρύψω πως ένιωσα μια σχετική ανακούφιση που οι απόψεις μου ακουμπούσαν πολύ κοντά σε κάποιες από τις απόψεις του συγγραφέα, και χάρηκα ειλικρινά πολύ που αντιμετώπισα μέσα από αυτό το βιβλίο σε έναν – συνήθως τεχνοφοβικό – κόσμο μια αισιόδοξη παρουσία που ορίζει για τον άνθρωπο, όχι μια αέναη δύση όπως αναφέρει ο Πεσσόα, αλλά μια αιώνια ανατολή.

~ από basileios στο 11 Μαρτίου, 2010.