‘A Walk in the Woods’, Bill Bryson

Ομολογώ πως παρόλο που είμαι άνθρωπος που μ’ αρέσει πολύ το περπάτημα, η σχέση μου με τα βουνά δεν είναι και καλή. Μπορεί να εξηγείται αυτό από την παλιά μου ευαισθησία στα γόνατα (που ακόμα και ύστερα από τρια χρόνια ενδυνάμωση στο τρέξιμο έρχεται να μου θυμίζει κάποιες φορές τα όριά μου) αλλά ίσως και να οφείλεται και στον σχετικό φόβο – και δέος – που η πεζοπορία σε ένα πυκνο δάσος / ψηλό βουνό φέρνει. Οι πεζοπορίες μου στην Αγγλία, παρόλο που γινόταν σε εβδομαδιαία βάση περιορίζονταν στον τύπο του περίπατου ανάμεσα σε καλοκάγαθες αγελάδες, επίπεδα μονοπατάκια, στάσεις για μπύρα στις μοναχικές pub των ενδιάμεσων χωριών και την άνετη διαμονή σε ένα ζεστό κρεβατάκι το βράδυ (ύστερα από ένα ωραιότατο steak & kidney pie για βραδυνό).

Δηλαδή, καμιά σχέση με το Appalachian Trail.

Το trail έχει μήκος 3500 χιλιόμετρα και οι thru-hikers (που το τελειώνουν όλο σε μια σεζόν) κουβαλάνε τα υπάρχοντά τους σε ένα backpack, περπατούν 15-40 χλμ την μέρα για μήνες, ανεβοκατεβαίνουν διάφορες κορυφές στην διαδρομή (μολις πόνεσε το γόνατό μου), περνουν πλάι στην περιοχή που γυρίστηκε το Deliverance (μόλις πόνεσα γενικότερα), κοιμούνται σε σκηνές ή σε ανοιχτά καταφύγια (μόλις πόνεσε η πλάτη μου), και τρώνε – συνήθως – αυτά που κουβαλούν επάνω τους, noodles ή σνίκερς – Τα οποία σνίκερς μυρίζουν οι αρκούδες από μακριά και έρχονται να τα φάνε (μόλις πόνεσα γενικότερα ΙΙ). Αν σ’ αυτά προσθέσεις και τις διάφορες μυκητιάσεις και ασθένειες (π.χ. Lyme) που μπορείς να κολλήσεις στην πορεία, τότε έχεις το πλήρες πακέτο για το πως είναι να κάνεις το Appalachian Trail.

Η αλήθεια είναι όμως πως διαβάζοντας το A Walk in the Woods το ζήλεψα. Όχι (μόνο) για την αίσθηση της ελευθερίας και της ξεγνιασιάς, μα γιατί η μοναξιά και η ηρεμία (αν είσαι τυχερός) του trail είναι κάτι που πάντα μου άρεσε.

To βιβλίο του Bryson δεν είναι ταξιδιωτικός οδηγός, αλλά ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο για την προσωπική του διαδρομή μές στο trail που με έκανε να γελάσω φωναχτά δεκάδες φορές στην ανάγνωσή μου – κάτι που είχα να κάνω απ΄ την εποχή που διάβαζα Terry Pratchett. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για λίγες μέρες ξεγνιασιάς και γέλιου ‘εξ αγχιστείας’.