‘The Marx Family Saga’, Juan Goytisolo

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακολουθεί πολιτικό σχόλιο.

Η δικιά μας η γενιά ‘νέων αριστερών’ μάλλον είχε μια από τις χειρότερες προσγειώσεις όλων των εποχών. Εκεί που σαν νέοι επαναστάτες είχαμε ξεκινήσει να σκεφτόμαστε τον ιδανικό κόσμο του σοσιαλισμού αναγκαστήκαμε να τρακάρουμε πάνω στην πτώση της ΕΣΣΔ, στην κατάρρευση ενός ολοκληρωτισμού, και στην συνειδητοποίηση πως απ’ την εποχή του Στάλιν και μετά σχεδόν τίποτε δεν ήταν πια ιδανικό σ’ αυτές τις χώρες… Αυτό ήταν και το τέλος μιας ιδεολογίας και μιας γενιάς που στήριζε αρκετά πράγματα για την συνέχεια της πάνω σ’ αυτήν την ιδεολογία. Ξαφνικά μετατοπίστηκαν όλοι μας οι στόχοι. Σκοπός μας ήταν πλέον να πλουτίσουμε, αλλά και φαινόταν πως αυτός ο ‘πλουτισμός’ θα έφερνε προοδευτικά μια γενικότερη ησυχία στον πλανήτη. Κανείς δεν θέλει να επαναστατήσει όταν πλουτίζει συνεχως (έστω και προοδευτικά). Η steady state κατάσταση (a la Fukuyama) είχε πια επιτευχθεί

Σήμερα όμως κανείς δεν πλουτίζει παραπάνω. Σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα μα και σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, οι εργασιακές ανισότητες αυξάνονται, το κοινωνικό κράτος αργοπεθαίνει, τα (ανύπαρκτα) χρήματα τελείωσαν και το μόνο που απομένει είναι μια γενικευμένη feel bad αίσθηση για όλους και για όλα. Για πρώτη φορά εδώ και αρκετές δεκαετίες ο ‘εργαζόμενος’ ξεκίνησε να αισθάνεται σαν ‘εργάτης’ και να στοχοποιεί στο πρόσωπο της αποτυχίας του συστήματος μετανάστες, αλλόθρησκους ή απλά ανθρώπους διαφορετικούς από εκείνον. Το έχω ξαναγράψει, η άνοδος των νεο-ναζιστικών κομμάτων είναι για μένα απλά η άνοδος της έννοιας ‘ιδεολογία’, η οποία είμαι σίγουρος θα ακολουθηθεί από την λήθη του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού (και των δικών του εγκλημάτων) και θα φέρει σιγά σιγά την άνοδο και στον αντίστοιχο νεο-κομμουνισμό. Η λέξη κλειδί στην παραπάνω πρόταση είναι η λέξη ‘λήθη΄…

Το The Marx Family Saga είναι ένα έξυπνο ημι-σουρεαλιστικό μυθιστόρημα για την πτώση του κομμουνισμού μέσα από τα μάτια της οικογένειας Μαρξ και ταυτόχρονα μια πολύ έντονη σάτιρα για το ένοχο παρελθόν του κομμουνισμού αλλά και για τις α-νόητες βυζαντινολογίες της αριστερής διανόησης. Goytisolo δεν είχα ξαναδιαβάσει και ομολογώ πως το στυλ του μου άρεσε πολύ, αν και άργησα λίγο να το συνηθίσω (τις πρώτες 10 σελίδες τις διάβασα 3 φορές…). Μου άνοιξε η όρεξη όμως…

~ από basileios στο 17 Δεκεμβρίου, 2012.