‘The Savage Detectives’, Roberto Bolano

Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος αν φταίει το ίδιο το βιβλίο για την τεράστια θλίψη που ένιωσα κατά τμήματα κατά την ανάγνωσή του ή αν ‘το τέλος της ιστορίας’ μέσα από την βιογραφία του Bolano ήταν εκείνο που με έσπρωξε σ’ αυτό το αίσθημα. Ίσως τελικά και τα δύο να είναι αλληλένδετα μια που δεν είναι δυνατόν τελικά να διαβάσεις ή να μιλήσεις για το Savage Detectives χωρίς να νιώσεις τον Bolano να κολλάει πλάι σου σαν σύντροφος της ανάγνωσης.

Όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο η αφήγηση στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι μια συλλογή από φωνές που δημιουργούν ένα ψηφιδωτό δύο – τριών αινιγματικών χαρακτήρων (μεταξύ των οποίων και αυτό του Χιλιανού ποιητή Arturo Belano) καθώς και μιας πνευματικής ζωής στο Μεξικό κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 70 και του 80. Πόρνες, νταβατζήδες, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, συγγραφείς, ώς και η γραμματέας του Octavio Paz παρελάυνουν μπροστά από τον φακό της γραφομηχανής του Bolano δημιουργώντας ένα δυνατό και διεισδυτικό ντοκυμαντέρ/εικόνα για ανθρώπους και για μια εποχή που ακόμη και ο ίδιος ο Bolano φαίνεται να νοσταλγεί – o ίδιος άλλωστε έχει περιγράψει το Savage Detectives σαν ένα ερωτικό γράμμα του προς το Μεξικό και την γενιά του.

Όσο για την ιστορία του Savage Detectives είναι μια διασταύρωση του Easy Rider με το Tropic of Cancer του Henry Miller και (ίσως πιο έντονα με) το Hopscotch του Cortazar. Σε πολλά στάδια του βιβλίου ένιωσα πως τελικά ίσως να έχω μεγαλώσει περισσότερο από όσο νόμιζα, και προσπαθούσα να φανταστώ το αντίκτυπο που θα είχε το Savage Detectives πάνω μου αν το είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία… Ακόμη και σήμερα όμως νομίζω μου έχει ανοίξει τόσα πολλά θέματα για σκέψη και συζήτηση που δεν είναι εύκολο να ξεχάσω το Savage Detectives ή να το αφήσω στην λήθη της μιάς μόνο ανάγνωσης.

Δεν ξέρω αν η ιστορία θα δείξει τελικά αν το Savage Detectives είναι ένα αριστούργημα ή απλώς ένα καλό βιβλίο. (Ένας κριτικός λογοτεχνίας μέσα στο ίδιο το βιβλίο περιγράφει τον κύκλο βιβλίου-αναγνώστη-κριτικού μέσα στον χρόνο με έναν τρόπο εξαιρετικό άλλωστε). Το σίγουρο είναι πως για άλλη μια φορά ένας νοτιο-αμερικανός λογοτέχνης ταράζει τα δικά μου νερά και ξεκινά ένα ταξίδι που έχει τέλος στο 2666.

~ από basileios στο 18 Ιουλίου, 2007.