‘It was 60-40-20 years ago today, Sgt Pepper taught the band to play’
60 χρόνια πριν ο λοχίας Pepper διδάσκει στην μπάντα πως να παίζει…
40 χρόνια πριν, 1 Ιουνίου του 1967, οι Beatles ξεκινούν ένα album χωρίς τέλος (never could there be any other way) ξεπερνώντας τα όρια που είχαν βάλει οι ίδιοι στους εαυτούς τους κατά πολύ. Αυτό ήταν το τέλος τους και κάπου το ήξεραν. Γι αυτό και το φημισμένο πια εξώφυλλό του δίσκου μιλά έντονα και γραφικά για αυτό το τέλος.
20 χρόνια πριν, 1 Ιουνίου 1987, διαβάζω για τις πανελλήνιες έχοντας πάντα το ραδιόφωνό μου ανοιχτό από τις 4 στις 5 και ο Γιάννης Πετρίδης κάνει μια εκπομπή αφιέρωμα στα 20 χρόνια του Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band παίζωντας ολόκληρο τον δίσκο και αναλύοντας κομμάτι-κομμάτι την μουσική, το ιστορικό πλαίσιο, και την σημασία του δίσκου στην συνέχεια της ποπ μουσικής. Ένα πρόβλημα με το stereo του πρώτου δίσκου που χρησιμοποιεί μου δίνει τον χρόνο να βρω μια κενή κασέτα και να ηχογραφήσω ολόκληρη την εκπομπή. Θ ακούω εκείνη την κασέτα σε καθημερινή σχεδόν βάση για αρκετά χρόνια μέχρι που να την αντικαταστήσω με το CD του Sgt Pepper’s – που θα είναι και το πρώτο CD της συλλογής μου.
1 Ιουνίου 2007. Τώρα, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, βρίσκω το Sgt Pepper’s υπερτιμημένο μουσικά για περισσότερους από έναν λόγους και υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έβαζα το CD για να το ακούσω σήμερα (αν είχα ακόμη κασετόφωνο αύριο θα ανέσυρα την παλιά κασέτα και όχι το CD) και ίσως για αντίδραση να προτιμήω να ακούσω αυτό. Όμως είναι τόσο conditioned στον νου μου τα τραγούδια που βρίσκω πολλές φορές τον εαυτό μου να συγοσφυρίζει τον Φεβρουάριο το Its Getting Better all the time, ή το γύρισμα του bye bye, από το she’s living home, ή τα περίεργα ακκόρντα από το Being for the benefit of Mr Kite.
Είκοσι χρόνια μετά δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτό θα αλλάξει.
Ficciones 
Το τέλος τους φυσικά και δεν ήταν αυτός ο δίσκος -όπως δεν ήταν το τέλος τους ούτε ο τελευταίος δίσκος που ηχογράφησαν ή ο τελευταίος που κυκλοφόρησαν. Ίσως το τέλος τους να έρθει όταν θα σταματήσουν να ακούγονται και να τραγουδιούνται και όταν θα πάψουν να διασκευάζονται από καλλιτέχνες και συγκροτήματα από όλα τα είδη και από όλο τον κόσμο. Εξάλλου, αν το εξώφυλλο εδώ μιλά για το υποτιθέμενο τέλος τους, τότε τι να πούμε για αυτό του Abbey Road (ρούχα που παραπέμπουν σε ενδυμασίες σχετικές με το θάνατο) ή για αυτό του Let It Be (ο καθένας σε ξεχωριστό καρέ να κοιτά αλλού);
Όσο για το αν είναι το Sgt. Pepper’s υπερτιμημένο μουσικά θα έλεγα ότι θα έπρεπε να ορίσουμε πρώτα τι σημαίνει ακριβώς «υπερτιμημένο». Αν αναφερόμαστε στο πόσο επηρέασε τα μουσικά πράγματα, τότε πράγματι είναι σημαντικότατος δίσκος. Αν πάλι μιλάμε για το πόσο «καλός» (αισθητικά) είναι ή πόσο μας αρέσει, τότε προσωπικά θα έλεγα ότι δεν είναι ο καλύτερος των Beatles ούτε και ο αγαπημένος μου. Όμως, όπως ακριβώς το λες, κάποιες μελωδίες του γαντζώνονται συχνά στα χείλη μου…
gazakas said this on 31 Μαΐου, 2007 στις 8:30 πμ |
δεν είμαστε μακριά σε αυτο που εννούμε και οι δύο. Αν δεν ήταν σημαντικός ο δίσκος (και για μενα) δεν θα έγραφα σαράντα χρόνια μετά αυτό το ποστ. Όπως και συ λες δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Beatles (κρατάω τον άσπρο δίσκο και το Abbey Road σε αυτή τη θέση) αλλά δεν είναι εύκολο να τον ‘ξεχάσω’. Όσο για το τέλος το εννούσα μεταφορικά σαν το τέλος της εποχής των παλιών Beatles (και αρα και εδώ μαλλον συμφωνούμε).
basileios said this on 31 Μαΐου, 2007 στις 10:07 πμ |
OK, now it’s getting better… 😉
gazakas said this on 31 Μαΐου, 2007 στις 11:12 πμ |
all the time…
basileios said this on 31 Μαΐου, 2007 στις 11:16 πμ |
Στις Πανελλήνιες άκουγα 9,84, όταν δεν είχαμε βάρδια να φυλάξουμε την κεραία του σταθμού. Ωραίο ποστ.
Αθήναιος said this on 31 Μαΐου, 2007 στις 1:41 μμ |
Βασικά ήρθα για να ρωτήσω αν αρχίσατε το «Βερολίνο-Alexanderplatz»
Αθήναιος said this on 31 Μαΐου, 2007 στις 1:42 μμ |
από ότι βλέπετε έβαλα εμβόλιμο το Enduring Love που θα το τελειώσω ως αύριο. Το Σαββατο το πολύ θα το έχω ξεκινήσει…
basileios said this on 31 Μαΐου, 2007 στις 1:57 μμ |