‘The Immolation’, Goh Poh Seng

Οι καλύτερες επιλογές βιβλίων είναι συνήθως αυτές που κάνουμε μέσα σε βιβλιοπωλεία. Αυτές που στηρίζονται όχι στις εφήμερες κριτικές ή στο hype, αλλά που γίνονται ύστερα από ώρες ψαξίματος μπροστά από ράφια εκεί που το ξεφύλλισμα είναι απαραίτητος παράγοντας της επιλογής. Λυπάμαι πολύ που συνήθως αυτή η μαγεία μου λείπει, λυπάμαι που τα (περισσότερα) βιβλιοπωλεία έχουν καταντήσει σούπερ μάρκετ, λυπάμαι που ούτε το αναγνωστικό κοινό γενικίτερα, ούτε και οι “βιβλιόφιλοι” ειδικότερα δεν μπορούν να ξεπεράσουν την έννοια της μόδας για να πάνε λίγο παρακάτω. Στα βιβλία που δεν ενδιαφέρουν ‘κανέναν’, που γι αυτά δε θα γραφτεί κριτική, αλλά που ίσως να κρύβουν ξεχασμένα (ή απλά άγνωστα) αριστουργήματα – αν και η λέξη αριστούργημα είναι τόσο βαριά που δε θέλω να την χρησιμοποιώ τόσο εύκολα.

Το The Immolation ήταν το κατάλληλο βιβλίο για να διαβάσω σαν συνέχεια απ΄το The Terrorist (αν και διάβασα άλλα δύο ενδιάμεσα για τα οποία ίσως γράψω αργότερα). Η φιλοσοφία πίσω απ το Immolation είναι αυτή της ψυχοσύνθεσης ενός κομμουνιστή μαχητή των ΒιετΚονγκ και η πορεία του από την αρχική νεανική επαναστατική φύση στην τελική απογοήτευση. Βιβλία για τον πόλεμο του Βιτενάμ έχουν γραφτεί πολλά αλλά ομολογώ απ΄την πλευρά των ΒιετΚονγκ δεν γνωρίζω κανένα και ήλθε λίγο σαν έκπληξη αυτή η ανάλυση αυτού του εξαιρετικά δυναμικού συγγραφέα.

Ο Goh Poh Seng προσπαθεί να σκιαγραφήσει ένα καθαρά βαθύ και προσωπικό ζήτημα του ήρωα πίσω απ΄την πλοκή που μπορεί να μην είναι πολύ πυκνή αλλά είναι ακριβώς τόση όση χρειάζεται για να οδηγήσει ήρωα και αναγνώστη στην τελική κάθαρση (ή συντριβή) η οποία όμως έρχεται εντελώς μη αναμενόμενη και με τρόπο που δεν έχει σχέση με κανένα χάπι έντ αλλά απλά με την συνειδητοποίηση και την ωρ΄μανση του ήρωα για το τι είναι σημαντικο και τι όχι στην ζωή και στον κόσμο.

Ο συγγραφέας αναπτύσσει μια καθαρά Χαιντεγκεριανή φιλοσοφία πίσω από τον ήρωα και την δένει αριστουργηματικά με τις βουδιστικές διδαχές της μέσης οδου. Η ίδια του η προσωπική σύνδεση με την Δύση (όπως και του ήρωα) φαίνεται να τον τοποθετεί σε μια ευαίσθητη ισορροπία η οποία εύκολα θα μπορούσε να χαθεί – τόσο στο πλαίσιο της ζωής του όσο και στο ίδιο το βιβλίο. Παράλληλα το βιβλίο βρίσκεται επίσης σε μια εξαιρετικά λεπτή ισορροπία γλώσσας και πλοκής που ομολογώ ότι ζήλεψα για το βάθος και την απλότητά της.

Από κει και πέρα θεωρώ τον εαυτό μου μόνο κερδισμένο απ’ αυτή την ανάγνωση. Δεν περιμένω να ψάξει κανείς αυτό το βιβλίο και δεν περιμένω να το μεταφράσει κανεις εκδότης στα ελληνικά. Θα ήταν όμως ευτύχημα να μπορούσαμε να βρούμε άγνωστα βιβλία σαν κι αυτό και σε βιβλιοπωλεία στην Ελλάδα…