‘Λεπτομέρειες για το Τελος του Κόσμου’, Ευγένιος Αρανίτσης

H λίστα με τις αναγνώσεις που βλέπετε στα δεξιά του μπλογκ ‘πάσχει’ από την ολική σχεδόν ανυπαρξία Ελλήνων συγγραφέων. Δεν οφείλεται όμως αυτό στο ότι δεν διαβάζω καθόλου Έλληνες συγγραφείς μα γιατί κάθε μου προσπάθεια στέφεται με την απόλυτη έλλειψη πραγμάτων που θα μπορούσα να γράψω χωρίς να θεωρηθώ κακεντρεχής, εμπαθής ίσως, και σίγουρα προκατειλημμένος.

Διάβασα το ‘Λεπτομέρειες για το Τέλος του Κόσμου’ του Ευγένιου Αρανίτση ύστερα από συνεχείς προτροπές φίλων που εκτιμώ την γνώμη τους και την αποψή τους πιστεύωντας όμως ως την πρώτη σελίδα του βιβλίου πως θα πέσω στην ίδια κακεντρέχεια, εμπάθεια και προκατάληψη. Όμως από την στιγμή που η ιστορία πήρε σάρκα και οστά και ξεκίνησαν οι συνάψεις του εγκεφάλου μου στην διεύθυνση του βιβλίου τα πράγματα άλλαξαν.

Όμως όλα είναι μια παγίδα σε αυτό το βιβλίο. Η φαινομενικά απλή διήγηση σε οδηγει σε παγίδες που δύσκολα ξεπερνάς και η γραμμική (λεει ο συγγραφέας, λογαριθμική λεω εγώ) εξιστόρηση των περιπετειών μιας μεσοαστικής οικογένειας σε παγιδεύει σε ένα state of mind που δεν αφαιρείται όταν κλείνεις προσωρινά το βιβλίο. Όπως και ο τίτλος του αναφέρει είναι ένα βιβλίο για τις λεπτομέρειες της ζωής, αυτές που είναι τόσο κοινές και άσημες αλλά υπό το κατάλληλο πρίσμα είναι πιο σημαντικές στην λειτουργία του μυαλού και της ανάμνησης από ότι είναι η καθ’ αυτό ιστορία. Το κατά πόσο παγιδεύεται όμως η ανάμνηση σ’ αυτές τις λεπτομέρειες εξαρτάται τελικά από την κάθε μιά ανθρώπινη φύση και στο βιβλίο από την συνείδηση αυτής της κατάστασης από τον αναγνώστη.

Μεγαλύτερη παγίδα από όλες όμως είναι αυτή που σε κάνει να νομίζεις πως το βιβλίο το έγραψε ο Αρανίτσης… Το βιβλίο είναι γραμμένο από τον Salman Rushdie στα καλύτερά του, από τον Gabriel Garcia Marques στα πιο ποιητικά του ή το πολύ από τον Mario Vargas Llosa στα πιο δυναμικά του (ή και από τους τρεις μαζί – όπως έλεγαν κάποτε για τον Pynchon).

Σημαίνουν όλα αυτά πως το βιβλίο είναι τέλειο; Όχι. Μπορεί το βιβλίο να μην ήταν τέλειο, μπορεί να είχα προβλήματα με την έκφρασή του και με την ανάπτυξή του πολλές φορές και μπορεί να ένιωθα κάπου πως ο Αρανίτσης είναι αδύνατον να ήταν έφηβος στην δεκαετία του 80 (επειδή δεν γνωρίζω την ηλικία του ίσως κάνω λάθος, απλώς οι λεπτομέρειες της δικιάς μου εφηβείας εκεί δεν ταιριάζουν με τίποτε με τις αντίστοιχες λεπτομέρειες του βιβλίου) αλλά παρόλα αυτά ευχαριστήθηκα το ‘Λεπτομέρειες για το Τέλος του Κόσμου’ διπλά. Μια φορά σαν απόλυτη ανάγνωση ενός εξαιρετικού βιβλίου και άλλη μία γιατί αποτελεί το καλύτερο βιβλίο έλληνα συγγραφέα που διάβασα τα τελευταία 5-10 χρόνια.

~ από basileios στο 7 Φεβρουαρίου, 2008.