‘England, England’, Julian Barnes
Είτε το θέλουμε είτε όχι ζούμε σε μια κοινωνία που κέντρο της είναι η έννοια της ‘αντιγραφής’. Η μαζικότητα της παραγωγής, η ευκολία της αναπαραγωγής, η ‘ίωση’ της μίμησης, έχει μετατρέψει σε πλαστές ακόμη και τις ίδιες τις ιδέες που έχουμε σαν συλλογική συνείδηση για το αυθεντικό και το κίβδηλο.
Η έννοια αυτή της σχέσης μεταξύ πλαστού και αυθεντικού με έχει απασχολήσει στο μυαλό και στα κείμενά μου και στο παρελθόν (Αντι-κείμενο, Η εποχή του πλαστογράφου, The Recognitions, Fender Stratocaster Blackie) μια που για μένα είναι ίσως το πιο έντονο χαρτακτηριστικό της ανθρώπινης πραγματικότητας σήμερα και έτσι νομίζω πως είναι μάλλον περιττό να μιλήσω γι’ αυτό παραπάνω στο πλαίσιο του βιβλίου.
Το England, England είναι μια πολυεπίπεδη ιστορία ενός αντιγράφου που καταλήγει να είναι το ‘τέλος’ του πραγματικού (με όλες τις έννοιες τις λέξεις τέλος). Περισσότερο και από ένα Πλατωνικό ανάλογο στο οποίο η επαφή μας είναι με τα κίβδηλα κατασκευάσματα των ιδεών του εδώ κόσμου, το αντίγραφο της χώρας στο βιβλίο παίρνει την θέση του αυθεντικού με ξεκάθαρο και δικαιολογημένο τρόπο.
Όμως, έχετε νιώσει ποτέ διαβάζοντας ένα βιβλίο πως ενώ η ιδέα είναι καταπληκτική το deliverance της ιδέας έπασχε σε πολλά σημεία και κατάντησε στο τέλος να είναι μια λίγο πολύ κλισαρισμένη διήγηση; Όσο και αν τεχνικά και στυλιστικά σωστό να ήτανε το England, England για μένα τελικά άφησε την γεύση της αποτυχίας στο στόμα, περισσότερο γιατί δεν μπόρεσε τελικά να κάνει και ο ίδιος ο Barnes την υπέρβαση της αυθεντικότητας.
Ficciones 
συμφωνώ, ήταν λίγο σκόρπιο, θύμα του ευρήματός του. Επίσης, θα ήθελα να σε πληροφορήσω κάτι που ήδη ξέρεις και κάτι που δεν. κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Σάλμαν και αναμένω το review σου το συντομότερο.
catrame said this on 12 Μαΐου, 2008 στις 10:46 πμ |
…o Σαλμάν… Το είδα για το καινούριο του. Από ότι ξέρεις έχω διαβάσει τα ‘άπαντά’ του και είμαι μεγάλος φαν, όμως με έχει απογοητεύσει απίστευτα τα τελευταία χρόνια (μετά το The Moors Last Sigh βασικά). Η αίσθησή μου είναι πως το μυαλό του δεν είναι στο γράψιμο (ε με τέτοια γυναίκα πλάι του πως να είναι θα μου πεις ;)) αλλά γράφει μόνο στερεότυπα πλέον. Δεν μπορεί να επαναλάβει το μεγαλείο των Satanic Verses ή του Midnights Children. Θα ήθελα να αργούσε αυτό το βιβλίο 5 χρόνια, μα ήλθε με την ίδια περίοδο που βγαίνουν όλα τα βιβλία του πια… Κακό σημάδι…
basileios said this on 12 Μαΐου, 2008 στις 11:04 πμ |
σπεύδω να σε καθησυχάσω. έχει χωρίσει με τη Πάντμα. το enchantress of Florence μάλιστα, γράφτηκε την περίοδο της διάστασης και μετά τον χωρισμό. σοβαρά τώρα, λένε ότι είναι το καλύτερό του εδώ και χρόνια.
catrame said this on 12 Μαΐου, 2008 στις 12:12 μμ |
χωρισε; Αρα υπαρχει ελπίδα για μας 😉
Μόλις με έβαλες σε έξοδα… Πάω για το Αμαζον.
basileios said this on 12 Μαΐου, 2008 στις 12:15 μμ |