‘Last Orders’, Graham Swift

Η γραμμή που ξεχωρίζει την απλή αντιγραφή από την δημιουργική μεταγραφή στην σύγχρονη λογοτεχνία είναι πολύ αχνή και ηθελημένα ή αθέλητα πολλές φορές ξεπερνιέται. Η φράση του T.S. Eliot Good poets borrow great poets steal δεν είναι μια χιουμοριστική δήλωση (δεν το περιμένεις αυτό από τον Thomas) αλλά μια κυνική αποδοχή του τρόπου με τον οποίο κινείται η ποιήση και η λογοτεχνία εδω και αιώνες…

Στην περίπτωση των Last Orders η αντιγραφή είναι άμεσα φανερή μια που το βιβλίο μιμείται την ιστορία του As I lay dying του Faulkner όχι μόνο από πλευράς πλοκής μα και από πλευράς οργάνωσης και από πλευράς γλωσσικής πολυπλοκότητας. Οι ομοιότητες όμως και οι αντιγραφές (κλοπές;) τελειώνουν εκεί.

Το Last Orders είναι ένα εξαιρετικά ιδιαίτερο βιβλίο που για κάποιον ντόπιο ή για κάποιον που έχει ζήσει στην Αγγλία για αρκετά χρόνια σηκώνει μελαγχολικές αναμνήσεις και αισθήματα της μεταπολεμικής (και μεταχιπικής) αγγλίας. Απο σύμπτωση έχει τύχει να γνωρίζω όλες τις περιοχές στις οποίες εκτυλίσσεται η ιστορία και – με την εξαίρεση του Chatham που μου φάνηκε η πιο εχθρική πόλη στην Αγγλία που έχω επισκεφτεί – θεωρώ πως δε θα μπορούσε να επιλέξει πιο αντιπροσωπευτικές περιοχές για να περάσει στον δρόμο του προς την αναπαράσταση του παρελθόντος και προς την λύτρωση…

Ναι, κάποια πράγματα φαίνονται πολύ επιφανειακά στο βιβλίο, και οι χαρακτήρες μεταξύ τους δεν έχουν εύκολη συναισθηματική σύνδεση, αλλά ακόμα και αυτό είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι της αγγλικής ψυχής που η εμφάνισή του μ’ αυτόν τον τρόπο δε σε ξενίζει – το αντίθετο μάλιστα. Δε θα το πρότεινα εύκολα αυτό το βιβλίο βέβαια σε κάποιον που δεν γνωρίζει καλά την Αγγλία, όμως είναι από τις περιπτώσεις που δείχνουν έναν great poet στο πρόσωπο του Swift…